ANNEMİN PLAKLARI - Sevgi Neydi? (yazılıyor/AKTİF KİTAP)

Savunmasız Bedenler

Param parça olsam tek tek toplardım kendimi, kırık olsa dururdum, gövdemi başımdan ayırsalar ne anı kalırdı ne de hatıra. Fakat ben bütün kaldım, buyüzden kendimi toplayamadım...

İçimdeki hüznümü, dilimdeki küfrümü susturacak birşey yok. Bağrımda taş, gözümde yaş olarak savruluyor ağaçtan kopan yapraklarım.

İyi biri olmaya çalışmıyorum, asıl hedefim daha az kötülük edebilmek. En başta kendime daha az kötülük edebilmek. Sizlere, susan ama bir okadarda konuşan gözlerim ile cevap veriyorum. Zaten cümlelerimi boşa sarf etmedim mi şu vakte kadar?

Sizden, senden ve kendimden alamadığım her cevabı doğaya sakladım derken, kendimi kurduğum doğamda üryan bedenim ile başbaşa buldum. Belki de yaşamın asıl dengesi şuanki kirliliğidir, belki de asıl kirli olan benim fikirlerimdir derken, karşımda benim kadar savunmasız ve üryan bir bedene rastladım.

Şu şarkıyı fısıldıyordu kulağıma;
' Kuş cıvıltısı; melodim,
Yeşeren her bir fidan; gülümseme sebebim,
Basmaya kıyamadığım toprak kokusu; oksijenim,
Şırıl şırıl akan su ise; huzurum. '

' Bunların hepsi bir insanın, hayatı boyunca elde etmeye çalıştığı şeyler ve hepsi doğanın içinde saklı. ' diye ekliyordu sözlerine.

Tek olmadığımı görmek biraz ürpertmiş, biraz şaşırtmıştı. Ağacım büyüyecek, meyve verecek ve yeni fidanlar için tohum rolünü alacaktı. Ve ağacı, tıpkı düşüncelerimiz gibi yeşerip, meyve verip, tohum olmak üzere yol alacak olan tek kişi değildim.

Elbetteki her kostüm herkeste başka dururdu, bir ben daha olmayacağının farkındayım ve senden de bir sen daha olamayacaktı. Bu atmosfer tek olsa dahi, biz iki kişilik oksijen harcayıp iki kişilik yaşıyorduk hayatı.

Ben beni biliyordum, fakat seni değil. Ömür boyu tabirini kendime kuşkusuzca uyarlarken, sana karşı ummaktan başka bir çare bulamıyordum.

Değişme kategorisi, insanların kimliğine dahil olmayı seven adi bir parçadır ne yazık ki. Sana değmemesini en yegane duygular ile temenni ediyordum. Karanlığın sonundaki ışık misali kalp odacıklarımın birinde yer ettiğini hafızamdan ve hafızandan silmemek adına sana adamıştım bu satırları.

Yalnızlığın sonu olmadığını anlamak ile birlikte, belkide başka ışık tünelleri vardır ümidi ile gecemi sabah yapacağım. Siz insanlar ve ben; hem kötüyüz, hem iyi. Bu karmaşaya asla bir sonuç bulamayacağım biliyorum, fakat satırlarda sorgulamaktan vazgeçmeyeceğim. Bu sorgulamalar, kötülerin iyiliğe dönüş biletleri olsun.

Sorgulamak; beni ben, sizi siz, onları ise belki biz yapar...