We lopen samen uit het ziekenhuis, hij brengt mij thuis en loopt met mij mee naar binnen. Ik kijk even of mijn vader al thuis is maar hij zou vast wel ergens in een café zitten, om te zuipen. Ik ga met Justin naar boven we maken heel veel selfies(zie afbeelding) en we spelen Fifa 15 op mijn Xbox. Als we klaar zijn met vele potjes, vraag ik "Justin wil je wat drinken" Justin knikt en gaat weer op het bed zitten. Ik loop naar beneden waar ik drinken inschenk maar dan zie ik mijn vader opeens staan, wat een plezier. Is hij al weg? Nee zeg ik en pak de glazen en loop de keuken uit. Luister Susanne. Ik blijf staan maar draai me niet om. Ik had toch gezegd, geen jongens. Ik draai met mijn ogen, ik heb dit vaak genoeg gehoord, maar weetje wat? Ik luister niet meer. Ik negeer hem en loop verder. Blijf staan, ik was nog niet klaar. Nu draai ik me wel om, doe niet alsof je om me geeft pap zeg ik, wat doe je niet, ga niet met mijn leven bemoeien, want dat kan ik prima zelf, ik ben 16 oke?! Rot gewoon lekker op. Hij pakt me bij me arm waardoor het drinken over mij heen valt, ik kijk hem met grote ogen aan, je bent een rot vader zeg ik boos, en je zult ook nooit een goede woorden. Ik gooi de glazen op de grond en loop huilend naar boven. Ik ren mijn kamer in en gooi de deur achter me dicht, de tranen stromen over mijn wangen. Gaat het? Shit, vergeten dat hij hier was. Ik voel twee armen om me heen en daardoor moet ik nog harder huilen, Ssst zegt hij zacht en wrijft over mijn rug, het komt goed. Langzaam word ik rustig, en eigelijk ben ik blij dat hij hier is. Hoevaak heb ik wel niet huilend hier gezeten, met de hoop dat iemand kwam om mij te redden. Hij laat me los, gaat het weer? Ik knik en veeg de tranen weg, sorry uhm je drinken. Laat maar zegt hij en glimlacht, ik snap dat je niet naar beneden wil. Ik haat hem zeg ik zacht en ik ga voor het raam staan, hij is zo gemeen, en zo, zo... Je
hoeft er niet over te praten zegt Justin, het hoeft niet. Ik ben blij dat hij dat zegt, ik voelde me verplicht om te vertellen wat er is. Susanne? Ik draai me om, ja? Je moet weten dat ik er voor je ben oké? Als je wilt praten kun je naar me toe komen, of bellen. Hij geeft me een papiertje met zijn nummer, of als je wilt vluchten ben je welkom. Ik kijk naar het papiertje en knik, Dankje Justin zeg ik zacht, en krijg weer tranen in mijn ogen. Hij geeft me een knuffel, dan ga ik weer, ik moet nog naar basketbal training zucht hij en ik knik. Ik loop wel mee. We lopen naar beneden waar de glasscherven nog op de grond liggen en het drinken ook. Pas op zeg ik, ik blijf uhm hier staan. Ik wijs naar mijn voeten, geen schoenen. Justin knikt en opent de deur, zie ik je morgen? Ik knik, is goed. Doe rustig aan hé. Ik knik, bye Justin. Bye Susanne zegt hij en doet de deur achter zich dicht.
