Πορφυρά Όνειρα

Κεφάλαιο 4

Μέσα στο σκοτάδι ένιωσε δύο χέρια την πιάνουν και έβγαλε μια κραυγή. "Ποιός είσαι; Άφησε με. Βοήθειααα.." δεν ήταν δυνατόν, ο εφιάλτης της έγινε πραγματικότητα.
"Άρτεμη ηρέμησε. Σε παρακαλώ. Είναι απλά ένα όνειρο. Ξύπνα, ξύπνα." φώναξε ο γιατρός και την ταρακούνησε.
Είναι οικεία αυτή η φωνή, σκέφτηκε μέσα στον πανικό της. Τότε η εικόνα του ξεθόλωσε και τον είδε. Ήταν ο Αλκης, όλα ήταν ένα όνειρο, μα αυτή την φορά δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τον εφιάλτη απ'την πραγματικότητα. Η γραμμή ήταν πια λεπτή και ίσως κόντευε να την περάσει.
Έτρεμε, έτρεμε ανεξέλεγκτα και δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Κρύος ιδρώτας την έλουσε και πάσχιζε να πάρει ανάσα. Νόμιζε ότι τον είδε εκεί, τον άντρα με τα δαιμονικά ματιά. Σαν σκιά να μπαίνει και να βγαίνει απ'το δωμάτιο της. Πώς είναι δυνατόν, σκέφτηκε. Τι περίεργα παιχνίδια μου παίζει το μυαλό μου;
"Μίλα μου. Είσαι καλά;", η ανησυχία ήταν έκδηλη πλέον στην φωνή του. Την κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του και της χαΐδευε τα μαλλιά.
"Ήταν εδώ, ήταν εκείνος. Ο δαίμονας, θέλει να με σκοτώσει. Σε παρακαλώ, βοήθησε με" το παραλήρημα της συνεχίστηκε.
"Ηρέμησε, δεν ήταν κανείς εδώ. Μόνο εγώ είμαι εδώ. Ήταν ένα όνειρο, ένας εφιάλτης." προσπαθούσε μάταια να την καθησυχάσει. "Πρέπει να ηρεμήσεις και να μου πεις ακριβώς τι είδες, ώστε να σε βοηθήσω. Πάω να σου φέρω λίγο νερό. "
"Όχι σε παρακαλώ μην φύγεις. Κι αν έρθει όσο λείπεις. Είχε δίκιο η μητέρα μου, κάποιος θέλει το κακό μου" τον κράτησε σφιχτά και δεν τον άφηνε.
"Γλυκιά μου, ηρέμησε. Δεν είναι κανείς εδώ στο υπόσχομαι. Σε ένα λεπτό θα είμαι πίσω. Ξάπλωσε. " με τα πολλά τον άφησε και εκείνος πήγε και της έφερε ένα ποτήρι νερό και ένα χάπι.
" Αυτό είναι για τα νεύρα σου. Πιες το και θα χαλαρώσεις λίγο. Χρειάζεσαι ύπνο, ο οργανισμός σου θα καταρρεύσει." της έδωσε το νερό και το χάπι. Και εκείνη τα ήπιε και πριν αρχίσει να δρα του ψιθύρισε "Μην φύγεις. Μείνε εδώ δίπλα μου." και κοιμήθηκε.
"Δεν θα φύγω, θα είμαι πάντα εδώ για σένα" της είπε απαλά και ας ήξερε ότι δεν τον άκουσε γιατί ήδη κοιμόταν. Τότε ξάπλωσε και εκείνος δίπλα της και χωρίς να την αφήσει απ 'τα χέρια του αποκοιμήθηκε.

Ένα έντονο φως την χτύπησε στο πρόσωπο και άνοιξε τα μάτια της. Τι είχε συμβεί; Δεν θυμόταν τα πάντα, όλα ήταν καλυμμένα με ένα μαύρο πέπλο. Είχε ξημερώσει, απ΄τα στόρια του παραθύρου έμπαινε ήλιος.
Τότε γύρισε και τον είδε. Κοιμόταν δίπλα της γαλήνιος. Πόσο όμορφος είναι;, σκέφτηκε και ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της. Δεν ήθελε να τον ξυπνήσει, πέρασαν ένα δύσκολο βράδυ. Ευχαριστούσε τον Θεό που έμεινε εκεί ο γιατρός. Αν ήταν μόνη της ίσως είχε πάθει καρδιακή προσβολή από τον τρόμο.
Σηκώθηκε σιγά σιγά απ'το κρεβάτι, ώστε να μην τον ξυπνήσει και πήγε στην κουζίνα. Του είχε υποσχεθεί ένα καλό πρωινό, βέβαια το ψυγείο της ήταν σχεδόν άδειο, αλλά ένα καφέ και ένα ελαφρύ πρωινό μπορούσε να το φτιάξει.
Καθώς άρχισε τις ετοιμασίες, απ' το μυαλό της πέρασε σαν φωτογραφικό φιλμ η χθεσινή βραδιά. Ο ερχομός του Άλκη, τα τόσο ζεστά λόγια του, ο εφιάλτης και ο άντρας - σκιά. Στο τελευταίο έμεινε πιο πολύ η σκέψη της. Ήταν ένα όνειρο απλά, το ήξερε, μα τόσο ζωντανό που κόντευε να πάρει σάρκα και οστά.
Τότε ακούστηκε η φωνή του Άλκη απ'το δωμάτιο. "Άρτεμη, που είσαι;" πανικόβλητος έτρεξε στην κουζίνα.
"Έλα εδώ είμαι. Όλα καλά. Είπα να κρατήσω την υπόσχεση που σου έδωσα χτες." είπε και του έδειξε το πρωινό στο τραπέζι.
"Τρόμαξα που δεν σε είδα δίπλα μου, το βράδυ ήσουν σε άθλια κατάσταση. Δεν άντεχα να σε βλέπω έτσι. " Ήταν ανήσυχος ακόμα και την κοιτούσε με ένα εξεταστικό βλέμμα πάντα έτοιμος να πάει κοντά της αν πάθαινε κάτι.
"Συγχώρεσε με για το χθεσινό, δεν ήμουν ο εαυτός μου. Είναι η κούραση που με έχει καταβάλει." ήθελε να τον καθησυχάσει και ίσως να καθησυχάζει πιο πολύ τον εαυτό της. Δεν ήθελε να σκέφτεται πως όντως είναι ψυχικά άρρωστη ή οδεύει προς τα εκεί.
"Μην ζητάς συγγνώμη. Χαίρομαι που ήμουν εδώ χτες και δεν έμεινες να το αντιμετωπίσεις όλο αυτό μόνη σου και μιλάω τόσο ως φίλος, όσο και ως γιατρός." της είπε και έκατσε στο τραπέζι. "Δεν έπρεπε να μπεις σε κόπο μετά τα χθεσινά. Ένας καφές αρκούσε" μια υποψία γέλιου έκανε την εμφάνισή της.
" Εγώ κρατάω πάντα τις υποσχέσεις μου να ξέρεις, είμαι γυναίκα με αρχές. " γέλασαν και οι δύο και εκείνη έμεινε να τον κοιτάζει. Πόσο του πήγαινε να γελάει, σκέφτηκε, μοιάζει πολύ πιο νέος όταν γελάει, σχεδόν στην ηλικία της.
Έφαγαν ήρεμα το πρωινό τους και μετά πήγαν στο σαλόνι να πιουν τον καφέ τους και να συζητήσουν.
" Τώρα που σε βλέπω πιο ήρεμη, θέλεις να μου περιγράψεις κάποια πράγματα τόσο για το χθεσινό σκηνικό, όσο και για τα προγενέστερα. Κανονικά θα ήθελα να γίνει επίσημη συνέδρια να ηχογραφώ και να κρατάω σημειώσεις αλλά δεδομένων των συνθηκών ας ξεκινήσουμε έτσι. Τι λες; " πηρε πάλι το αυστηρό ύφος του γιατρού, πλέον δεν ήταν ο φίλος της αλλά ο επιστήμονας που θα την βοηθούσε.
" Ναι νομίζω πως είμαι έτοιμη να μιλήσω για όλα" αποκρίθηκε και έκατσε αναπαυτικά στον καναπέ.
" Λοιπόν ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Χτες μου είπες ότι το πρόσωπο που βλέπεις πιο συχνά στα όνειρα σου είναι μια παλιά σου φίλη. Μίλησε μου για αυτή και για την σχέση σας"
" Ναι, η Θάλεια είναι αυτή που βλέπω κάθε βράδυ. Με την Θάλεια ήμασταν αχώριστες στο λύκειο, ήταν η καλύτερη μου φίλη, κάτι σαν αδερφή θα έλεγα. Οι ιστορίες της ζωής μας είχαν πολλά κοινά στοιχεία. Είχε και εκεινη μεγαλώσει με έναν γονιό, ο πατέρας της τους είχε εγκαταλείψει, όταν ήταν μικρή και η μητέρα της πάσχιζε να κάνει το καλύτερο για εκείνη. Όλα αυτά μας έφεραν ακόμα πιο κοντά περνούσαμε πολλά βραδιά μιλώντας στο τηλέφωνο και λέγοντας η μία στην άλλη τις ανησυχίες μας. Ήταν το πιο σημαντικό άτομο στην ζωή μου μετά την οικογένεια μου. " έκανε μια παύση, αναμνήσεις την κατέκλυσαν, την αγαπούσε πολύ την Θάλεια, δεν έπρεπε να είχαν χωριστεί.
" Παρόλα αυτά έχετε κόψει επαφή πλέον, σωστά; Τι συνέβη και σας χώρισε; " Ήταν ψυχρός με άκρως επαγγελματικό τόνο και αυτό την ενοχλούσε λιγάκι.
" Λίγο πριν τελειώσουμε το λύκειο, έγινε το σκηνικό με την μητέρα μου, όταν δήλαδη έπαθε κρίση και νοσηλεύτηκε. Η Θάλεια ήταν πάντα εκεί για μένα, μου στάθηκε όσο κανένας άλλος. Τότε είχα κλειστεί στον εαυτό μου, είχα πάθει ένα είδος κατάθλιψης όλα φαίνονταν μάταια. Για κάποιο διάστημα, ξέκοψα με όλους, ακόμα και με εκείνη δεν είχα τόση επαφή. Πέρασαν σχεδόν έξι μήνες να το ξεπεράσω όλο αυτό και άρχισα πάλι να βγαίνω και να συναναστρεφομαι με κόσμο. Η Θάλεια στο μεσοδιάστημα είχε κάνει διάφορες παρέες και είχε δεθεί περισσότερο με ένα άτομο, τον Αλέξανδρο. Όταν ξαναγύρισα με υποδέχτηκε με χαρά και ήταν όλα όπως πριν. Είχα αρχίσει να βρίσκω τον εαυτό μου σιγά σιγά. ", Αχ ο Αλέξανδρος, συλλογίστηκε, ήθελε στ' αλήθεια να μιλήσει γι' αυτόν.
"Όλα αυτά ήταν πριν τον θάνατο της γιαγιάς σου, φαντάζομαι. Τι συνέβη μετά τον θάνατο; Ήταν ακόμα εκεί για εσένα η Θάλεια; Ή εκείνο ήταν το τελειωτικό χτύπημα στην σχέση σας;" την ρώτησε με αληθινό ενδιαφέρον.
"Χμ όχι η Θάλεια έμεινε δίπλα μου σε όλα. Ήταν πάντα εκείνη που μάζευε τα κομμάτια μου. Άλλος ήταν ο λόγος που απομακρυνθήκαμε. ".
" Ωραία λοιπόν, πάμε στον λόγο. Έχει σημασία, ίσως πιο πολύ απ' όσο νομίζεις, για να βρούμε την πηγή των ονείρων στο υποσυνείδητο σου. " σηκώθηκε και πήρε απ' το σάκο του ένα σημειωματάριο και άρχισε να γράφει κάτι.
" Λίγο καιρό πριν πεθάνει η γιαγιά μου, το καλοκαίρι που τελειώσαμε το σχολείο η Θάλεια οργάνωσε ένα πάρτυ στο σπίτι της. Εκείνο το βράδυ δεν θα το ξεχάσω ποτέ ήταν ένα απ' τα πιο σημαντικά βράδια της ζωής μου. Στο πάρτυ, λοιπόν, ήταν όλοι οι φίλοι μας και κυρίως δικοί της φίλοι και ανάμεσα σε αυτούς ο Αλέξανδρος. Εκείνος ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερος και ήδη σπούδαζε νομική στο πανεπιστήμιο. Εγώ είχα μείνει με την εντύπωση ότι κάτι υπήρχε ανάμεσα σε εκείνον και την Θάλεια αλλά εκείνη έλεγε συνέχεια ότι είμαι τυφλή και δεν έχω κρίση. Και είχε όντως δίκιο, γιατί ο Αλέξανδρος όπως αποδείχτηκε ήταν ερωτευμένος μαζί μου απ' την πρώτη στιγμή που με είδε. Εκείνο το βράδυ μου έκανε ερωτική εξομολόγηση και με τον καιρό συνάψαμε μια σχέση, την μόνη σοβαρή σχέση που είχα ποτέ. Μείναμε τέσσερα χρόνια μαζί. Και έγινε τελικά η αιτία να χαλάσω την σχέση μου με την Θάλεια" απογοήτευση την κατέκλυσε, πάντα όταν μιλούσε για εκεινον ένιωθε πυκρία.
" Μίλησε μου για αυτή την περίοδο. Πως ο Αλέξανδρος έγινε η αιτία να αποχωριστείς την Θάλεια; " η χροιά του φάνηκε να αλλάζει λίγο πλέον, δεν ήταν τόσο επαγγελματικό το ύφος του πια.
"Τα πρώτα τρία χρόνια ήμασταν αχώριστοι εγώ, η Θάλεια, ο Αλέξανδρος και ο Κωνσταντίνος το τότε αγόρι της Θάλειας και φίλος του Αλέξανδρου. Είχα περάσει και εγώ στην νομική και πλέον ήμουν τρίτο έτος. Ο Αλέξανδρος είχε ήδη τελειώσει και δούλευε σε ένα δικηγορικό γραφείο σαν ασκούμενος. Τότε έσκασε η βόμβα, ο Αλέξανδρος είχε κερδίσει μια υποτροφία για ένα μεταπτυχιακό σε ένα απ' τα καλύτερα πανεπιστήμια της Αγγλίας και δεν γίνοταν να την απορρίψει. Δεν έφερα αντίρρηση, δεν θα μπορούσα άλλωστε. Ήταν για ένα χρόνο, θα κάναμε υπομονή. Κι έτσι έγινε, για έξι μήνες όλα ήταν καλά. Πήγαινα εκεί, ερχόταν κι εκείνος όσο μπορούσε και ήμασταν πολύ καλά. Μέχρι που μια μέρα λαμβάνω ένα μήνυμα από μια παλιά συμφοιτήτρια μας, στο οποίο μου έλεγε ότι ο Αλέξανδρος με απατάει με μια φίλη της που τυγχάνει να είναι στην Αγγλία επίσης. Δεν το πίστεψα μέχρι που μου έστειλε μια φωτογραφία που την φιλούσε." έκανε παύση για άλλη μια φορά και μόρφασε σχεδόν απο πόνο. Είχε πληγωθεί πολύ και για χρόνια έφερνε και ξανάφερνε στο μυαλό της εκείνες τις στιγμές.
" Ο Αλέξανδρος τα αρνήθηκε όλα, είπε πως ένα βράδυ απλά είχαν πιει κι εκείνη τον φίλησε και έβγαλε την φωτογραφία για να τους χωρίσει. Αλλά δεν τον πίστεψα ποτέ και η Θάλεια πήρε το μέρος του και έτσι σιγά σιγά ξέκοψα μαζί της. Ήμουν τόσο πληγωμένη και τυφλή απ'την ζήλια που δεν άκουγα τίποτα. Με τον Αλέξανδρο κόψαμε επαφή σχεδόν αμέσως, έκανε άπειρες προσπάθειες να με πείσει αλλά μάταια. Και έτσι έχασα όχι ένα αλλά δύο απ τα πιο σημαντικά πρόσωπα στην ζωή μου. Τέλος" δάκρυα έτρεχαν πλέον από τα μάτια της. Όπως τα εξιστορούσε ένιωθε όλο και πιο πολύ ότι ίσως είχε κάνει ένα λάθος τότε. Θα μπορούσε όμως να επανορθώσει τώρα με την Θάλεια. Ίσως τελικά αυτό της έλεγαν τα όνειρα.
" Μάλιστα. Με μια πρώτη διάγνωση μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο αποχωρισμός από την Θάλεια και ο χωρισμός απ το Αλέξανδρο στο μυαλό σου είχαν την ίδια βαρύτητα με τον θάνατο της γιαγιάς σου και την νοσηλεία της μητέρας σου. Ήταν όλα σαν να βίωσες θανάτους δικών σου προσώπων αλλά όχι οριστικούς. Η Θάλεια μια φιγούρα, με μητρική σχεδόν υπόσταση για σένα, πάντα είναι εκεί και πάντα μπορείς να την πλησιάσεις και το υποσυνείδητο σου το ξέρει αυτό. Εκείνη δεν σε πρόδωσε, δεν σε κορόιδεψε όπως ο Αλέξανδρος. Άρα πάντα βαθιά μέσα σου θα θέλεις να την 'αναστήσεις'. Επόμενως, τα όνειρα σου είναι η βαθιά επιθυμία σου να την φέρεις κοντά και όλο αυτό το εισάγεις σε ένα σκηνικό μακάβριο γιατί θεωρείς ότι μακριά σου είναι και εκεινη τόσο χαμένη όσο είσαι και εσύ μακριά της. " όλα όσα είπε έβγαζαν νόημα στο μυαλό της και της φαίνονταν λογικά.
" Το παράδοξο ξέρεις ποιό είναι ότι πριν λίγες μέρες η Θάλεια επικοινώνησε μαζί μου και με κάλεσε να περάσω μαζί της την επερχόμενη άδεια μου. Βέβαια πλέον μετά απ'ολα αυτά το βλέπω λάθος να δεχτώ την πρόταση" του είπε και σκέφτηκε πως πρέπει να την καλέσει να το ακυρώσει μέσα στη μέρα.
" Εγώ πάλι ως γιατρός θα σου έλεγα να δεχτείς την πρόταση της, αν έρθεις σε επαφή μαζί της και αποκατασταθούν οι σχέσεις σας τότε θα βρεις πάλι την ψυχική σου ηρεμία. Άλλωστε αυτό το διάστημα δεν θα μπορείς να βλέπεις την μητέρα σου. Μπορώ να σε ενημερώνω τηλεφωνικά για την πορεία της και να κάνουμε έτσι και τις συνεδρίες μας μέχρι να γυρίσεις. " την παρότρυνε.
" Ίσως έχεις δίκιο. Ίσως τελικά μου κάνει καλό η επαφή με κόσμο. Θα ξεχαστώ και δεν θα είμαι μόνη μου. Δεν μπορώ να έχω εσένα κάθε μέρα έδω άλλωστε. " είπε και γέλασε.
" Δεν θα με ενοχλούσε να είμαι κοντά σου αλλά ναι η δουλειά μου δεν μου το επιτρέπει. Ίσως μπορείς να πάρεις νωρίτερα άδεια απ'την δουλειά και να πας γρηγορότερα εκεί" φάνηκε μια θλίψη στα μάτια του. Ήταν άραγε θλιμμένος που θα φύγω, σκέφτηκε, Μπα βλακείες σκέφτομαι.
" Θα πάρω άδεια την Παρασκευή λίγο έμεινε και από αύριο θα έχω λιγότερη δουλειά. Σε ευχαριστώ και πάλι Άλκη. Σπατάλησες το ρεπό σου για χάρη μου", είπε παίρνοντας ένα απολογητικό ύφος.
"Θα στο πω για τελευταία φορά, μην με ευχαριστείς είμαι εδώ γιατί το θέλω και όχι δεν σπατάλησα το ρεπό μου. Η συναναστροφή μαζί σου είναι ό,τι πιο ευχάριστο έχω κάνει εδώ και καιρό" η ειλικρίνεια φαινόταν στα μάτια του, την πλησίασε και της έπιασε το χέρι. "Κατάλαβε το, είσαι σημαντική για μένα και ήθελα εδώ και καιρό να στο πω αλλά είσαι πάντα τόσο δυναμική τόσο απρόσιτη ακόμα και στις φιλικές μας συναναστροφές" της είπε με μορφή παραπόνου.
"Είμαι πολύ εσωστρεφής και δεν αφήνομαι να νιώσω πράγματα συνήθως. Τώρα με βρήκες σε μια ευάλωτη στιγμή και σου ανοίχτηκα περισσότερο. Και εσύ είσαι σημαντικός για μένα, πρέπει να το ξέρεις" τον πλησίασε ακόμα πιο πολύ και τον κοίταξε στα μάτια.
"Η λογική μου, μου λέει ότι δεν πρέπει αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να την ακούσω" έσκυψε και την φίλησε στα χείλη και εκεινη ανταπέδωσε το φιλί, ξαφνιασμένη αλλά έτοιμη. Όλα γύρω τους σταμάτησαν και για λίγα λεπτά ήταν οι μοναδικοί άνθρωποι στον κόσμο. Η περιτέτεια που έζησαν χθες βράδυ είχε γίνει τελικά η κινητήριος δύναμη για να ξετυλιχθεί ένα κουβάρι συναισθημάτων, που καταπίεζαν εδώ και καιρό και οι δύο, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Ήταν σαν να είχαν μπει όλα σε μια σειρά, σαν να έβγαζαν νόημα. Ίσως η μοίρα είχε παίξει το παιχνίδι της και τους είχε ενώσει για κάποιο λόγο.
Ξέπνοοι και οι δύο σταμάτησαν το φιλί. Φαίνονταν να μην μπορούν να ξεκολλήσουν ο ένας απ'τον άλλον. Έμειναν να κοιτάζονται για λίγο την σιωπή έσπασε ο Άλκης " Αχ γλυκιά μου, έχω πατήσει όλους τους κανόνες ως γιατρός μαζί σου, δεν έπρεπε να γίνει αυτό καθώς είσαι και ασθενής μου πλέον αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ" τα συναισθήματα του ξεχειλίζαν, φαινόταν να παλεύει μέσα του.
"Δεν μετανιώνω για κάτι. Είσαι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί τελευταία αλλά δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να σου δώσω αυτά που χρειάζεσαι τώρα. Προτιμώ να ηρεμήσω απ'ολα αυτά και να δούμε μετά που θα μας βγάλει όλο αυτό." δεν της άρεσε αυτό που του είπε, μα έτσι έπρεπε να γίνει. Αν ήθελαν όντως να υπάρξει κάτι αληθινό και όμορφο μεταξύ τους, έπρεπε να βρει τον εαυτό της.
Την κοιτάξε εξεταστικά και έμεινε για λίγο σιώπηλος. Φάνηκε να επεξεργάζεται τα όσα του είπε και να προσπαθεί να βρει μια λύση. Σίγουρα δεν του ήταν εύκολο όσο και σε εκείνη. Δεν είχαν περάσει πολλά πράγματα μαζί μα εκείνος την θαύμαζε πραγματικά. Δεν γίνεται να την αφήσω τώρα, που με έχει ανάγκη, σκέφτηκε, μα αν την πιέσω θα φύγει ούτως ή άλλως, είναι ευάλωτη δεν θέλω να το εκμεταλλευτώ αυτό, και έτσι πήρε μια απόφαση.

"Έχεις δίκιο. Πρέπει να μπουν όλα σε μια σειρά. Σε πρώτη φάση θα σου προτείνω κάποιον άλλο γιατρό να σε αναλάβει. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός και μόνο η συζήτηση για τον πρώην σου με ταρακούνησε. Και λέω να κρατήσουμε μια επαφή μόνο για να σε ενημερώνω για την μητέρα σου. Πήγαινε διακοπές, ηρέμησε και όταν γυρίσεις, θα είμαι εδώ για σένα" της είπε κοφτά και σηκώθηκε από τον καναπέ. Έπρεπε να την αποχωριστεί όσο πιο σύντομα γινόταν αν ήθελε να κρατήσει τα όσα της είπε." Πρέπει να φύγω γιατί αν μείνω δεν υπόσχομαι ότι δεν θα σε φιλήσω ξανά." την κοίταξε με νόημα και πάλι μια θλίψη εμφανίστηκε στα μάτια του.

"Μάλλον είναι το πιο σωστό", είπε λακωνικά, αλλά μέσα της φώναζε μην φύγεις, μείνε μαζί μου και απόψε, αλλά δεν έπρεπε και το ήξερε.

Την άφησε από την αγκαλιά του , τόση ώρα την κρατόυσε και του φαινόταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Είχε γίνει ψυχρή πλέον και έπρεπε και εκείνος να γίνει. Σηκώθηκε και πήγε να ντυθεί και να μαζέψει τα πράγματα του. Όταν τελείωσε πήγε στο σαλόνι και έμεινε να την κοιτάζει για λίγο χαμμένος στις σκέψεις του, το φιλί που έδωσαν θα τον κρατήσει για όσο θα είναι μακρία του. Θα 'ναι μια υπόσχεη ότι θα την περιμένει όσο χρειαστεί.
Πλησίασε την πόρτα και εκείνη σηκώθηκε και πήγε κοντά του. Κοιτάχτηκαν για μια μαγική στιγμή που έμοιαζε αιώνας και με τα μάτια τους αντάλλαξαν όσα δεν μπόρουσαν να πουν φωναχτά.

Λίγο πριν φύγει της είπε, "ξέρω ότι είναι σαν να φάσκω και να αντιφάσκω αλλά αν χρειαστείς κάτι πάρε με. Αα και μην ξεχάσω πάρε αυτά τα χάπια" έβγαλε ένα κουτάκι από τον σάκο του, "κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς να παίρνεις ένα, μόνο ένα, εντάξει;θα σε ρίξουν σε βαθύ ύπνο δίχως όνειρα" του έγνεψε καταφατικά, δεν μπορούσε να μιλήσει είχε ένα κόμπο στο λαιμό. Εκείνος τότε την φίλησε στο μέτωπο και έφυγε.
Πάλι μόνη, πάλι χωρίς ελπίδα, σκέφτηκε. Έχω ταλέντο τελικά να τους διώχνω όλους από δίπλα μου. Πρώτα ο Αλέξανδρος, μετά η Θάλεια και τώρα ο Άλκης, ήταν μάλλον η κατάρα της.
Έκατσε στον καναπέ και έμεινε να κοίτα τα χάπια που της έδωσε ο Άλκης. Ήταν η μόνη της ελπίδα, το μόνο εμπόδιο ανάμεσα σε εκείνη και το σκοτάδι. Ευχόταν να περάσουν όλα και να βρεθει ξανά στο φως, να βρεθεί ξανα στην αγκαλία αυτού του υπέροχου άντρα και να χαθεί στα συναισθήματα της, χωρίς να μπαίνουν σκιές και δαίμονες ανάμεσα τους.