Justin's p.o.v
Laat die mensen weg gaan. Oh god. Ik ben omsingeld door een grote groep met paparazzi. "Justin!" Ik kijk op en zie een meisje tussen alle mensen door kruipen. Ik kijk om me heen, maar ik zie geen Susanne. Waarom verwacht ik ook dat ze hier zal zijn? Het meisje staat inmiddels met grote ogen voor me. "Oh My god, ik kan niet geloven dat je hier echt staat, mag ik alsjeblieft een foto?!" Ik glimlach en knik. Voor mijn beliebers heb ik altijd tijd, en een fake smile. Ik maak een foto met haar en geef haar nog een knuffel. Ik draai me om en probeer tussen de mensen door te lopen. Gelukkig heb ik bewaking dat de mensen van me weg houdt, maar toch voel ik me opgesloten. "Justin wacht!" Maar ik wacht niet, en loop zo snel ik kan tussen de mensen door naar de auto die er staat en spring erin. "Kun je me eerst naar het hotel brengen en dan naar haar huis?
Susanne's p.o.v
Inmiddels ben ik al thuis aangekomen en laat me op mijn bed vallen. Waarom ben ik weggelopen? Omdat ik bang was om hem te zien? Niet veel later gaat de deurbel, ik veeg mijn tranen van mijn gezicht en kijk in de spiegel of mijn make-up niet is uitgelopen. Ik loop naar beneden en open de deur. "Susanne gaat het wel?" Benjamin kijkt me bezorgd aan waardoor ik weer begin te huilen. Waarom moet hij zo lief zijn? Hij slaat zijn armen om me heen en trekt me in een knuffel "het is goed, je mag huilen." Ik sluit mijn ogen en de tranen rollen over mijn wangen.
"Je hoeft niet te blijven." Ik zit op de bank met een trui en een joggingbroek aan en zet de tv aan. "Weetje het zeker?" Benjamin komt naast me zitten en legt zijn hand op mijn knie, "ik wil best blijven als je dat wil." Ik schud mijn hoofd, dit moet ik alleen doen. Ik heb besloten om Justin te bellen, en daarna de meest zielige film te kijken die ik kan vinden zodat ik hard kan huilen zonder dat het opvalt, daar heb ik Benjamin liever niet bij. Ik loop met hem naar de deur waar ik hem een knuffel geef en hem uitzwaai. "Bel me als je me nodig hebt!" Ik knik en doe de deur dicht. Nu is het moment gekomen, ik moet hem bellen. Ik pak mijn mobiel van tafel en open mijn contactenlijst, Justin. Ik druk op zijn naam en net als ik op bellen wil drukken, gaat de deurbel.
Roos p.o.v
"Justin wacht!" Ik kan gewoon niet geloven dat ik serieus echt achter DE Justin Bieber aanren, maar ik moet hem vertellen over Susanne. Hij moet naar haar toe gaan. Ik kom bij de auto aan maar de deur word serieus voor me neus dichtgegooid en de auto rijd weg. Serieus?! Dan zit er maar een ding op achter die stomme auto aanrennen. Ik neem mijn schoenen in mijn hand en begin te rennen. Een jurkje en rennen is ook de perfecte combinatie. *ugh* er zit niks anders op dan rennen. Mensen kijken me raar aan en ik bots kei hard tegen iemand aan. "SORRY!" Schreeuw ik terwijl ik verder ren. De auto rijd al te ver voor me maar ik zie hem nog. Tot die het hoekje omgaat. Oh fuck. Ik begin nog harder te rennen en kom dan eindelijk bij de straat waar die in is gegaan, maar hij is weg. Ik zie hem niet meer.
Ik gooi boos mijn tas en schoenen op de grond en ga op een bankje zitten en neem mijn hoofd in mijn handen. Waarom moet ik het verpesten? Ik pak mijn mobiel en kijk naar de foto van Justin en mij. Hij is cute, Justin is cute.
"Oh fuck My life!" Roep ik hard en een paar mensen kijken op. Alles oke?" Ik kijk op en Benjamin staat naast het bankje. "Nee." Zeg ik en hij komt naast me zitten. "What's wrong?" Ik leun achterover en kijk hem aan. "Ik heb Justin Bieber net ontmoet. "Benjamin kijkt me raar aan. "En dan is alles niet goed?!" Ik lach zacht. "Dat was goed, toen was het nog goed maar ik wou hem vertellen over Susanne en toen liep die gewoon weg." Benjamin kijkt op met grote ogen, "hij liep gewoon weg?" Ik knik, "ik had natuurlijk haar naam nog niet gezegd en riep alleen Justin wacht, maar hij liep weg en stapte in de auto. Die ben ik achterna gerend maar uiteindelijk ook uit het oog verloren en zo ben ik op dit stomme bankje terecht gekomen." Benjamin begint keihard te lachen, "je bent de auto achterna gerend?" Ik knik. "Ik ben bij Susanne geweest, ze huilde toen ze de deur open deed, zou hij gebeld hebben ofzo?" Ik schud mijn hoofd. "Dat kan niet, hij heeft hier zijn mobiel niet in zijn handen gehad, en hij lijkt me ook geen type om iemand in de auto te bellen dat het over is. Of sowieso via de telefoon." Benjamin knikt. "Ze had het er ook niet over dat het uit was met Justin, ze zei eigelijk bijna helemaal niks."
Susanne's P.o.v
Ik loop naar de deur en doe hem open. "Susanne Reuvers?" Ik knik en de man geeft een pakketje. "Fijne dag nog." Ik knik en gooi de deur achter me dicht. Ik leg het pakketje op tafel en gooi mijn mobiel op de bank. Ik bel hem later wel, eerst die film. Halverwege de film hou ik het niet mee uit en begin te huilen, en de film is nog niet eens zo zielig. De deurbel gaat weer. De derde keer in een anderhalf uur. Ik zet de film op pauze en neem niet de moeite om mijn tranen weg te vegen. Ik schaam me niet, ik heb ook Fucking gevoelens. Ik open boos de deur maar mij boosheid slaat om in verdriet als ik zie wie er voor de deur staat. "J Justin?"
