Prologue
"Tara, sama ka. Samahan mo kong tuparin ang mga pangako ko sa sariling....
'hindi na',
'tama na',
'awat na'.
Ang mga salitang kayang maisagawa pero hindi maipatupad.
Mga salitang kulang sa lakas para tuluyang magbukas ang mga pintong nagsisilbing option sakin na iniisip ay iisa lang ang direksyon.
Mahirap, oo, pero may malalaman ka.
Sa sarili mo at sa iba.
Marami kang maiisip,
Marami kang mararamdaman.
'Ano ba talaga? Ipagpapatuloy pa ba o susuko na?'
Ako ang nilapitan,ngunit wala nang makakapitan.
San ako kukuha ng lakas ng loob sa bawat pagkakataong...
Nasanay ako sa hindi sigurado.
Nasanay ako kahit alam kong talo.
At...
Nasanay ako sa salitaing 'sanay na ako'.
Sanay na sanay sa ulit-ulit na pagkatalo sa sitwasyong inaakala ko'y ikapapanalo."
Life surely is unexpectedly unpredicted.
It teaches you things over and over and over again.
That, we are improving, growing.
We all are.
That, we have our differences and similarities.
Sinasaktan tayo ng iba at nakakasakit tayo ng iba.
Sinadya man natin o hindi.
But at the same time, nagmamahal tayo't nagpapahalaga.
Kahit anong sakit, hapdi, kirot, lungkot, o galit...
That doesn't deny the fact that we care, we always do.
But the question is,
"Should I hold on to you tighter or should I now call it, game over?"
*******
1st Published: Oct.27,2019
Revised: May 2, 2020
BINABASA MO ANG
Her Side
Non-FictionWhat is love? How well do you know love? How will you differentiate when you're in love or just missing someone? Could you tell me? 'Coz I don't know which is which. Nagmamahal na ba ako o namimiss ko lang sya? Namimiss ko lang ba ang noon o minamah...
