Πορφυρά Όνειρα

Κεφάλαιο 21

"Ξύπνα, ξύπνα δεν έχουμε χρόνο. Θα γυρίσει πάλι και θα μας σκοτώσει και τους δύο αν με βρει εδώ. Σε παρακαλώ"
Τον ταρακουνούσε και πάλευε να τον ξυπνήσει. Το σώμα και το πρόσωπο του ήταν καλυμμένα με μώλωπες και εκδορές. Τον βασάνιζε μέρες ο τρελός, σκέφτηκε.
Ο άγνωστος άντρας άρχισε πάλι να σαλεύει και μισάνοιξε τα μάτια. Πάλεψε να ανοίξει το στόμα του αλλά παρέμεινε βουβός και ανήμπορος.
"Σε παρακαλώ, πρέπει ο ένας να βοηθήσει τον άλλο. Είμαι και εγώ χτυπημένη, έχω ένα κάταγμα στο πόδι και ένα σοβαρό χτύπημα στο κεφάλι. Δεν θυμάμαι τίποτα για εμένα. Ξέρω ότι είσαι κάποιος γνωστός μου αλλά δεν μπορώ να σε αναγνωρίσω." του είπε και ξέσπασε σε κλάματα, ο πονοκέφαλος είχε επανέλθει και άρχισαν όλα να γυρίζουν.
Ο άντρας της έπιασε το χέρι καταβάλλοντας υπερπροσπάθεια και της είπε αδύναμα "μην κλαις, φύγε και ζητά βοήθεια. Θα γίνει... γκουχου... μια τελετή σε λίγες μέρες, είναι πανσέληνος και θα μας σκοτώσει... Γκουχου... Είναι σαλεμεν.." έκοψε στη μέση την φράση του και έβηξε πολύ δυνατά, βγάζοντας σταγόνες αίμα από το στόμα του.
"Πες μου το όνομα σου σε παρακαλώ.. "
"Αλ.... " αλλά δεν μπόρεσε να τελειώσει τη φράση του είχε ήδη λιποθυμήσει.
Αλ; Τι μπορεί να σημαίνει; Αλέξανδρος; σκέφτηκε. Έστυψε το μυαλό της να σκεφτεί αλλά ο πονοκέφαλος δεν την άφηνε. Αλέξανδρος κάτι της θύμιζε αυτό το όνομα, μα στο μυαλό της ήρθε άλλο ένα όνομα, Άλκης. Ποιος ήταν ο άγνωστος και τι σχέση είχαν οι δύο τους;
Δεν θα μάθαινε άμεσα, άφησε το αναίσθητο σώμα εκεί και γύρισε με δυσκολία πίσω στο δωμάτιο της. Λίγο πριν φτάσει στην πόρτα ένιωσε κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα να την διαπερνά και έπεσε στα γόνατα. Ενώ είχε ανοιχτά ματιά και ήταν ξύπνια είδε κάτι σαν όραμα.
Στην αρχή όλα ήταν θολά μετά διέκρινε μια γυναίκα σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, διασωληνωμένη. Ήταν όμορφη παρότι ήταν ακίνητη σαν νεκρή και κατάχλομη. Γύρω της υπήρχαν διαφορά μηχανήματα που την κρατούσαν στη ζωή. Το όνομα Θάλεια της βγήκε αυθόρμητα, πήγε κοντά της και της έπιασε το χέρι το χάιδεψε και ένιωσε ένα τσίμπημα ενοχής στην καρδιά της.
Έμεινε να την κοίτα για λίγο με αγάπη και οίκτο. Τότε κάτι μέσα της άλλαξε σαν να ξύπνησε ένας δεύτερος εαυτός που πάλευε να βγει στην επιφάνεια. Ένιωσε ένα μίσος, μια απέχθεια, ένιωσε προδομένη. Μια φωτογραφία της ήρθε στο μυαλό, μια θολή ανάμνηση δύο εραστών χωρίς πρόσωπα να κυλιούνται σε ένα κρεβάτι πορφυρό, βουτηγμένο στο αίμα και την αμαρτία.
Έτσι όπως κρατούσε το χέρι της κοπέλας στο κρεβάτι ένιωσε να το πιέζει σαν να ήθελε να την πονέσει, εκείνη όμως παρέμενε ακίνητη. Μια βίαιη παρόρμηση της ήρθε και έπιασε τα σωληνάκια που ήταν στο χέρι της και τα ξεκόλλησε. Πήγε πιο κοντά της και της έβγαλε τη μάσκα οξυγόνου που φορούσε στο πρόσωπο.
"Θα μου τα πληρώσεις όλα, δεν είσαι αξία να είσαι φίλη μου, όλα τα διέλυσες. Σου αξίζει ο θάνατος σκρόφα" της ψιθύρισε στο αυτί και αμέσως αναρίγησε όταν άκουσε την φωνή της να βγαίνει από το στόμα της. Ήταν σαν συριγμός φιδιού.
Έκανε ένα βήμα πίσω και είδε το σώμα της κοπέλας να τραντάζεται και τα μηχανήματα γύρω της να ηχούν σε ένα μονότονο παρατεταμένο ήχο. Η καρδιά της κοπέλας έπαψε να χτυπά και άφησε την τελευταία της πνοή, αλλά η Άρτεμις δεν μπορούσε να ακούσει τίποτε άλλο παρά το γέλιο της, ένα υστερικό γέλιο που έβγαινε από τα έγκατα της ψυχής της.
Και τότε ένιωσε ένα γερό ταρακούνημα και ξύπνησε γελαστή στο πάτωμα του διαδρόμου αλλά γρήγορα το γέλιο της έγινε γοερό κλάμα και στη συνέχεια υστερικό κλάμα και παροξυσμός.
Δύο δυνατά χέρια την σήκωσαν και την μετέφεραν στο κρεβάτι της και μέσα σε όλο αυτό το ντελίριο ένιωσε μια ένεση να την τρυπά και μετά όλα χάθηκαν. Έπεσε σε έναν ύπνο, δίχως όνειρα, δίχως οράματα και εφιάλτες.