Het spijt me Justin zegt agent Jackson, ik hoop dat ze er snel bovenop komt, sterkte. Hij klopt even op mijn schouder en glimlacht. Ik knik en loop het kamertje uit terug naar Susanne, ik moet het vertellen samen met een agent als ze er sterk genoeg voor is. Ik loop de kamer in, Susanne ligt nog steeds het zelfde en Shawn zit op de stoel een boekje te lezen, hij kijkt op en glimlacht, alles oke? Ik knik en staar naar Susanne, er is niks veranderd met haar zegt Shawn. Dan ga ik op het randje van haar bed zitten en vertel alles aan Shawn. Ik ga met haar mee zeg ik, ik laat haar niet alleen gaan. Shawn knikt, WoW uhm, WoW...
Hoe was school vandaag eigelijk?
Shawn bloost, wat? Chicks gefixt zeg ik met een glimlach. Er zit wel een heel knap meisje in onze nieuwe klas, vertel op wie is het? Haar naam is Khadija haar lach is betoverend en ze is zo mooi en lief..... Okey stop maar ik weet genoeg en ik glimlach.
Er is nog steeds niks veranderd met Susanne... Ik word verschrikkelijk gek hier in het ziekenhuis en ik word nog banger dat ze niet meer terug komt.
De dokters houden haar in de gaten, en om het halfuur komen er verpleegsters om haar te controleren. En ik zit hier een beetje, loop heen en weer en lees een boek. Voor het eerst. Ik zag hem in de kast staan thuis en nam hem mee, wat moet ik anders doen? Ik pak mijn laptop en ga naar twitter waar ik een lange tijd niet op heb gezeten, en dat is te merken. Iedereen is bezorgd waar ik ben, en of alles goed met me is. Ik open een nieuwe tweet.
Everything is allright, Thanks for all the love and support. Love #mybeliebers
Ik twijfel even, maar open dan nog een nieuwe.
Miss you :(
En dat gaf de doorslag, drama en snel verwijder ik de tweet, maar het is al te laat. Iedereen praat erover. Misschien had ik het niet moeten tweeten, maar het is de waarheid. Ik open een nieuwe tweet
:(
Dat is alles wat ik erin zet en ik log uit. Ik kan er niet over praten, niet nu.
De tijd gaat langzaam en ik begin steeds meer te twijfelen of ze nog wel wakker wordt. De dokter zei gister dat het slaapmiddel al een paar dagen geleden uitgewerkt was en ze toch echt wakker moest worden. Ik loop rondjes door de kamer heem, bel met mensen en kijk vooral of Susanne wakker is. Zonder resultaat. Ik zucht en besluit om even naar buiten te gaan. Ik pak mijn jas van de stoel en loop de gang op, ik ga even naar buiten zeg ik tegen een verpleegster en loop naar buiten. Het regent zacht maar dat kan me niks schelen. Ze ligt er nu al een week, een week lang. Zonder enige beweging of teken van leven. Alles wat laat zien dat ze leeft is haar hardslag die op de apparaten aangegeven wordt, en dat ze ademt. Ik ga op een bankje zitten en staar voor me uit. Wat gaat er gebeuren met Pieter? Dat is de vraag die nog steeds door mijn hoofd spookt. Mijn mobiel gaat over maar ik neem niet op, ik hoor Susanne haar stem in mijn hoofd.
'Je kan me niet meer pijn doen, dan hij ooit heeft gedaan.'
Ik trek mijn benen op en de tranen stromen over mijn wangen. Ik hiel me sterk, niemand kon zien dat ik verdriet had, en pijn. Die blik in haar ogen toen ze me aankeek, zoveel pijn en verdriet. 7 dagen geleden dat ik haar stem hoorde en haar ogen zag, 7 dagen geleden dat alles nog goed was. Ik knipper een paar keer en zie wazig mensen in de verte. Ik zucht, kunnen ze me nooit met rust laten?! Ik sta op en loop richting de mensen, het moet wel want daar is de ingang. Justin! Justin! Wat doe je hier!? Rot op zeg ik en probeer door te lopen, Bieber! Waarom huil je?! LAAT ME MET RUST schreeuw ik en iedereen kijkt me met grote ogen aan, LAAT ME FUCKING MET RUST, ROT OP! ik duw mensen aan de kant en ga er tussen door. Snel loop ik naar binnen en neem de trap naar boven. 'WAAR IS JUSTIN?!' Hoor ik iemand gillen, 'HAAL JUSTIN, IEMAND!' ik blijf stokstijf staan, Susanne.
