Sana Gül Bahçesi Vaad Ediyorum

3. Bölüm

Heeyy. Ben geldimm. Mükemmel bir bölümle geldim. Bu bölümden sonra her şey yavaş yavaş oturucak ve hikaye daha akıcı bir hal alıcak. Yukarıdaki şarkıyı açmayı unutmayın. İyi okumalar.

3. Bölüm. Cinayet

💜

Eve gelir gelmez, her zamanki gibi üzerimizi değiştirdik. Koltuklara oturduk. Berna televizyonu açtı.
Kanalları değiştirdi. Oflayarak kapattı.
"Hiç mi güzel bir dizi olmaz."
"İyi olmuş. Elektrik parasını zor ödüyoruz zaten" diyip gülmeye başladım. Bernada patlattı kahkahayı.
"Ağlanacak halimize gülüyoruz"
"Gülüyoruz gerçekten. Ama olsun. Biz hep gülelim"
"Umarım" dedi Berna.
Ardından ikimizin de telefonuna bildirim geldi.

"Mübarek İnsanlar grubundan bir bildirim. " hemen tıkladım.
Can: Napıyorsunuz?
Ben: İşten geldik oturuyoruz öyle. Sen?
Berna: Aynen.
Barın: Birkaç ay sonra o boktan işe gitmene gerek kalmıyacak.
Ben: Bu ne demek oluyor?
Barın: Ne demek oluyorsa, o demek oluyor.

Sinirlendim. Bir laf atıyordu ortaya. Sonrasında açıklamıyordu.
Bir bildirim daha gelince ekrana baktım.

Can: Nerede çalışıyorsunuz?
Berna: Bizim burada ehlikeyif diye bir kafe var. Orada.
Can: Okula gelmek yorucu olmuyor mu?
Berna: Bizim hayatımız hep yorucuydu. Maalesefki bize para vericek ya da büyütücek anne ve babaya sahip değiliz.
Can: Güçlü olmana hayranım Berna.
Berna: Ne yazık ki aynı duyguları paylaşmıyoruz.
Can: Sürekli beni üzüyorsun. Ama 3 saniye falan. Dbdbrjzbdbxjf.
Ben: Siz napıyorsunuz?

Barının ne yaptığını şu an nasıl olduğunu merak ediyorum.

Can: Barınla beraber oturuyoruz.
Barın: Ben oturuyorum. Can sürekli yemek yiyor.

Kahkaha attım. Ama sebebsizdi. Barının yazması beni mutlu ediyordu.

Can: Berna o son pizza dilimini bana vermedi. O yüzden tüm gün açtım:(
Berna: Duyar kasma.
Barın: Uyu Zeynep.
Ben: Banane. Sende uyu.
Barın: Uyu güzelim. Sana uyuyacam diyip yalan atmak istemiyorum.
Ben: Atmada zaten.
Barın: O zaman şimdi uyuyorsun. Yarın seni bitkin görmek istemiyorum .
Ben: Tamam. İyi geceler...
Can: İyi geceler. Dırdırcıya söyle o da yatsın. Ben söylersem tüm gün ayakta kalır inadına eminim.
Berna: Doğru bildin. Ama uyuyacam. İyi geceler.
Barın: Üzerini ört. Ben yanında yokken hastalanma Zeynep.

Nasıl? Doğru okuyordum dimi. Barın beni düşünmüştü. Yani gerçekten Barın yazmıştı bunu. Şok içinde telefona baktım.

Can: Aşkitiponçikellam. Beni Zeyneple mi aldatıyorsun?
Barın: Mutfağa gelirsem sikerim aşkını da, ponçiğini de.

Kahkaha attım. Berna da yanımda gülüyordu. Komikti ama napayım.
"Barının seni bu kadar önemsemesi normal mi sence?"
"Değil. Hemde hiç değil."
Cidden değildi. Kimseyi umursamayan Barın, bana resmen bensiz hastalanma demişti. Bunun etkisinden nasıl çıkıcaktım bilmiyorum.

Ayağa kalkıp
"İyi geceler kanka. Uyudum ben"
"Üzerini ört" dedi Berna gülerek.
Gözlerimi devirip odama geçtim.

Günlüğümü elime aldım. Yere içindeki fotoğrafım düştü. Eğilip aldım. Küçüklük fotoğrafımdı. Yanımda kahramanım vardı. Gerçekten o gün öyle hissetmiştim ve ona kahramanım adını koymuştum. O gün hem çok korkutucu hem de onunla karşılaştığım için huzur vericiydi. O olmasaydı belki de ölmüştüm. Bana beni bulacağına söz vermişti. Neredeydi şimdi?
Fotoğrafı günlüğün arasına koyduktan sonra boş bir sayfa açtım. Yazmaya başladım.