MAHKUM(Arafta Kalmış Aşklar.)

7.

Gecemi aydınlatan sigaramın dumanıydı. Günahım yatağımdaki kadındı. Yaşama sebebim beni red eden kadınımdı. Öfkem benden esirgenen sevgiyeydi. Nefretim elimdekileri alanlaraydı. Ben Boran Görkem. Ben sadece sevgi isteyen bir adamdım. İdil ise bana nefretini sunmaktan hiç çekinmeyen bir kadın. Benim küçük sevdam bana büyük acılar yaşatıyordu. Ondan çok birşey beklemiyordum. Sadece şu an yatağımın öbür ucunda yatanın onun olmasını istiyordum. Dün Defne Türkiye'ye gelmişti. Onun yanına gitmiştim. Şu anda yanımda uyuyordu. Sabahın ilk işıklarıydı ve ben hala uyanıktım. Gece boyunca düşünüyordum. Düzenli nefes alıs verişleri bana huzur yerine bir saat önce onunla yaşadıklarımın pişmanlıklarını haykırıyordu. Oysaki sevdiğim kadın olsaydı onu sıkıca kollarıma alır mışıl mışıl uyurdum. Yataktan kalkıp banyoya giridim. Suyu ayarlayıp altına giridim. Hep böyle oluyordu. Her seferinde İdil den dolayı üzülüyordum. Gerek burda gerek Amerika da. Kırılıyor acı cekiyordum. Sonra Defne geliyordu yanıma. Benim kaçıslarıma onu kırıslarıma aldırmadan yanımda kalıyordu. Günün sonunda tüm hırsımı onun bedeninden çıkarıyordum.  Bugün olduğu gibi. Aslında tek suçlu ben değildim. Defne de sucluydu. Biliyordu,baskasını sevdiğimi. Her ne kadar onun kim olduğunu bilmesede benim baskasını sevdiğimi biliyordu. Ona rağmen bana geliyor benimle oluyordu. Suyu kapatıp banyodan çıktım. Üzerimi giyinip komidide duran telefonumu ve anahtarımı aldığım sırada Defne uyandı.

-Boran?

Yataktan dogruldu. Gözleri beni taradı.

-Nereye?

-Uyu sen Defne benim gitmem lazım.

Yataktaki carşadı bedenine dolayıp ayağa kalktı.

-Birsey mi oldu?

Ellerini yüzüme çıkardı. Gözleri dolmuştu. Sıkıntılı bir iç çektim,ve ellerini yavaşça indiridim.

-Benim birini sevdiğimi biliyorsun değil mi Defne?

Yüzü soldu. Rengi kaçtı. Canının sıkıldığını anlayabiliyordum.

-Bana...n...neden bunu söylüyorsun Boran? Canımı yakmak için mi? Ha söylesene.

-Sakin ol lütfen. Amacım canını yakmak değil.

-Nedir o zaman!

-Defne!! Bana sesini yükseltmeyi kes!

Sertce yatağa fırlattım onu. Ben ona açıklma yapmaya çalıstıkça o bağırıyordu. Arkamı dönüp gidiyordum ki gene konuştu.

-O sana bağırınca susuyorsun ama! Sesin soluğun çıkmıyordu. Yavru bir kedi gibi sırnaşıyordun ona.

Sinirden damarlarımın seğirdiğini biliyordum. Tekrar Defne ye dönüp gözlerimi gözlerine sabitledim. Sarı saçlarını geriye savurdu.

- Ne sanıyorsun Boran gizli aşkını bilmedigimi mi? Biliyorum! Ama birşey daha ögrendim. Eskiden bilmiyordum o kızı. Hep çok kıskanıyordum hala da öyle yalan yok! Ama onu gözümde çok büyütüyordum. Şöyle aynanın karşısına geçiyordum. Acaba nasıl bir kız,benden daha mı güzel?daha mı alımlı? nasıl bir kız ki,Boran onu unutamıyor. Sonra araştırıp buldum onu. Ona mı tercih ettin beni Boran!?Onun gibi birine mi! Ben herseye rağmen senden vazgeçmiyor seni istiyorken sen öyle birine mi bakıyorsun? Aciz intihar eden bir kıza mı aşık....

-Kes!!

Tam dibine geldim.

-Bir daha! Bir daha onun adını dahi ağzına anmayacaksın Defne. Yoksa dilini kopartırım!!

Yutkundu sertçe.

-Boran ben seni sev....

-Birdaha görüşmeyelim Defne.