Słoneczko (ZAWIESZONA)

Ktoś dokonał wyboru

Dni mijały, a ja i Axel przestawaliśmy ze sobą rozmawiać. On nie wychodził praktycznie ze swojego gabinetu, ja zaś całe dnie spędzałam w pokoju Luny skąd mogłam obserwować co się działo na zewnątrz. Śpiewały ptaki, dzieci biegały po ogrodzie, ludzie przycinali kwiaty. Wszyscy żyli tak beztrosko. W przeciwieństwie do mnie.

Wiedziałam, że wataha odczuwa nasza rozłąkę z Axelem i bardzo słabnie. Nie chciałam tego.
Tęskniłam za jego dotykiem, spojrzeniem, a nawet zapachem. Wiele razy płakałam.
Z Sean'em nie widziałam się od czasu naszej ostatniej rozmowy. Był w domu, ale go unikałam. 
Wiem, że powinnam z nim porozmawiać, ale zwyczajnie w świecie się bałam. Bałam się tego czego się dowiem podczas tej rozmowy. 

Stwierdziłam, że to koniec. Koniec tych smutków, lęku, przykrości, którymi ostatnio się otaczałam. Jak pomyślałam tak zrobiłam. Poczłapałam na górę do sypialni, w której zaścielone łóżko przypominało, że nikt ostatnimi czasy tutaj nie sypiał. Z szafy wzięłam ubrania i poszłam do łazienki. Wzięłam prysznic przy okazji szczegółowo myjąc moje zniszczone włosy, które wysuszyłam i rozczesałam. Ubrałam się, a następnie powędrowałam na dół.

W kuchni nikogo nie zastałam, zrobiłam talerz kanapek i dwie kawy. Ułożyłam to na tacy i zabrałam razem ze sobą do gabinetu Axela. Gdy weszłam zobaczyłam go. W szarych dresach i pogniecionym t-shircie siedział za ogromnym ciemnym biurkiem. Jego czarne włosy żyły własnym życiem i odstawały we wszystkie strony. Ciemne oczy spojrzały na mnie. Widać było zmęczenie, ale wciąż ukazywały się te iskierki, które widziałam jeszcze parę dni temu. 

Odłożyłam wszystko na stolik pośrodku pokoju i skierowałam się do niego. Widząc, że idę w jego stronę wstał, a gdy byłam na wyciągnięcie dłoni złapał mnie i przytulił. Oboje teraz tego potrzebowaliśmy. Czułości, miłości, pocieszenia. Odsunęłam się od niego aby go pocałować.
Będąc w jego ramionach czułam się cudownie, mogłabym tak spędzić resztę mojego życia i w sumie tak sobie ją wyobrażałam. 

-Kocham cię- powiedziałam. Nie czułam już smutku.

-Nawet nie wiesz jak bardzo ja kocham ciebie Słoneczko- spojrzał mi znów w oczy, gdy tak patrzył myślałam, że stara się skraść moją duszę. Wiedziałam, że tak nie było.  

Ten mężczyzna skradł moją duszę podczas naszego pierwszego spotkania.
Podczas naszego pierwszego spojrzenia, kiedy to poczuliśmy więź. 
Kochałam go już wtedy, wiedziałam, że nie oprę się uczuciom, które były w nas głęboko zakorzenione od naszego urodzenia i ujawniły się właśnie na tamtym bankiecie. Kochałam go, gdy przytulał mnie w samochodzie, kiedy płakałam myśląc, że mnie porzucił. Kochałam go, podczas gdy przenosił mnie przez drzwi domu. Kochałam go, gdy oznaczył mnie swoją. Wiedziałam, że to wszystko toczy się szybko. Dopiero co poznany mężczyzna w ciągu paru dni stał się dla mnie najważniejszą osobą na świecie. Wielu mogłoby mnie oceniać, pytać jak łatwa muszę być, ale wiecie co? Mam to gdzieś. Ten człowiek został moją bratnią duszą, został przypisany mi z jakiegoś powodu, a ja od samego początku wiedziałam, że ten kto mi go podarował wie co robi. Wierzyłam, że każda osoba ma swoją historię, może z góry napisaną, kto wie? Nie zawsze z happy endem, ale zawsze taką, którą można w każdym momencie zmienić. Zależy to wyłącznie od głównego bohatera, jeśli bardzo się czegoś pragnie jest szansa, że może to zaistnieć i ja w to wierzę. 

Wierzę, że ktokolwiek wybrał Axela na mojego przeznaczonego wiedział co robi i nie zrobił tego przypadkiem.

------

Jeśli są błędy zignorujcie je proszę. Powtórzenia w większości nie są przypadkowe, ale mogły się zdarzyć. Mam nadzieję, że moja wena i to "wolne" które dostaliśmy wpłyną na pojawianie się rozdziałów. Postaram się coś publikować, jeśli mnie nauczyciele nie zawalą pracą domową..

Gwiazdki i komentarze mile widziane ;)

Torii <3