Ik begin te rennen naar de afdeling. HIJ IS ER! een verpleegster pakt me bij mij arm en trekt me mee, wat is er?! Zeg ik in paniek en ren mee naar de verpleegster, z-ze is w-wakker. Ik blijf staan, z-ze is w-wakker? De verpleegster knikt zacht, ze is bang dat je weg bent gegaan, Ze wil zichzelf iets aan doen. Ik trek me los en ren naar de kamer. En ik storm de kamer in. LAAT ME LOS gilt ze, LAAT ME LOSS! Ze probeert zich los te trekken, Suus....zeg ik zacht en ze kijkt meteen op, ze staart me aan met grote ogen en begint te huilen. Ik ren naar het bed en trek haar in mijn armen. De dokters en verpleegsters laten haar los en eindelijk geeft ze zich over, als een lappenpop valt ze tegen me aan en begint nog harder te huilen. Ik ben bij je zeg ik zacht, ik zal je nooit alleen laten, nooit.
Het spijt me zegt ze zacht, dat ik dacht dat je weg was. Ik schud mijn hoofd, het is oke. Ik pak haar hand vast, het komt allemaal goed Suus en ik geef een kus op haar hand, ik beloof het. Susanne pakt mijn hand vast en geeft er ook een kus op, Dankje Justin, dat je bij me blijft. Voor altijd zeg ik en ik glimlach. Je bent nog niet van me af zeg ik glimlachend. Gaat het wel met je? Ik kijk haar aan, jij ligt hier in het ziekenhuis en je vraagt aan mij of het gaat? Susanne knikt, je kijkt zo, zo verdrietig. Ik kijk naar mijn schoenen haal mijn schouders op, ik weet het niet zeg ik zacht, niemand vraagt ooit hoe het gaat. Ze legt haar hand op mijn hoofd, vertel maar als je er klaar voor bent. Ik knik zacht en kijk haar aan, Dankje Suus.
En hoe voel je je? De dokter komt binnen lopen. Prima zegt Susanne lachend, ik voel me prima, ik kan alles aan! De dokter kijkt mijn kant op en ik knik. Agent Jackson staat op de gang te wachten. De dokter loopt de kamer uit en agent Jackson komt binnen. Susanne? Ze kijkt op en schrikt. Ik pak haar hand het is oke. Agent Johnson gaat op het randje van haar bed zitten. Het spijt me wat er is gebeurd, Pieter is opgepakt. Susanne knikt. Er is nog iets wat ik je wil zeggen weet je zeker dat je het aankunt? Susanne knikt. Goed, laten we maar beginnen bij het begin. Je was 4 jaar, met je ouders in een supermarkt maar toen werd je meegenomen door Pieter naar Nederland. Oorspronkelijk kom je uit Australië. We kunnen ze niet bereiken, maar we weten dat ze er zijn. Ze hebben 12 jaar naar je gezocht en hebben nog steeds niet opgegeven. Je echte naam is Susanne Wilhelmina Catherina Reuvers en je komt uit Australië. De tranen stromen over haar wangen i-ik b-ben ontvoerd? Agent Johnson knikt, het spijt me je dit te mededelen, we hebben Justin gevraagd om zoveel mogelijk bij je te blijven, en als je op zoek wil naar je ouders, gaat hij mee. Susanne kijkt naar me, je wist dit?! Ik kijk naar mijn handen, ze hebben me het een paar dagen geleden verteld, ik mocht niks zeggen omdat je er niet sterk genoeg voor was. Susanne, zegt agent Johnson, word niet boos op hem. Wij hebben gevraagd of hij niks wou zeggen omdat we wouden wachten tot je er sterk genoeg voor was. Justin zit hier al sinds de eerste dag en is geen moment weggeweest, je moet blij zijn met zo'n goede vriend. Dat is de eerste keer dat hij iets aardigs over me zegt. Ik zal jullie alleen laten zegt agent Johnson, als je vragen hebt kun je me bellen. Hij geeft een papiertje aan Susanne en loopt de kamer uit. Wauw uhm. Susanne veegt haar haar aan de kant. Ik ben bij je zeg ik en ik pak haar handen, ik ga je helpen, altijd. Wil je alsjeblieft naast me komen liggen? Zegt ze zacht en ik knik. Ze schuift voorzichtig opzij en ik ga naast haar liggen. Ze legt haar hoofd op mijn schouder, Justin? Hmm? Dankje voor alles, zonder jou had ik dit niet overleefd, ik ben blij dat je hier bent. Ik hou van je.
