Justin? De dokter legt zijn hand op mijn schouder en ik kijk op, ze is op de kamer, je mag naar haar toe. Ik knik en loop achter hem aan. Ze is er slecht aan toe zegt de dokter, we houden haar in slaap zodat ze niet veel pijn lijdt. Ik blijf in de deuropening staan en neem Susanne in me op, ze ligt roerloos, in het bed, omring door witte lakens, en haar gezicht is bijna net zo wit. Haar armen zijn blauw, haar gezicht zit onder de schrammen en blauwe plekken, en ik hoef niet te weten wat er onder dat verband zit, het zelfde geld voor het lichaam onder de lakens. Ik loop langzaam de kamer in en ga op de stoel zitten naast het bed. Ik pak haar hand en knijp er zacht in, maar geen reactie. Het voelt alsof er iets van me weggenomen is. Ik had gezegd dat het nooit zover zou komen, en kijk waar ik nu zit. Ze had niemand, niemand die haar kon beschermen tegen alle klappen die ze kreeg, ik was weg ik zij dat ik haar zou beschermen maar ik was er niet, ze stond er alleen voor. Er rolt een traan langs mijn wang naar beneden. Ik voel me alleen, ook al heb ik zoveel mensen om me heen, ik heb het gevoel dat niemand mij begrijpt, dat ik er alleen voor sta, dat ze me niet accepteren. Ik voel me net een klein jongetje wat niet word geaccepteerd in de klas omdat hij anders is. Ik wou dat ik wist wie ik kan vertrouwen, ik wou dat mensen me accepteerde zoals ik ben, dat ze zien dat ik leer van mijn fouten die ik heb gemaakt, maar dat doen ze niet. Ze lachen erom, ze vinden mij een enorme klootzak, en een slecht voorbeeld voor iedereen, ze lachen als iemand verteld dat ze een beliebers is. Dat van me houd, ze lachen omdat ze vinden dat ik geen leven verdien, ze doen er alles aan om me slecht te laten lijken, zodat meer mensen me verlaten, zodat ik er straks alleen voor sta, en ergens denk ik dat ze dat gaat lukken, dat ze alles en iedereen van me afpakken, ik ben mezelf al verloren, een lange tijd geleden. Als ik Susanne nu kwijt raak, ben ik alles kwijt. Zij is de enige die me laat voelen wat het is om gelukkig te zijn, zij laat me voelen dat ik niet alleen ben, en laat me lachen. Ik knipper een paar keer zodat ik niet meer wazig zie door de tranen en kijk naar Susanne. Ze ligt erbij alsof ze niet meer terug komt, dat ze de wereld heeft verlaten. En ik zou het haar niet verwijten, ze heeft niks meer. Iedereen heeft haar verlaten, en zelfs ik was er niet. Wat moet ze wel niet van me denken. De deur gaat open en ik kijk meteen op, een verpleegster staat ik de deuropening, controle zegt ze en loopt naar het bed. Ik knik en ga voor het raam staan. Verdriet door mijn hele lichaam en tranen over mijn wangen.
"He Shawn, ik ben het, Justin. Bel me terug als je dit hoort, of kom naar het ziekenhuis. Uhm, bye. Ik zucht en leg mijn mobiel weg. Ik staar naar Susanne ze ligt hier al meer dan 3 uur, en er is niks veranderd. Ik zit hier al 3 uur en ben geen een keer weggeweest. De verpleegster komt af en toe voor controle, maar meer mensen komen er niet alcoholiste ook niet...... Ik weet zijn echte nam niet dat heeft Suus mij nooit verteld. Verder heeft ze niemand. Ik zucht, ik moet naar de wc en heb honger, maar ik ga niet weg. Ben je er nog steeds? Er komt een verpleegster binnen lopen en ik kijk op, ik laat haar niet alleen zeg ik en kijk naar Susanne. De verpleegster kijk even op de gang, ga maar, ik blijf wel even bij haar. Echt? Ze knikt, don't worry, ik zit hier nog als je terug komt, doe rustig aan! Ik knik en loop de gang op naar het restaurant, maar eerst ga ik naar de wc. Ik kijk in de spiegel als ik mijn handen was, mijn ogen zijn rood door het huilen en mijn haar......Laten we het daar maar niet over hebben, maar het kan me niks schelen, zo ben ik. Ik loop de wc uit richting het restaurant waar ik eten betel en in een hoekje ga zitten. Iedereen is samen, ze lachen en praten en ik zit hier in een hoekje. Mensen kijken mijn kant wel op, maar ze komen niet naar me toe. Er worden foto's gemaakt maar ik negeer het, laat ze. Het kan me niks schelen, ze krijgen Susanne er niet beter mee. Ik eet snel alles op en loop weer terug naar boven, en zoals ze al zei zit de verpleegster er nog steeds. Hé je bent terug zegt ze en glimlacht, dat had je wel even nodig, of niet? Ik knik, bedankt. Geen probleem, druk op het knopje als je iemand nodig hebt! En ze loopt de kamer uit. Ik ga op de stoel zitten en kijk op mijn mobiel, een bericht van Shawn.
Shawn; ik kom eraan, alles oke? Welke verdieping?
Justin; met mij alles oke, Suus is een ander verhaal...... 2e verdieping, kamer 106
Ik leg mijn mobiel weg en pak Susanne's hand, kom snel bij me terug zeg ik zacht, ik haat het om je zo te zien, we gaan samen wat regelen, zodat je veilig bent, ik laat je niet meer alleen. Hé. Ik kijk op en zie Shawn in de deuropening staan, de tranen staan alweer in mijn ogen en Shawn geeft me een knuffel, het komt goed Bro zegt hij, het komt goed. Ik knik, ik hoop het.
