ANNEMİN PLAKLARI - Sevgi Neydi? (yazılıyor/AKTİF KİTAP)

Çığlıklara Sağır Kalmak

Maviliğin dalgalarını izliyorum güneşin gözlerimi kısmasını umursamadan. Küçük bir yengecin dalgaların çarpışına rağmen yürümeye çalışmasına şahit oluyor gözlerim. Bu gözlerim nelere nelere şahit oldu, kulaklarım ne kirlerle doldu yine de benliğimden ödün vermeden geldim şu yaşıma. Gölgemin kaya üzerinde yön değiştireceği vakitlerce izledim beyaz köpükleri, kulağımdaki söylenen şarkı sanki sadece ruhuma değil, yengeçlerin dansına ve dalgalara da ritim uyduruyordu veyahutta sadece ben öyle anımsıyorum. Varsın anımsayayım yarın ne olacağı belli değil nasılsa, bir günden bir güne duygusuzluğu kendime tek gecelik kıyafet pozisyonuna sokmamışken, kırıp üzenlerin dünyadaki asıl cezasının kalpsizlik olduğunu benimsedim gibi. 

Ben en büyük nimete sahibim, hem de günümüzde neredeyse kimsenin sahip olamayacağı şeylere. Rüzgara karşı uçmaya çalışacak kadar cesaretliyim hala fakat ben gözlerim kapalı seni ararken ilk itişin olmadı beni hortumlara. Beni fırlattığı yerden yaramla beremle, kendi gücümle ev kurdum çardan çöpten. Siz ne derseniz diyin, aklımdaki tek soru belki de şu 'annemin plakları da duygusuzluk barındırıyor muydu?' 

Tozunu üfleyerek aldığım elimle, belki de geleceğin vicdansızlığını sürdüm eskilere. Ben de kirlendim fazlasıyla. 

Etrafta kayalık üzerinde poz poz samimiyetsiz fotoğrafları siyah odacığında saklıyor beynim ve ağzımdan şu sözler dökülüyor ' en son ne vakit böyle samimiydiler?'. Aklımdan geçen sözlerin dağarcığıma artık sığmayıp patlamasıyla, kendi içimde tufan yaratacak olması beynimi zorluyor. Ayak bileğine bile gelmeyen sularda, ateşin olmayan gölgesinden seni koruyan ben, şimdilerde o sularda boğuşmanın eşiğinde gibiyim. Önemli bir kişi olmak değildi niyetim sadece annemin plağına sahip çıkmaktı ki çıktım da ne pahasına olursa olsun. 

Güzel bir fotoğraf veya adına hava atmak denilen o ego balonumuz patlamasın diye kıskaçlarını bağlayarak canlı canlı pişirilen istakozların çığlıklarına kulak tıkadık. İyilik göreceli kavram oldu. 

Dünya tersine dönse dayanılır mıydı bu acıya? 

Hangi çığlıklara kulak tıkamadık, hangi birine göz yummadık? Bu sert rüzgarların mimarisinin bizler olmamızın hiçbir önemi yokmuş gibi modamızı takınıyoruz hayata. 

Son günü beklerken uğurladığımız güneş, yarın yine doğacak fakat insanlık aynı uyanmayacak. 

İnançla yattığım akşamların sabahında, günün alev alev içimi yakması hiçbir zaman güçlü kadın kimliğimi ateşe vermedi. Hep inandım ki her şeyin bir yolunun var olduğuna, tepeden tırnağa yaralı olduğumu umursamadan hem de. Siyahtan koyu olan kalpler cehenneminde sevgi bulmanın arayışını hiçbir zaman bırakmadım. Tozuna bulandığım raflara ufak bir esinti eşlik etti temizlemem için çünkü biliyorum ki hayat rivayetlerden ibaret.

Kalbine sarıl o sana daha muhtaç, başkası senin kadar kudretli hissettiremez ona kendini. Aldığın verdiğin nefes geçmişle aynı, tek değişen insanoğlu. Şuna bir ayrıntı getirmeliyim ki, ben sürekli kötülüğü konuşmuyorum yüzünüze vurduğum için fazla geliyor sadece. 

Gardrobumu açtığımda aldığın hediye gözüme ilişti, ne kadar süre ona bakakaldım hatırlamıyorum. Elime aldım ve inceledim, kalbimde sonbahar meltemi hissettim, etlerimde ince bir sızı ve uzun süre ağlayamadığımı bildiğim halde göz yaşlarıma hakim olmadı bedenim. Ağlamaya çalıştığım, rahatlamaya kendimi zorladığım vakitler sanki hiç olmamışcasına gözlerim kırmızı oldu biranda. Sen ve bendeki tek aynı olan şey göz yaşlarımızın tadıydı artık. O kadar günü, yılı sadece iki hediyeye sığdırman içimi burktu biraz. Anılar mı? Onlar çoktan benden gitti, şimdiyse sıra buradakilerde. Sanırım bir antikacıya vereceğim… 

Kafamda yarattığım adam ile sohbet ettim dakikalarca fakat bana günler, aylar veya yıllar gibi geldi. İhtiyacımın yıllanmış biri olduğu gerçeği dürtülerimin arasındaydı. Yeşil örtüm yerini saman sayfalarına bırakmıştı. Derdimi kafamdaki yıllanmış adama, kuşa, böceğe, ağaca kısaca doğaya ve varsayımlar ile oluşturduğum hayallerime sığdırdım. Çünkü insana hiç dert anlatılır mıydı?