Πορφυρά Όνειρα

Κεφάλαιο 7

Δεν έπρεπε να δείχνει τι νιώθει, η Θάλεια την παρακολουθούσε στενά, δεν ήθελε να την τρομάξει με τα όσα συνέβαιναν. Είχε περάσει δύο μέρες στο νοσοκομείο, ήταν πια Πέμπτη . Της είχαν δώσει αναρρωτική άδεια από την δουλειά και έτσι οι διακοπές της θα ξεκινούσαν νωρίτερα. Το μόνο θετικό ήταν πως βρισκόταν σε ασφαλές περιβάλλον. Η Θάλεια ήταν αρκετές ώρες κοντά της και δεν έφευγε μέχρι να κοιμηθεί. Φυσικά δεν κοιμόταν από μόνη της, της χορηγούσαν ηρεμιστικά και έτσι είχε πάψει να ονειρεύεται.
Παρόλα αυτά, ήταν σε κατάσταση σύγχυσης, έπαψε να ανοίγει την τηλεόραση δεν ήθελε να μάθει κάτι παραπάνω για την δολοφονία. Ήταν νεκρός και μόνο αυτό έφτανε για να τρέμει και την σκιά της.
"Γλυκιά μου, γλυκιά μου;" την σκούντηξε η Θάλεια "Πού ταξιδεύεις; Έλεγα ότι μόλις μου είπε ο γιατρός ότι αύριο θα πάρεις εξιτήριο. Αλλά έθεσαν έναν όρο".
"Τι όρο;" της είπε παραξενεμένη.
"Πρέπει να συμβουλευτείς ψυχολόγο. Και εσύ το ήθελες άλλωστε, ο Φίλιππος συμφώνησε ήδη. Από αύριο που θα πάμε στο εξοχικό θα ξεκινήσετε συνεδρίες, εντάξει;" την ρώτησε κάπως διστακτικά, σαν να περίμενε να διαφωνήσει, να πάθει κρίση.
"Ρε συ Θάλεια, δεν θα είναι κάπως να έχω για γιατρό το Φίλιππο; Υποτίθεται ότι δεν πρέπει να σχετίζεσαι φιλικά με τον γιατρό σου. Γι' αυτό σταμάτησα και με τον Άλκη." Η αλήθεια βέβαια ήταν άλλη, δεν ήθελε να μιλήσει για όλα αυτά στον Φίλιππο γιατί υπήρχαν και πράγματα που αφορούσαν τη Θάλεια, τα όνειρα, τα προαισθήματα.
"Έλα δεν θέλω βλακείες. Εσένα και τον Άλκη δεν σας ενώνει απλά μια φιλία, αυτός ήταν ο βασικός λόγος που δεν γινόταν σωστή ψυχανάλυση. Ο Φίλιππος είναι σωστός επαγγελματίας, θα κάνει σωστά την δουλειά του. Δεν το διαπραγματεύομαι." πλέον είχε ένα πιο εύθυμο ύφος, μα βαθιά στα μάτια της ακόμα υπήρχε ανησυχία.
"Διαισθάνομαι ότι δεν μπορώ να σου πω όχι, αν θέλω να φύγω από εδώ μέσα. Τέλος πάντων μπορούμε να κάνουμε μια προσπάθεια και βλέπουμε. Θέλω να πάω πρώτα απ'το σπίτι μου να μαζέψω κάποια πράγματα πριν φύγουμε."
"Ναι θα πάμε μαζί να σε βοηθήσω. Ξέχασα να σου πω, πριν που κοιμόσουν χτύπησε το κινητό σου και το σήκωσα, ήταν ο Άλκης."
"Τι; Έγινε κάτι με την μαμά;" πήρε αμέσως το κινητό στο χέρι της.
"Ηρέμησε παιδάκι μου. Όλα καλά είναι, απλά σε είχε πάρει λέει μια δυο φορές ακόμα και ήταν κλειστό και ανησύχησε. Του είπα τι έγινε και είπε ότι θέλει να σε δει. Του είπα ότι θα τον πάρεις μόλις μπορέσεις." πήρε ένα ύφος όλο νόημα, σαν να έλεγε άντε πάρε τι περιμένεις και έφυγε απ'το δωμάτιο κλείνοντας της το μάτι.
Δεν ήξερε αν ήθελε να μιλήσει με τον Άλκη τώρα, δεν είχε να του πει κάτι, εφόσον η μητέρα της ήταν καλά. Παράλληλα, είχε στο μυαλό της το μήνυμα του δολοφόνου, αν δεν προσέξεις θα ακολουθήσουν κι άλλοι. Μήπως κινδύνευε και εκείνος. Δεν ήθελε ούτε να το διανοηθεί.
Πήρε το κινητό και πληκτρολόγησε το νούμερο και έμεινε εκεί να το κοιτάζει χωρίς να πατάει το κουμπί της κλήσης. Τότε ο ήχος κλήσης της, την έκανε να αναπηδήσει, ένα νούμερο με απόκρυψη την καλούσε. Ποιος να ήταν; Ίσως ήταν ο Άλκης και καλούσε απ το νοσοκομείο.
"Ναι, ποιος είναι;"
Δεν πήρε απάντηση, μόνο κάτι σαν ανάσα ακούστηκε.
"Μιλήστε, ποιος είναι; Άλκη;" είχε αρχίσει να τρομάζει.
"Μην ξαναναφέρεις το όνομα άλλου άντρα ενώ μου μιλάς. Είσαι μόνο δική μου, κατάλαβες;" οι εφιάλτες της πήραν πλέον σάρκα και οστά, η βραχνή φρικιαστική φωνή του την αιφνιδίασε.
"Ο μικρός άξιζε ό,τι έπαθε, δεν έπρεπε να σου μιλήσει εκείνη την μέρα. Τον είδα πώς σε κοιτούσε και έπρεπε να σε προστατεύσω. Σύντομα θα είμαστε μαζί, σύντομα δεν θα σε κοιτάει κανένας άλλος, μόνο εγώ, όπως σε κοιτάζω κάθε βράδυ που κοιμάσαι."
"Ποιος είσαι; Τι θέλεις από εμένα;" ψέλλισε και μέσα της προσεύχονταν νοερά να ξυπνήσει, αλλά δεν ήταν εφιάλτης αυτή τη φορά.
"Σύντομα θα μάθεις, σύντομα θα μπουν όλα σε μια σειρά. Τρέξε να κρυφτείς, μα θα σε βρω ακόμα κι αν χρειαστεί να σηκώσω κάθε πέτρα στην γη. Ελπίζω να είσαι έξυπνο κορίτσι και να κρατήσεις το τόσο όμορφο στοματάκι σου κλειστό. Δεν θέλεις να πεθάνει και η ξανθούλα ε;" και της το κλείσε.
Η Άρτεμις έμεινε με γουρλωμένα ματιά και με το κινητό ακόμα στο χέρι, τότε μπήκε η Θάλεια και το κατέβασε γρήγορα.
"Πώς πήγε το τηλεφώνημα;"
" Δεν τον πήρα τελικά, ίσως αργότερα" της είπε ψέματα αλλά είδε μια αμφιβολία να περνάει απ'τα μάτια της.
"Μιλούσα με τα αφεντικά μου στη δουλειά, θα έχω κανονικά άδεια όπως είχα προγραμματίσει" της είπε πάλι ψέματα για να καλυφτεί. Φάνηκε να το πιστεύει.
"Αα τέλεια οπότε θα περάσουμε όλες τις διακοπές σου μαζί ε;" είπε και έδειχνε χαρούμενη. Της είδε λείψει τόσο η Θάλεια και ευχόταν να είχαν ξαναβρεί η μία την άλλη κάτω από πιο ομαλές συνθήκες.
"Αν με αντέξετε. Θάλεια μια ερώτηση. Στο πάρτι που θα κάνεις, θα είναι και ο Αλέξανδρος;" μέρες ήθελε να την ρωτήσει, εν μέρει ήξερε την απάντηση.
"Ναι, του είχα ήδη πει πριν καιρό, θα σου είναι πολύ δύσκολο να τον ανεχτείς;"
"Όχι εντάξει. Είναι λογικό είναι φίλος σου. Πώς είναι;" ρώτησε και αμέσως το μετάνιωσε.
Την κοίταξε με φανερή περιέργεια και φάνηκε να σκέφτεται πριν απαντήσει "Ίσως δεν έπρεπε να στο πω, αλλά ο Αλέξανδρος μου πρότεινε να σου πω να έρθεις στο πάρτι. Όχι πως δεν είχα σκεφτεί ήδη χίλιες φορές να επικοινωνήσω μαζί σου, αλλά ήταν μάλλον η κατάλληλη στιγμή"
"Τι; Γιατί να προτείνει κάτι τέτοιο;" σάστισε.
"Δεν είμαι σίγουρη. Είχαμε να μιλήσουμε για σένα χρόνια και ξαφνικά όταν του είπα για το πάρτυ, το πρότεινε. Δεν θέλω να εικάζω πράγματα, ούτε να λέω ασάφειες. Μπορείς να τον ρωτήσεις μόνη σου." φάνηκε να νιώθει πολύ άβολα και ήταν λογικό. Είχε μπει στην μέση σε μια ιστορία που αφορούσε τους δύο καλύτερους φίλους της. Και κατέληξε να χάσει την μια απ'τους δύο. Ήταν σίγουρα άβολο και επίπονο ακόμα.
"Δεν θέλω να μιλήσω γι' αυτό άλλο. Ας το αφήσουμε προς το παρόν. Δεν θέλω να σε φέρνω σε δύσκολη θέση. Αρκετά περάσαμε όλοι λόγω αυτής της ιστορίας."
Το είχε σκεφτεί εξαρχής μετά την πρόσκληση, ότι ίσως δει τον Αλέξανδρο ξανά. Δεν ήξερε αν την πείραζε πια. Είχαν περάσει χρόνια και μόνο μια πικρή γεύση είχε μείνει από την σχέση τους. Θα δείξει, σκέφτηκε, μην προτρέχεις.