"Ben je er klaar voor?" Ik zet mijn koffer in de gang naast die van Susanne en loop de kamer in. "Bijna" zucht Susanne en ze loopt weer een rondje. "Relaxt babe." Ik sla mijn armen om haar heen, "het komt goed!" Susanne knikt. Ik weet hoe zenuwachtig ze is. Straks staat ze voor haar ouders, nou ja eerst hun huis vinden. Daar zijn we nog niet eens achter. De politie mocht geen informatie geven, alleen dat ze in Sydney wonen. Maarja wat hebben we daar aan !? Sydney is mega, alsof je daar zo snel een paar mensen kunt vinden. Je kunt wel zeggen, goh kennen jullie een familie dat Reuvers als achternaam heeft. Maar dat hebben we al uitgezocht en er zijn in totaal 35 families die zo heten, en in Sydney wonen. Dat word dus een zoekactie, aanbellen en vragen of ze toevallig een vermiste dochter hebben. Nee natuurlijk gaan we dat niet zo doen, hoe wel? Daar zijn we nog niet achter.
Eerst Susanne maar is rustig laten worden. Ik trek haar tegen me aan en wrijf over haar rug. "We vinden ze wel, ze zijn blij als ze je zien babe, geloof me." En dan begint ze te huilen. Ik weet dat ze mega gespannen is voor dit allemaal en haar leven ook niet bepaald makkelijk is. Ik ga op de bank zitten en trek haar op mijn schoot. Ik ben blij dat alles tussen ons goed gaat. Ze kruipt tegen me aan als een klein kind en huilt zacht verder. Ik wieg haar zacht heen en weer om haar te troosten, "ik ben bij je" zeg ik zacht en ze kijkt me aan. Ik veeg haar tranen weg en geef haar een kus. Na een half uur gaat de deurbel. Susanne gaat rechtop zitten en kijkt me aan. De taxi. Ik pak haar hand en trek haar omhoog. "Haal diep adem baby, je kunt het" ik loop naar de gang waar ik de deur open, de taxichauffeur neemt de koffers aan en zet ze achterin de taxi. Ik pak susanne haar hand, doe de deur op slot en samen lopen we naar de taxi waar we achterin gaan zitten.
Met een jetlag komen we bij het hotel aan waar we meteen het bed inspringen om te slapen. We hebben gepland om vandaag en morgen rustig aan te doen, en we donderdag pas gaan beginnen met zoeken. De eerste 4 huizen. Ik draai me om en sla me arm om een slapende Susanne. Niet veel later val ik ook in slaap en heb niet door dat de deur van de hotelkamer open gaat en er iemand binnen sluipt....
