imkansız

5. Bölüm

"Susar mısınız artık!" diyerek bana kızmaya başladı. Döndüğümde onu gördüm.

Önce hayal falan sandım.

"Belki de halüsinasyon görüyorum" dedim. Ellerimle adamın yüzüne dokunuyordum:

"Gerçek misin sen?" dedim. Adam hem beni gördüğüne hem de bu hareketlerime şaşırmış olacak ki daha fazla rezillik çıkarmamam için ellerimi tuttu ve beni çekiştirerek rastgele bir binanın içine soktu. Bana dönüp:

"Merve, niye bu kadar içtin?" diye kızmaya başladı. Ben de:

"Ya Faris Hocam ben şu kadarcık bir şey içtim. Ve nedenine gelirsek" biraz daha burnunun dibine girip gözlerine bakarak:

"Bu güzel yeşil gözler için." deyip bakmaya devam ettim. O da afallayarak:

"Şu anda sen sarhoşsun, ne dediğini bilmiyorsun. Seni böyle bu halde burada bırakamam. Evin nerede?" diye sordu.

Ben ise adımı hatırlamakta bile zorlanıyordum. Bunu anlamış olacak ki: "Belli ki hatırlamıyorsun. Seni kendi evime götüreceğim. Tamam mı?"

Ben de onaylamak için kafamı salladım. Evinin kapısının önüne gelmiştik. Ben artık zar zor ayakta durabiliyordum. O da bana koluna dayanmamı söylüyordu. İçeri girince beni salondaki koltuğa yatırdı. Saat gece 02.45'ti. Ne derler bilirsiniz saat gece 02.00'den sonra hiç iyi şeyler olmaz.

Ondan telefonumu alıp sabah beni görmeyip meraklanmasın diye Rüzgar'a mesaj atmasını istedim. Yazdıktan sonra bana bakıp:

"Sen de güzel dans ediyormuşsun beni şaşırttın." dedi. Ben de doğrulup ve ona yaklaşarak:

"Hmm, benim vardır öyle şaşırtıcı hareketlerim." dedim. O da gülüp:

"Bir de bu sözlerini sarhoş olmayan halin söylese..." deyip yarıda kesti. Ben de:

"Söylesem ne olurmuş?" dedim o da:

"Boşver" deyip yanımdan kalktı. Bana yorgan getirdi, üstüme örtüp:

"İyi geceler." deyip ışığı kapattı. Ben de ona mırıldanarak bir şeyler söyledim, ben bile ne söylediğimi bilmiyorum, hemen uyudum.

Sabah kalktığımda saat 11.00'di. Her şeyi yarım yamalak hatırlıyordum: "Ben nerdeyim?" diye sorduğum anda Faris Hoca girdi. Masaya yemek koyarken:

"Benim evimdesin." dedi. Ben de şaşırmış bir şekilde:

"Nasıl?" dedim. O sırada da telefonuma bakıyordum hiç mesaj ya da arama yoktu.

"Dün geceyi hiç mi hatırlamıyorsun? Bu arada dün gece arkadaşına mesaj attırdığın için kimse merak etmemiştir seni." dedi ve sonra yemeğinden bir lokma aldı. Bana bakıp:

"Gelsene sana da hazırladım bir şeyler ye öyle bakma." ben yerimden kalkıp oraya giderken aklımdan inşallah fazla rezil hareketler yapmamışımdır diye geçirdim.

Hem yemek yiyip hem de ona bakıyordum. Gayet normal her günkü halinde gibiydi. O da bu garip bakışlarımı fark edecek ki bana bakıp:

"Hadi sor ne merak ediyorsun." dedi. Önce yutkundum:

"Dün gece tam olarak ne oldu? Ben hayal meyal hatırlıyorum da her şeyi, en son bir binaya girmiştik."

"Binadayken sana neden bu kadar içtiğini sordum, sen de bana senin yeşil gözlerin için dedin. Nerede oturduğunu sorduğumda bilmiyorum dedin ben de seni orda bırakmaktansa buraya getirmeye tercih ettim. Sonra seni koltuğa yatırdım. Sen benden Rüzgar'a merak etmemesi için mesaj atmamı istedin sonra zaten hemen uykuya daldın." dedi ve ben kıpkırmızı olmuştum. Yüzüne bile bakamıyordum adamın. Yemekleri yedikten sonra kalkıp:

"Ben artık gideyim." dedim. O da:

"Tamam bende seninle geleyim işim vardı zaten. Hem bir daha böyle bir şey olursa evine götürürüm seni." deyip güldü.

Ben o sırada birazcık utanmakla meşgul olduğum için hemen ayakkabılarımı giyip dışarı çıktım. Tam o sırada yağmur bastırmıştı, benim de bütün giysilerim inceydi. Bunu Faris Hoca fark etmişti. Bana kendi ceketlerinden birini verdi. Biraz bol olmuştu ama içinde olmanın hissiyatı çok güzeldi.

Yürümeye başladık 15 dakika sonra evin önüne gelmiştik. Bizimkiler bahçedeki balkonun içinde kahvaltı yapıyorlardı. Kapının açılma sesini duydukları an hemen bizim olduğumuz tarafa bakıp manalı bakışlar attılar. Ben de onlara kızdığımı gösteren bir bakış attım ama nafile. Bu sefer de gülmeye başladılar. Ben Faris Hocaya dönüp el salladım ve teşekkür ettim. O da bir şey değil deyip yoluna devam etti. Ben de korkarak ve sorgulanmaya hazır bir şekilde eve girdim.