1. SEZON EPSİLON YAYINEVİ ARACILIĞIYLA KİTAP OLMUŞTUR. İKİNCİ SEZONLA DEVAM EDİYOR...
Meğer bilmediğim ne çok şey varmış, şimdi anlıyorum.
Tanıdığımı sandığım insanlar başkaymış. Hiç sezdirmedikleri yaraları benimkilere bağlanmış. Bu yaraları gizlem...
Arkadaşlar gece bitirebildim ancak :') İkinci sezona başlıyoruz. Bana moral olsun diye oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin olur mu? Ben size mecburum bilemezsiniz... :')
Neler döndüğünü anlamak istiyorsanız ve okumadıysanız, birinci kitabı almanızı tavsiye ederim (((;
Keyifle okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 1: "Yaşamak"
Giray
Ocak, 2017
"Giray, uyan kardeşim."
Kolumu gözlerimin önünden çekip başımda bekleyen Deniz'e gözlerimi açtım. Uyuduğum söylenemezdi. Kıpırdayacak halim kalmamıştı ama iki saattir okyanusun altında dalıp çıkıyormuş gibi bilincim gidip geliyordu. Okyanusta boğuluyordum ve boğazım değil, göğsüm yanıyordu.
Yüzüme şöyle bir baktı. "Uyuyamadın mı gene?"
Bacaklarımı tozlu kanepeden indirdim. "Bir şey mi oldu?"
"Serhatlar geldi, seni soruyorlar." Bakışlarım düştüğünde, "Ben söylemedim. Ama yukarı çıkmak istediklerinde..." diye açıklamaya çalıştı. Alnı kırışmış, kaşları kalkmış, ses tonu incelmişti. Onu da hayatımdan çıkarmamdan korkuyordu.
Deniz'le üniversiteden tanışıyorduk. Babasına ait olan, okulun yakınlarındaki bu kafeyi mezun olduğunda devralmıştı. Beraber okurken derslerden sonra burada, bu odada vakit geçirirdik. Gece yarısına kadar açık olurdu. Bense yıllar sonra döndüğümde, kütüphanede çalışmaktan yorulup da eve gidecek zaman bulamadığımda, bir süreliğine kestirmeme müsaade edildiği için burada olurdum.
Görünen o ki bundan sonra da burada olup olmayacağım bu geceyi nasıl atlattığıma göre şekillenecekti.
Başımı sallayarak ayağa kalktım, sırt çantamı omzuma alıp Deniz'e teşekkür ettim. Odanın kapısını açtığımda boğuk sesler şekillendi. Ufak koridorda yürüyüp birkaç basamaklık merdiveni inmeye başladığımda aşağıda ne konuşuluyorsa aynen duyuyordum. Adımlarım durdu.
"Abi yüzümüze bile bakmayacak," diyordu Kağan. Haklıydı. Tam ona yaraşan, hakkında konuştuğu kişiyi suçlayan bir ton vardı. İki yıl önce, onları son kez gördüğüm gece olduğu gibi.
"Bizi bir kere arayıp sıkıntım var dedin mi? Aradığımda cevap da vermedin. Ya bir şey olsaydı?Beni aramayanı ben niye arayayım abi? İletişimi kesenle arkadaşlığımız bitmiş demektir benim için."
"Durdururuz oğlum gerekirse. Köprünün altından ne sular geçti, Giray öyle kin tutan biri değil," dedi Serhat. Küçük dünyasında her şeyin çözümü çok basitti ve bu çözümleri hayata geçirmeyenler avanaktı. O gece de beraber kaldığımız eve döndüğümde sarhoş olup birkaç kız düşürmenin bana iyi geleceğini söylemişti. Yumruklanmadan hemen önce.
