1 week later
Gaat het? Ik help Susanne uit bed en zet haar in de rolstoel. Ze mag vandaag eindelijk weer naar huis. Ze knikt en pak de tas van de stoel en ze die op haar schoot. Ben je er klaar voor? Susanne glimlacht en knikt, helemaal. Ik doe de deur open en rij de rolstoel uit de kamer. Ha Susanne, je gaat weer naar huis? Er komen wat verpleegsters aan die haar een knuffel geven. Gelukkig dat je weer weg mag, ik hoop je hier nooit weer te zien! Dat bedoel ik natuurlijk goed hé. Ik glimlach en krijg ook een knuffel van ze, zorg goed voor haar! Doe ik! Ik duw de rolstoel richting de lift en druk op een knopje. Het duurt even maar uiteindelijk gaan de deuren open en ik duw de rolstoel in de lift en druk weer op een knopje. Susanne pakt mijn hand omdat ze weet dat ik bang ben in liften. Hoe doe we het met je spullen? Zeg ik uit het niets en Susanne kijkt me met grote ogen aan, ik ga niet terug. Ik regel wel iets zeg ik en ik knijp zacht in haar hand. De lift deuren gaan open en ik duw de rolstoel naar buiten richting de frisse lucht. Aaah dit heb ik lang niet gevoeld zucht Susanne ik glimlach en kijk om me heen, nergens paparazzi. Eindelijk laten ze me een beetje met rust sinds de laatste aanval, dat natuurlijk op de voorpagina van de kranten stond. Maar dat kan me niks schelen. Ook al heb ik een week of 2 geen vreemde sms'jes ontvangen. Shawn stond voor bij het ziekenhuis te wachten samen met Khadija en ze stappen de auto uit als ze ons zien. Met een grote glimlach komen ze naar ons toe en geven ons een knuffel. Zijn jullie een stel? Vraag ik. Ja zegt khadija en ze glimlacht naar Shawn. Wat fijn dat je naar huis mag! zegt Ze dan. Ik en Shawn proberen Susanne in de auto te krijgen, en ik breng de rolstoel weer terug. Ik kijk uit het raam als mijn mobiel trilt. Ik pak hem uit mijn broekzak en met grote ogen lees ik het bericht.
Onbekend; misschien nu iets door O = Susanne. Haha. Pas maar op! Ik zie je - O
Ik kijk naar buiten maar zie niemand die verdacht lijkt, een oude vrouw stuurt zulke dingen niet, toch
Een week later
Ik weet het zeker Justin zucht Susanne, ik wil naar Australië om mijn ouders te zoeken! Susanne laat zich op de bank vallen en kijkt boos voor zich uit. Ze is net een week uit het ziekenhuis en wil nu al gaan. Ik dacht dat je met me mee ging? Ze kijkt me boos aan. Ik zucht en ga op de tafel zitten, ik ga met je mee zeg ik, maar je moet eerst beter worden! IK BEN BETER! Roept ze en springt op, zie? Ik kan lopen, dansen, springen. Susanne zucht ik, luister nou. Ze kijkt me boos aan, nee ik luister niet naar die bullshit die je zegt. Ik kijk haar met grote ogen aan, bullshit!? Ik probeer je te helpen! GA DAN MEE schreeuwt ze en ik zucht, wanneer luisterde ze nou een keer naar me?! JA GA LEKKER ZUCHTEN, DAAR HEB IK OOK ECHT IETS AAN. ik veeg mijn haar van mijn voorhoofd. Luister, ik spring van de tafel en pak haar hand vast, je bent niet de enige die daar heen wil oke?! Maar je moet wel even nadenken Dat JIJ net uit het ziekenhuis komt, en IK ook nog een leven heb dat ik niet zomaar kan laten vallen. Het gaat ook allemaal om jou hé zegt ze boos, ik ben degene die ontvoerd is hoor en mijn ouders zijn hier ergens op de aarde terwijl mij verteld is dat ze dood zijn! Uggh, waarom luistert ze niet. Dat weet ik zeg ik, maar.... NIKS MAAR, JE BENT EEN ARROGANTE KLOOTZAK DIE ALLEEN AAN ZICH ZELF DENKT. En met die woorden laat ze me alleen achter. Onze eerste ruzie ooit. Ik laat me op de bank vallen en staar voor me uit, voor ik het weet stromen de tranen over mijn wangen. Waarom heeft iedereen zo'n hekel aan me? Soms vraag ik me af, waarom ben ik nog steeds hier? Ik zucht de deurbel gaat. Ik veeg de tranen weg en loop naar de deur die ik open doe, Shawn. Hey Bro, alles goed? Ik haal mijn schouders op en geef hem een knuffel, ruzie met Susanne zucht ik en loop de kamer in. Waarover? Ik laat me op de bank vallen en Shawn komt naast me zitten. Ze wil naar Australië en ik zei dat we moesten wachten tot ze beter was en ik ook tijd nodig had en toen werd ze boos en noemde me een arrogante klootzak, een arrogante klootzak!? Ik knik en haal mijn schouders op, ik ben het gewend zeg ik zacht, iedereen zegt het. Ik staat voor me uit en begin zacht te huilen. Alleen Shawn en mij moeder weten hoe ik me voel, meer mensen vertrouw ik niet. Shawn geeft me wat schouderklopjes, het komt goed Bro, het komt goed. Maar ik geloof hem niet meer, hoevaak heb ik dat wel niet gehoord. Het komt goed.
