En daar zit je dan, in het ziekenhuis in een onbekende stad. Ik wil iemand bellen en pak mijn mobiel, maar bedenk me dat Justin de enige is die ik kan bellen, en daar heb ik nu niks aan. De verpleegsters lopen heen en weer, maar niemand blijft stil staan om te vertellen hoe het met Justin is. Ik zucht en wil iemand slaan, en hard ook. Maar wie? De dokters omdat ze niks vertellen? Alcoholiste omdat hij een klootzak is? Of toch de O persoon omdat hij ons achtervolgd? Natuurlijk! De O persoon is hier ook, dat moet wel. Hij heeft een briefje op de tafel in het hotel achter gelaten. Oh My god. Wat als hij hier iets mee te maken heeft? En waarom denk ik dat het een hij is, het kan ook een zij zijn. Waarom maak ik me zelf gek om hier over na te denken?! "Susanne?" Ik kijk op, en er komt een dokter op me aflopen. Hij steekt zijn hand uit die ik schud. "Ik ben dokter Morrison, zal je mee willen lopen naar mijn kantoor?" Ik knik en loop achter hem aan. Waarom moet ik mee naar het kantoor? Ze vertellen toch meestal wat er is in de wachtkamer, of in de kamer waar de patiënt ligt? Een stukje hoop word weggenomen, wat als hij het niet overleefd heeft? Ik ga op een stoel zitten en wacht af. "Justin ligt op zijn kamer." Ik haal opgelucht adem, hij leeft nog. "We hebben zijn maag leeg moeten pompen omdat er vergif in zat. En niet zo'n klein beetje ook. Na wat onderzoeken toonde het resultaat dat het ricine is, een dodelijk vergif. Als Justin hier niet eerder was gekomen had hij het niet gered. Maar het is nog niet opgelost, er kan nog wat ricine in zijn lichaam zitten dat alsnog dodelijk kan zijn. Justin is wakker, kan praten zingen en lachen, maar dat kleine beetje kan dodelijk zijn. We moeten hem hier houden, ik weet niet hoelang,
Om hem in de gaten te houden. Ik knik zacht. "Ik zal je naar hem toe brengen." Ik loop achter de dokter aan en blijf voor de deur van Justins kamer stil staan. Ik haal die adem en ga dan naar binnen. Justin zit rechtop in bed en heeft zijn mobiel in zijn handen. Hij kijkt op en lacht als hij mij ziet. "ik zal jullie alleen laten, ik kom langs voor een controle. De dokter sluit de deur en Justin klopt naast zich op het bed. Ik ga tegen hem aanliggen en hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. "Het komt goed" zegt hij zacht. "Het was O" zeg ik na een stilte, "ik weet het zeker." Justin steekt zijn mobiel uit die ik aanpak en lees het bericht op zijn mobiel.
Onbekend; je vraagt je vast af waarom ik? Ik weet het ook niet, je bent mijn lieveling. Susanne is de volgende, ik mag haar niet. En dat weet jij ook -O
Er rolt een traan over mijn wang "we moeten aangifte doen Susanne, ik wil niet dat jou iets overkomt." Ik denk aan de eerste keer dat ik tegenover Justin stond, toen troostte hij mij. En kijk waar we nu zijn. In een ziekenhuis met een nog levend koppel dat bedreigd wordt. Waar gaat het heen met deze wereld?
