Justins p.o.v
Susanne kijkt me met grote ogen aan als mijn mobiel afgaat. Ik pak hem van het kastje en haal opgelucht adem. "Het is Shawn" zeg ik en ze legt haar hoofd weer op mijn schouder.
Shawn; ik dacht dat Susanne er niet klaar voor was, maar duidelijk heb ik me vergist. Hoe is het Bro? Moet ik langskomen?
Justin; het is oke, voel me beter maar het is nog steeds niet uit mijn lichaam.... Moet rustig aan doen. Blijf maar daar, Susanne is hier voor me.
Ik leg mijn mobiel weg en leg mijn hoofd op die van Susanne. Ik pak haar hand en sluit mijn ogen, "Justin?" "Hmm?" Ik open mijn ogen en kijk Susanne aan "Zullen we een film ofzo kijken? Ik verveel me." Ik knik en druk op het knopje zodat er een verpleegster komt. Julia komt net binnen met een mobiel die ze omhoog houdt. "Er lag nog een mobiel in de andere kamer." Ze legt hem op het kastje, "je hebt hulp nodig?" Ik knik en vraag of we een film kunnen kijken. Ze glimlacht en zet de tv aan, vertelt hoe hij werkt en geeft de afstandsbediening aan mij. "Welke wil je kijken?" Susanne denkt na. "Kies jij maar" zegt ze. Ik kies de lucky one en druk op afspelen. Susanne gaat dicht tegen me aan liggen en samen kijken we de film.
Ik kijk op als de deur opengaat. Susanne is halverwege de film in slaap gevallen. "Shawn?" Shawn komt de kamer inlopen en glimlacht, "ik kon je moeilijk hier alleen laten." "Maar...." Hij gaat op de stoel zitten en kijkt naar Susanne. "Waarom slaapt zij? Jij zou degene moeten zijn die slaapt." Ik zucht, sinds wanneer heeft hij een hekel aan haar? Susanne beweegt naast me en opent haar ogen. Ze wrijft in haar ogen en gaat rechtop zitten. "Oh hii Shawn." Hij glimlacht en kijkt door de kamer heen. Julia komt binnen, "controle" zegt ze en controleert alle apparaten en mijzelf. "Hoe voel je je?" Ik haal mijn schouders op. "Ik voel me beter maar nog steeds zwak." "Wanneer mag hij uit het ziekenhuis?" Julia draait zich naar Shawn, "dat beslist de dokter, maar zoals het nu gaat zal dat snel zijn." Ik glimlach naar Susanne die opgelucht adem haalt. Ik geef een kus op haar voorhoofd. "Uhm, ik ga iets te eten halen, jullie ook?" We schudde beide ons hoofd. "We hebben net iets gehad." Shawn loopt de kamer uit. "Ik dacht dat hij in LA was met Khadija?" Susanne kijkt me verbaasd aan. "Ik zij ook al dat hij niet hoefde te komen omdat jij er al bent." Ik haal mijn schouders op. Normaal zou ik het prettig vinden als Shawn er is, maar deze keer niet. Ik wil niet dat hij iets weet over de stalker en al dat gedoe. Ik hoop gewoon dat het snel voorbij is voor er nog iets gebeurd en de hele wereld het weet. Ze weten nu wel dat ik in het ziekenhuis lig, niet moeilijk om erachter te komen. Alleen denken ze dat ik voedselvergiftiging heb opgelopen. Wat deels ook waar is, alleen was het geen voedsel maar drinken en heeft iemand er ook giftig spul bij gedaan. Ik herinner me dat het water zo vies smaakte. Had ik het maar niet opgedronken, dan hadden we susanne's ouders misschien al gevonden en zaten we daar nu inplaats van hier, in het ziekenhuis. We zijn allebei stil. We denken waarschijnlijk allebei hetzelfde. Wie is de stalker? Wat is zijn volgende stap? Overkomt een van ons weer iets? Vinden we haar ouders? En de meest pijnlijke gedachte. Hoe ziet het leven eruit als een van ons overlijd?
