Hailey Potter - Sağ Kalan Çocuk

Başarılı bir ebeveynliğin ilk adımı sakin bir diyalog...

Hailey zihninin karanlık dehlizlerinden sıyrılıp gerçek dünyaya ayılmaya başladığında uyandığının tek işareti aniden hızlanan kalp atışlarıydı.

Saldırıya uğramış, gergin ve stresli birinden beklenileceği üzere kabus ve çığlıklarla birlikte irkilmesi gerekirken, aksine Hailey gayet bilinçli bir şekilde gözlerini açmamayı seçti.

Yılların verdiği zorla öğrenilmiş bir içgüdüyle duyularını genişletmeye çalıştı.

Önce dinledi...

Nerede olduğunu bilmiyordu. Hatıraları uykunun ve yaşadığı sarsıntının etkisiyle çok az bulanıktı.

Saldırıya uğradığını, bebekleri için endişelendiğini, saldırganın kirli ellerini, belki de ömrü boyunca unutamayacağı garip kokuyu ve tabi ki bir şekilde onu kurtaran Voldemort'u hatırlıyordu ama...

gerisi bulanıktı.

Elini çok yavaşça karnına götürdü.

Gergindi. Hala gözlerini açmamıştı. Yutkundu.

Boğazında görünmez bir yumru var gibiydi.

Parmaklarını gevşetti ve sihrini parmak uçlarında gezdirdi. Bebeklerine ulaşmaya çalışıyordu.

Tedirgin ancak kırılgan bir naziklikle sihri bebeklerine dokundurdu ve nefesini tuttu.

Çok geçmedi masum ancak gayet kontrolsüz minik iki sihir heyecanla geri dürtünce tuttuğu nefesi bıraktı.

Bu kez iki eliyle karnını sarıp fark etmeksizin gözlerinden akan yaşla gülümsedi. Hecate, Circe ya da her kimse... yukarıdaki üstün güçlere şükredip durdu.

Bebekleri hala onunlaydı!

Sihrini sevgisine karıştırarak karnına yoğunlaştırdı. Dünkü stresten sonra ikizleri sarmalamalıydı. Büyücü Ikizler hamilelik sırasında annenin ve babanın sihrine bağımlı yaşıyorlardı. Yalniz bir ebeveyn olarak Hailey'e büyük bir sorumluluk düşüyordu.

Dünkü saldırıdan sonra ikizlerin sihrine duyduğu ihtiyaçla kendini anında yorgun hissedeceğini düşünmüştü ancak görünüşe bakılırsa bebekleri zannettiği kadar sarsılmamışlardı.

Şaşırtıcı bir şekilde sihre doymuş gibiydiler.

Hailey'nin bu garip fenomen üzerine düşünmeye çok zamanı olmadı çünkü kapı açıldı.

Genç kız her hangi bir ayak sesi duymamıştı bile!

Asasının yanında olmadığını biliyordu. Gözlerini sımsıkı kapatıp karnına tutundu.

Belki... trilyonda bir ihtimal... gelen kimse uyuduğunu görürse gidebilirdi.

Ayak sesleri yatağa doğru yaklaşırken sihri keskinleşti. Nasıl yapacağını bilmese de kendini ve bebeklerini korumaya hazırladı.

"Uyanık olduğunu biliyorum."

Hailey bu sesi tanıyordu.

Voldemort.

Derin bir nefes aldı.

Sakin ol, Hailey... Sakin ol... Ani hareket yapma. Ne olacağını bilmiyorsun... Sakin ol...

Gözlerini açıp yavaşça doğruldu.

Bedenini sese doğru yöneltirken hareketleri yavaş ve temkinliydi.

Kimse bir Karanlık Lord'un bir sonraki hareketini tahmin edemezdi.

Voldemort dün onu kurtarmış olabilirdi ama bunu neden yaptığı gizemini koruyordu. Normal şartlar altında Hailey sonuna kadar savaşmaya hazırken, şimdi çocuklarına öncelik veren bir anne olarak içindeki bulunduğu durumdan kurtulana kadar sakince davranması gerektiğinin farkındaydı.

Uzun boylu büyücüye döndü ve....

Dondu.

Kızıl gözler zümrütle buluştu ve...

"Hailey..."

"Defol."

"Hailey... Potter beni dinle..."

"Defol!"

Oda aniden sallanmaya başladı.

"Hailey! Sakin olmak zorundasın! Herşeyin bir açıklaması var-"

"DEFOL! Seni yalancı! İki yüzlü! Lanet olası Ruh emici! DEFOL! DEFOL!"

Sihri çok tehlikeli bir hal almaya, hamile bir kadın için riskli bir gerginliğe bürünmeye başladığında Karanlık Lord buzdan bir ifadeyle kapıya yöneldi ve hiç birşey söylemeden odadan ayrıldı.

Geride çocuklarının babasıyla, anne ve babasının katilinin aynı kişi olduğunu öğrenen hamile öksüz bir genç kız bıraktı...