My Wave

Chapter 22

Η θεα έξω από το παράθυρο του δωμάτιο μου είναι ονειρική. Ηλιοβασίλεμα, πανέμορφο. Κάθομαι κάμποση ώρα και παρακολουθώ την πορεία του ηλίου μέχρι να βουτήξει στην θάλασσα.

Συλλογίζομαι πως σε περισσότερο από μια εβδομάδα θα πρέπει να γυρίσω σπίτι μου και η ιδέα δεν μου φαίνεται ιδιαίτερα ελκυστική. Θα πρέπει να ξαναρχίσω τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο και να επιστρέψω στην ρουτίνα μου.

Τελικά οι γονείς μου είχαν δίκιο που ήθελαν να με στείλουν εδώ. Με έκανε να νιώσω ξέγνοιαστη, χαρούμενη. Με έκανε να ξεχάσω ότι έγινε έστω και για λίγο. Μου επέτρεψε να γίνω μια άλλη.

Ο ήλιος πλέον έχει σβήσει πίσω από την θάλασσα και η πόλη έχει αρχίσει σκοτεινιάζει. Η γιαγια μου πιθανότατα θα τελειώνει το μαγείρεμα. Της υποσχέθηκα πως σήμερα δεν θα βγω, αλλά θα κάτσω να φάμε μαζί. Δεν μπορούσα να της αρνηθώ. Φυσικά δεν με έβαλε να την βοηθήσω παρόλο που εγώ επέμενα.

Η μυρωδιά του φαγητού φτάνει σε λίγο στα ρουθούνια μου και κάνει το στομάχι μου να γουργουρίζει. Παρόλα αυτά δεν σηκώνομαι άκομα από το κρεβάτι. Προτιμώ να απολαύσω μια από τις πιο γαλήνιες στιγμές μου εδώ.

Ένας οξύς ήχος με ξαφνιάζει και αναπηδάω τρομαγμένη μακριά από το παράθυρο. Μετά από δυο δευτερόλεπτα ο ίδιος ήχος επανεμφανίζεται και αυτή τη φορά δεν μου παίρνει πολύ χρόνο να καταλάβω ότι κάποιος πετάει πέτρες στο παράθυρο μου.

Πλησιαζω αργά και ανοίγω την μπαλκονόπορτα επιφυλακτικά προσπαθώντας να μην φάω καμία πέτρα στο κεφάλι. Ο βομβαρδισμός έχει σταματήσει. Κοιτάω έξω δεξιά και αριστερά όμως δεν μπορώ να διακρίνω τίποτα. Αφήνω μια ανάσα να μου ξεφύγει και γελάω με την παράνοια μου.

Την στιγμή που ετοιμάζομαι να κλείσω τα παραθυρόφυλλα τα μάτια μου εντοπίζουν μια κίνηση στο σκοτάδι. Όχι, τώρα δεν είμαι παρανοϊκή. Δεν φυσάει όποτε αποκλείεται ο άνεμος να κούνησε κάποιον από τους θάμνους έξω στον κήπο.

Κάνω εμα βήμα πίσω και αρπάζω από το κομοδίνο το φωτιστικό κρύβοντας το πίσω από την πλάτη μου. Οποίος κι αν βρίσκεται εκεί δεν πρέπει να καταλάβει πως έχω αντιληφθεί πλήρως την παρουσία του και σίγουρα δεν πρέπει να συνειδητοποιεί ότι κρατάω όπλο.

Για μια στιγμή τα πάντα είναι ήσυχα. Ακούγονται μόνο λίγα αμάξια που διασχίζουν τον δρόμο. Προσεύχομαι να μην μπουκάρει η γιαγια μου στον δωμάτιο και να μπερδέψει περισσότερο τα πράγματα.