"We kunnen vandaag ook beginnen?" Ik leun tegen de deur aan en kijk naar Susanne die voor zich uit staart. "Wil je dat?" Antwoord ze zonder zich om te draaien. Ik loop met trillende benen naar haar toe en ga naast haar staan en hou me stevig vast aan het hekje van het balkon. Ik weet niet wat er met me is, maar ik ben misselijk, duizelig en ik tril als een gek. "Mij maakt het niks uit" ik kijk naar Sydney voor me. "Zullen we gaan dan?" Ik knik en loop weer naar binnen waar ik nog een flesje water leeg drink en een appel op eet. Ik bel een taxi en we lopen naar beneden waar de taxi al staat, dat is snel. Ik vertel hem het adres en we rijden richting het huis. Ik pak haar hand en knijp er zacht in. "We zijn er" zou u Willen wachten? De chauffeur knikt en we stappen uit. "Let's go" ik pak haar hand en we lopen naar de deur waar ik op de bel druk. "Gaat het?" Vraag ik aan Susanne. "Dat kan ik beter aan jou vragen, je bent lijkbleek, voel je je wel goed?" Ik haal mijn schouders op, "ik be....." Ik word onderbroken door de deur die open gaat "kan ik jullie helpen?" Er staat een vrouw met lang bruin haar in de deuropening met een krijsend kind op haar arm. Ik krijg geen woord door mijn keel dus neemt Susanne het woord. "Wij hebben een opdracht gekregen voor school met de vraag hoeveel kinderen er per jaar worden ontvoerd. Heeft u een kind dat was, of is ontvoerd? "De vrouw schud haar hoofd, "nee ik hoop ook niet dat het ooit gaat gebeuren."Susanne glimlacht, "bedankt voor u tijd." de vrouw knikt, zegt doei en sluit de deur achter zich. "Dit huis kunnen we weg strepen." Susanne zucht en trekt me mee. "Gaat het?" Ze zwaait voor mijn ogen. Ik heb een onbekende druk op mijn borst en moet steeds hoesten, en heb het gevoel dat ik elk moment kan overgeven. Dat had ik beter niet kunnen denken want voor ik het weet sta ik voorover gebogen en komt alles eruit, voor zover ik iets gegeten heb. "OH MY GOD" Susanne legt haar hand op mij rug en helpt me op mijn knieën te krijgen. "BEL EEN AMBULANCE" gilt ze naar de taxi en raakt in paniek. "Rustig" zeg ik zo zacht dat ze het niet eens verstaat. De taxichauffeur komt eraan rennen, ondertussen is hij druk aan het praten tegen iemand aan de telefoon. "Hij geeft bloed over..." En het laatste wat ik hoor zijn sirenes.
Susanne's p.o.v
"Blijf hier Justin" zegt de ambulance medewerker, "niet wegvallen." Ik staar naar het lichaam op de grond. Hoe kan dit ineens veranderen? Vanochtend was er nog niks aan de hand. De vrouw waar ik net nog voor de deur stond komt eraan lopen, "wat is hier gebeurd?!" De politie verteld het en praat nog met de vrouw. Maar alles wat ik zie is Justin. Ze tillen hem op de brancard en ik loop mee maar bedenk me dat de taxichauffeur nog niet betaald is. "Laat maar zitten, sterkte ermee!" Ik knik en ga voorin zitten. De ambulance rijd met sirenes richting het ziekenhuis maar ik merk er helemaal niks van. Waarom overkomt Justin dit, en hoe is dit gebeurd?
