"အား"
ေခ်ာရဲ့ ေအာ္သံ ေၾကာင့္ ဦးေမာင္ႏွင့္ အန္တီေအးတို႔လည္း လန့္၍ အိမ္ထဲ ေျပးဝင္လာၾကေတာ့သည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲသမီး"
အန္တီေအးႏွင့္ ဦးေမာင္လည္း ေခ်ာကို ျမင္လိုက္ရေသာ အခါ ေခ်ာမွာ ထိုထိုင္ခုံေလးတြင္ ထိုင္လၽွက္သားေလး ျဖစ္ေနကာ သူမ ေပါင္ေပၚတြင္ အိမ္ေျမႇာင္ ျပဳတ္က်ေနေတာ့သည္။
"ဖယ္ေပးပါဦး၊ အား ျမန္ျမန္လုပ္ အသက္ ထြက္ေတာ့မယ္ ဒီမွာ....ဦးဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ ျမန္ျမန္ ဖယ္ေပးပါဆို"
အုံအုံေသာင္းေသာင္းျဖစ္ေနသည့္အတြက္ အန္တီေအးလည္း ေခ်ာတစ္ေယာက္ ဦးေမာင္ကို "ဦး" ဟု ေခၚလိုက္သည္ကို သတိမထားမိေခ်။သို႔ေသာ္ ဦးေမာင္ မွာေတာ့ ထိုသို႔ေခ်ာေခၚလိုက္သည္ကို ေကာင္းစြာ သတိမူမိသြားေတာ့သည္။ဦးေမာင္လည္း ေခ်ာ အရမ္းေၾကာက္ေနတဲ့ အေကာင္ျဖစ္ေနေသာအတြက္ အလၽွင္အျမန္ ဖယ္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။
"အမေလးခင္ျဖဴေခ်ာတင္ရယ္ ညည္း နဲ႔ၾကာရင္ ငါ အသက္ထြက္မွာပဲ ဟူး"
ဦးေမာင္လည္း ေခ်ာကို အေတာ္အတန္အၾကာ မည္သည့္ စကားမွ မေျပာဘဲ ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ဦးေမာင္ ၾကည့္ေနသည့္ အေၾကာင္းအရင္းကို ေၾကာက္စိတ္ဖုံးလႊမ္းမွု ႏွင့္ အမွတ္မထင္ "ဦး" ဟု ေခၚလိုက္မိေသာ ေခ်ာလည္း မသိေခ်။ တစ္ခဏအၾကာ
"ေခ်ာ....." ဦးေမာင္လည္း မရဲတရဲ ေခ်ာ ကို ေခၚလိုက္ေတာ့သည္။
ေခ်ာလည္း ဦးေမာင္ကို ၾကည့္ကာ
"မသြားေသးဘူးလား ဦးေလးႀကီး....ဦးေလးႀကီးမွာ အလုပ္မရွိတာလား"
ေခ်ာေျပာပုံေလးကို သေဘာက်စြာႏွင့္ ဦးေမာင္ အနည္းငယ္ ရယ္မိကာ
"အလုပ္ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ သြားလိုက္ပါ့ဦးမယ္ "
"ဟိုေလ...ဒါနဲ႔ မေန႔က ႐ုတ္တရက္ ၾကားလိုက္တာ ပစၥည္းတစ္ခုခု ေပ်ာက္ေနတယ္ ထင္တယ္"
"ဟုတ္တယ္ ေဆးခန္း အတြက္ တိုက္ခန္းဝယ္တုန္းကစာခ်ဳပ္"
"အဲဒါမ်ိဳးေတြကို ဦးေလးႀကီး ရဲ့ အိပ္ယာေဘးက အံ့ဆြဲ ေတြ ဘာေတြ မွာ ထားတတ္ေနရင္းေကာ္"
