Susanne's p.o.v
"JUSTINNN" "BIEBERRRR" ik kijk meteen op als ik zijn naam hoor, maar er lopen wat schreeuwende meisjes langs mij heen die aan het gillen en zingen zijn. Ik zucht diep en loop de volgende winkel binnen. Benjamin vroeg of ik na school met hem mee ging, maar hoe kan ik serieus bij iemand zijn als Justin hier ergens rond loopt? Hij is hier, toch? Hij geeft morgen een concert hier, in Sydney. Roos vroeg of ik mee ging want ze heeft een kaartje over, maar ik heb nee gezegd. Hoe kan ik mij, tja wat is het? Een ex? In ieder geval, ik kan Justin gewoon niet zien, niet als we zijn zoals nu. Geen contact met elkaar en we hebben elkaar al weken niet gezien, of gesproken.
"Susanne?" Ik kijk op en zie roos voor me staan. Als we het over de duivel hebben. "Hi roos." Ik glimlach naar haar en krijg een knuffel terug. "ik dacht dat je met Benjamin was?" Ik schud mijn hoofd en hang het jurkje weer terug wat ik in mijn handen had. "Ik heb wat tijd voor mezelf nodig, beetje shoppen ofzo." Roos glimlacht, Hé we kunnen wel gaan shoppen, als je dat wilt?" Ik haal mijn schouders op, waarom ook niet? Ik kan wel wat meidentijd gebruiken, en vooral, iemand. We gaan winkels in en uit, passen van alles en lachen om de domste dingen. Maar toch moet ik elke keer om me heen kijken of ik hem ergens zie. Hij is tenslotte in Sydney, ik verwacht dan dat die ook hier is, wat natuurlijk de domste gedachten ooit is want wie gaat er nou gelijk shoppen als je ergens aangekomen bent met het vliegtuig. "Susanne? Heb je me wel gehoord?" Roos zwaait voor mijn ogen wat me uit mijn gedachten haalt. Nee natuurlijk heeft dit kind je niet gehoord, ik was verdronken in mijn eigen gedachtes, gosh als ik kon verdrinken in mijn eigen gedachtes was ik nu al lang dood "laten we iets gaan drinken." Ze trekt me bij mijn arm naar een café waar we op het terras gaan zitten. Ik laat mijn ogen door de straat glijden maar niets wat op Justin lijkt. Ik wou dat hij nu hier was zodat ik naar hem toe kon rennen en in zijn armen kon springen, zeggen hoeveel ik van hem hou en dat ik hem gemist heb. Maar het enige wat ik te horen krijg, is zijn stem vanuit de speakers. Ik sluit mijn ogen en luister naar de tekst.
As long as you love me,
We could be starving,
We could be homeless,
We could be broke.
As long as...
"Justin!" "Justin ben je hier alleen?" "JUSTIN GA JE VREEMD?" "Justin gebruik je drugs?" "BEN JE STONED?" Ik open mijn ogen meteen en dan zie ik hem. Midden op de stoep omsingeld door paparazzi. "Oh My god, dat is JUSTIN BIEBER!" Gilt Roos en iedereen van het terras kijkt op. Ik wil helemaal niet naar hem toe rennen, wil hij dat wel? Wil hij me nog wel kennen? "Kom op olijf!" Tja mijn bijnaam bedacht door niemand anders dan benjamin lasnier. Ze trekt me aan mijn arm met haar mee naar de inmiddels gegroeide groep en probeert zich erdoorheen te wurmen. Ze laat mijn arm los en ik kruip tussen alle armen en benen door om dichter bij Justin te komen. Ik blijf buiten de groep staan te wachten, maar ik kan Justin prima zien. Hij draagt zijn zonnebril en zijn hoofd is gebogen. "Oh fuck this" ik draai me om terwijl er een traan over mijn wang rolt. Leer ermee leven Susanne, het is over. O V E R. Als ik weg loop voel ik ogen in mijn rug prikken, maar ik neem de moeite niet om me om te draaien. Het is een mens die vast denkt dat ik gek ben.
