Julia ondersteunt me en we zijn op weg naar Susanne. Eindelijk mocht ik naar haar toe na lang zeuren. Ik voel me al stukken beter en Julia zei zelfs dat ik misschien morgen weg mocht. Maar ja dan zit ik hier nog steeds omdat Susanne er ligt. "Hier ligt ze."
Julia doet de deur open en ik kijk naar binnen. Ze ligt erbij alsof ze dood is. Lijkbleek, doodstil en als de apparaten niet piepte, zou je werkelijk ook denken dat ze dood is. Het voelt alsof ik een klap in mijn gezicht krijg. Ik wist dat het erg zou zijn, maar niet zo erg. Haar hele gezicht zit onder het verband, haar pols zit in het gips en ze heeft blauwe plekken en kleine schaafwonden.
Ik schuifel naar haar toe en pak haar hand. "Ik zal je alleen met haar laten." Julia sluit de deur en ik staar naar Susanne. "Het spijt me zo erg." Zeg ik zacht en er rolt een traan over mijn wang gevolgd door nog één. "Ik had je moeten beschermen, ik had moeten zeggen dat je bij me moest blijven en ik had je niet moeten laten gaan, dan had die gestoorde vent je niet te pakken gehad. Ik weet niet waar Shawn was op dat moment, maar ik had je moeten redden."ik sluit mijn ogen en er ontsnapt nog een traan. Hoe had het zo ver kunnen komen?
Weet je nog de eerste dag dat ik je ontmoette op school? Ik voelde me slecht toen ik jou zo verdrietig zag. Ik wist meteen dat jij de ware was. Ik was meteen verliefd op je maar ik heb het verborgen gehouden. Ik was blij als je me belde wanneer je me nodig had. En ik was zo blij dat ik je kon helpen. En nu kan het niet. Ik kan je niet helpen. Net zoals de vorige keer met alcoholiste, kon ik je vandaag alweer niet redden. Ik was er alweer niet om je te helpen. "Het is allemaal mijn schuld."
