Susanne's p.o.v
"Mam?" Mijn stem klinkt schor, waar ben ik? Ik probeer overeind te komen maar een steek gaat door mijn hoofd waardoor ik het opgeef. Is die vrouw mijn moeder? Ze vertelde allemaal verhalen over mij. En ik wou zo graag reageren maar de woorden bleven in mijn keel hangen. "Mam?" Zeg ik nog een keer, harder deze keer. "Lieverd" ik heb je zo gemist." Ze begint nog harder te huilen en ik knijp in haar hand met alle kracht die ik nog heb. "W waar is J Justin?" Niet veel later gaat de deur open.
Justin's p.o.v
Ik kijk door het raampje naar Susanne, haar ogen zijn nog steeds gesloten en Ashley blijft maar praten. Ik weet niet waar ze het over heeft, maar gek genoeg hoef ik het ook niet te weten. Ik wil mij omdraaien maar mijn ogen blijven op Susanne gericht. Ineens schiet Ashley overeind en ik kijk met grote ogen naar Susanne. Haar ogen bewogen, ik weet het zeker nu. En nu har mond. Ze is wakker. Ik staar met grote ogen naar het raam ze is wakker. Ik schud met mijn hoofd, ZE IS WAKKER! Alsof het nu pas tot me doordringt. Ik open de deur en blijf in de deuropening staan. "J Justin?" Er rolt een traan over haar wang en ik voel er ook een rollen bij mij. Ik loop naar haar bed en neem haar in mijn armen. "Het spijt me zo." Ik trek een wenkbrauw op. Waarom zegt ze dat het haar spijt? Ze heeft niks verkeerds gedaan. Ik leg mijn hand op haar wang, "je kan er niks aan doen prinses." Ze glimlacht kort en haar gezicht vertrekt dan van de pijn. "Ik haal een dokter." Ashley loopt dan de kamer uit. I is d dat m mijn m moeder? Stottert ze. Ik knik zacht, Nienke en ik zijn naar haar huis gegaan om het haar te vertellen. Haar ogen worden groot. Oohw shit, nu komt het ze wou het namelijk zelf doen en nu word ze boos. "Nienke?" Dat is alles wat ze zegt, niet wij zouden toch samen daar heen gaan? Of ik ben diep teleurgesteld Justin om me zo te verraden. Maar nee dat zegt ze niet. Ik hoop dat het nog goed komt tussen die twee.
3 weken later
Susanne's P.o.v
"Ik ga je missen!" Ik sla mijn armen om Nienke heen. We hebben het allemaal uitgepraat en toen we eindelijk weer lol hadden besefte ik hoeveel ik haar had gemist. Ik heb besloten om langer in Sydney te blijven om tijd door te brengen met mijn familie. Nadat ik Nienke los heb gelaten draai ik me om naar Justin. Hij heeft tranen in zijn ogen en ik trek hem in mijn armen. "Ik hou van je" ik zoen hem en na een tijdje laat ik hem los. "Niks doen hé baby?" Ik schud mijn hoofd en laat Justins handen los. "Ik zal snel komen, ik beloof het." Justin glimlach. "Daar hou ik je aan, ik bel je!" Ze stappen de taxi in en ik zwaai ze uit tot de taxi net zo klein is als een stipje. "Kom lieverd." Mijn moeder slaat haar arm om me heen en we lopen naar binnen. Mijn familie. Het voelt goed om weer bij de mensen te zijn die zoveel van je houden. Mijn vader was op zakenreis naar London, maar toen mijn moeder hem belde is die gelijk hier heen gekomen om bij ons te zijn. Mijn oma is een schatje, ik herinner haar nog toen ik 4 jaar was. Maar het raarste moment was toen ik mijn zusje zag, toen ik vermist was is mijn moeder weer zwanger geraakt en bevallen van nog een dochter, Letecia. Mijn zusje is 12 en ik heb haar nog niet veel gezien, maar ze is geweldig. Justin en ik hebben besloten om wat tijd los van elkaar te besteden omdat we elkaar zoveel zagen. Hij moest zijn leven weer oppakken in Nederland. En ik, ik wou gewoon hier zijn, bij mijn familie en de tijd inhalen die we hebben gemist.
"Ben je klaar?" Letecia zit aan de keukentafel, ik zou haar naar school brengen. Dat had ik haar beloofd. En na school zouden we iets leuks gaan doen om elkaar beter te leren kennen. "Ik ben klaar!" Ze pakt haar tas van de grond en haar sleutels van tafel. "Ben zo terug!" Roep ik en ik loop naar buiten. Ik rij naar de school van Letecia waar haar vriendinnen al staan te wachten. "Ga je hier ook naar school? Als je weer naar school gaat." Ik haal mijn schouders op. Ik heb nog niet besloten of ik hier in Sydney blijf, of ik weer terug ga naar Nederland. Hier is mijn familie, maar ik heb mijn hele leven in Nederland gewoond. "Ik weet het niet" Letecia knikt. "Ik zie je na school wel weer." Ik knik en ze stapt de auto uit. Haar vriendinnen komen meteen naar haar toe. Ik wou dat ik dat had, vriendinnen die op je staan te wachten tot je er bent, die je steunen wanneer je je even down voelt. Ik had dat ooit maar toen was alles verprutst. Linda en khadija twee jaloerse bitches die mij Justin niet gunnen Sophie hangt leuk met hem rond, gelukkig is alles wel weer uitgepraat met Nienke. Een kort klopje op het raam haalt mij uit mijn gedachten en ik kijk op. Een jongen staat naast de auto ik draai het raampje naar beneden.
"Hi, jij bent Susanne toch? Dat meisje die vermist werd?" Ik knik, "als ik hier 'Susanne het vermiste meisje' word genoemd, ja dat ben ik." De jongen lacht, "ik heb respect voor je, wat je allemaal is overkomen en je het hebt verteld." Oh had ik dat nog niet verteld? Ik heb mijn verhaal verteld bij een tv show en op dit moment word er een documentaire gemaakt over mijn leven. "Mijn naam is benjamin" hij steekt zijn hand uit en ik schud hem vriendelijk. Leuk je te ontmoeten benjamin. Maar ik moet er weer vandoor, ze wachten op me." Benjamin lacht. "Hé ik zie je nog wel!" Hij zwaait en loopt weg. Ik lach zacht en rij richting huis.
