Desperate for Love

Chapter 20

Chapter 20

Nagising ako sa lakas ng katok ni Mijoy sa labas kaya agad akong napabangon at binuksan ang pintuan.

Bumungad sa akin ang naka formal dress na Mijoy. Wow wow wow.

"Saan gala natin sis?", tanong ko at natawa.

"Baliw! I just want to tell you na aalis pala kami ni Mom, pupunta kami sa birthday ng cousin ko.", sabi nya at nangunot ang noo ko. Why is she telling me this?

"And?"

"Argh! Sabihin mo sa teachers natin na kaya hindi ako nakapasok kasi nga pumunta kami ni Mom sa birthday ng cousin ko! Maiintindihan naman nila siguro yon.", sabi nya kaya natawa ako. Just wow lang talaga huh?

"Okay okay, pasabi na lang kay Mio na happy birthday and ingat kayo ni Tita.", sabi ko at bumeso sa kanya.

It's already 6am in the morning so I took a bath then nagbihis after nun.

Bumaba na ako and nakita ko na may bacon dun tsaka egg. Sinimulan ko ng kumain and feel ko may nag text sa akin.

From: Thresh

I'll fetch you.

Whaaaat? Diba sabi nya ngayon sya makakalabas ng hospital? Siguro nagmatigas nanaman to kaya may pasundo-sundo sya ngayon.

To: Thresh

Ok.

Hayaan natin sya magtaka kung bakit cold ako whahahahaha!

Tinapos ko na agad yung pagkain ko then hinugasan yung pinag-kainan ko.

Pumunta na agad ako parking lot dito sa condo namin and there, I saw Thresh.. Wearing a sunglasses?

Nilapitan ko sya. "Hey, what's with the glasses?", I asked.

Bahagya syang tumawa. "None of your business.", sabi nya dahilan para manlaki ang mga mata mo sa kanya.

"What in the world did you say?!", sabi ko habang dinuduro-duro sya.

"HAHAHAHA I'm just kidding, let's go.", nag nod lang ako at hinampas muna sya sa braso bago pumasok sa kotse nya.

Nagda-drive lang sya habang ako naglalaro sa phone ko. I'm playing candy crush! Hihihi *pout*

"Uhm Keila?", he called me so I face him.

"What is it?"

"Hindi pala kita masasabay umuwi, pupuntahan ko yung Tita ko.", sabi nya at nangunot nanaman yun noo ko. Bakit laging may alis yung mga taong kilala ko. What the heck?

"Okay lang.", sabi ko at tinuon ulit sa phone ang tingin.

"Are you sure?", paninigurado nya.

I smiled at him. "Okay nga lang! Kulit mo!", sabi ko at kinurot ko ang right cheek nya.

Napangiwi sya sa sakit kaya natawa ako.

Hindi din naman nagtagal at nakarating na kami sa university. Nagpaalam sya sa akin and I do the same.

Habang papunta ako sa room ko feel ko may nakasunod sa akin perk binalewala ko na lang yun. Maybe it's Marie and she's trying to annoy me.

Nakapunta na ako sa room namin and naupo na agad ako. Pansin kong wala pa si Lucian. Bakit kaya?

And speaking of Lucian and Marie...