"ဦးက ခ်စ္တယ္လဲ ေျပာေသး ဘာမွ လည္း မမွတ္မိဘူး ဘယ္လိုတုန္း"
ေခ်ာေျပာေနတုန္းရွိေသး တာဝန္က် ဆရာဝန္ဝင္လာေတာ့သည္။
"ကဲ ခင္ျဖဴေခ်ာတင္ ေနေကာင္းလား ကေလးမ"
"ေကာင္းပါတယ္ရွင့္"
"ခ်ဳပ္ရိုးက ေတာ့ နဲနဲ နာေနတုန္းမလား....သက္သာသြားမွာပါ..ငယ္ရြယ္သူဆိုေတာ့
လၽွင္လၽွင္ျမန္ျမန္ recover ျပန္ျဖစ္တယ္ေလ ..အေနထိုင္ေတာ့ဆင္ျခင္ဦး အခု တစ္ေလာေတာ့
ဒီအတိုင္းသာဆို သဖက္ခါေလာက္ ေဆး႐ုံဆင္းလို႔ရၿပီး"
"ေဒါက္တာ..အနာကေတာ့ စိတ္ခ်ရေလာက္ပါၿပီးေနာ္..." ဦးေမာင္သည္လည္း စိတ္ပူစြာျဖင့္ေမးလိုက္ေတာ့သည္။
"ဟုတ္ကဲ့ ဒီပုံစံတိုင္းသာ စိတ္ခ်ရပါၿပီး ေဆးစစ္ခ်က္ေတြလည္း အကုန္ေကာင္းတယ္....အရပ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ငယ္ကလည္းငယ္ေတာ့ နလန္ထူတာ ျမန္တာေပါ့"
"ေက်းဇူး ေဒါက္တာ..."
"ရပါတယ္ ေဒါက္တာ...ကၽြန္ေတာ္ကို ေဒါက္တာ မမွတ္မိဘူးေနမယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ခါ ဆုကဗ်ာ
ေမြးေန႔မွာ ဆုံဖူးတယ္ေလ"
ဦးေမာင္လည္း တစ္ခဏဝာာ ေတြေဝသြားေတာ့သည္။ၿပီးကာမွ သြားသတိရကာ
"အာ မွတ္မိၿပီး ေဒါက္တာကို...အဲဒါေၾကာင့္ တစ္ေနရာမွာေတာ့ ျမင္ဖူးတယ္လို႔ ထင္ေနတာ"
"အစ္ကိုက ေတာ့ ခန့္ၿပီး ေခ်ာတုန္း.....အခ်ိန္ေတြ ဒီေလာက္ၾကာၿပီးကို..."
"ေက်းဇူးပါ....."
"အဲဆို ကၽြန္ေတာ္ အျခားအခန္းေတြဆီ သြားလိုက္ပါဦးမယ္ ခင္ဗ်ာ ....အကိုအားရင္ တစ္ေန႔ေလာက္ဆုံရေအာင္...အကို ဖုန္းနပတ္ေလး ေပးထားပါလား"
"ရတယ္ေလ ညီ....09783707715"
"ဟုတ္အကို...ကၽြန္ေတာ္ ဆက္သြယ္လိုက္ပါ့မယ္ခင္ဗ်ာ"
"ေကာင္းၿပီး"
ထိုေနာက္ ဆရာဝန္လည္း ထြက္သြားၿပီး သိပ္မၾကာဦးေဇာ္ႏွင့္ အန္တီေအးတို႔လည္းအခန္းထဲဝင္လာေတာ့သည္။
"ဟယ္ ဆရာဝန္က ထြက္သြားၿပီးလား...ဘာေျပာသြားလဲ ငါ့ေမာင္"
"သက္သာႏွုန္း ျမန္ေနလို႔ သူေတာင္ အံ့ၾသေနတာ...ဒီတိုင္းဆို သဖက္ခါေလာက္ေတာင္ဆင္းရမယ္ထင္တယ္တဲ့...ထင္ေတာ့ထင္သား သူတို႔က... အသားခ်ဳပ္ရိုးဆိုေတာ့ခ်ဳပ္ရိုးျဖည္စရာလည္း မလိုေတာ့ဘူး"
