Bad influence: a happily ever after

Het verhoor

Op het politie bureau ben ik in een verhoor kamer gezet en heb ik al een uur niemand meer gezien. Ik maak me nog meer zorgen om Kane dan om mezelf. Het is immers zijn onderneming, hoe veel celstraf zal daar op staan. Levenslang? Ik begin al te huilen als ik daar aan denk.

Ik schrik wanneer ik een deur hoor dichtvallen. Het is een man rond de 30 jaar, best knap eigenlijk, maar ik ben al snel afgeleid door de blik van de man die me aanstaart. 'Dag Eva, ik ben rechercheur David' hij geeft mij een hand en gaat dan tegen over mij zitten.

'Hebben mij collega's al verteld waarom je hier bent?' Vraagt hij met een rustige stem. Ik schud mijn hoofd 'ik weet alleen dat ik verdacht wordt van mason zijn dood terwijl ik nog een eens wist dat hij dood is' zeg ik en ik voel de tranen weer prikken in mijn ogen. 'Is Kane ook hier?' Vraag ik hem maar hij geeft mij geen antwoord.

'Het lichaam van mason macclaire is twee weken geleden op 24 maart gevonden in zijn huis' verteld David. Twee weken gelden? Ik denk snel waar ik toen was maar mijn hoofd geeft een grote error. 'En nu denken jullie dat ik hem heb vermoord? Laat me niet lachen' zeg ik en draai m'n hoofd weg. Ik kan dit echt niet allemaal aanhoren.

'Mason is met meerdere messteken en schoten om het leven gebracht in zijn woonkamer, waar was u in de nacht van 23 op 24 maart?' Vraagt David. Ik denk diep na die avond daarna waren we uit met Hannah dus ik lag die nacht gewoon in mijn eigen bed. 'Ik was toen thuis aan het slapen zoals elk normaal mens samen met Kane' antwoord ik. 'Dus u bent niet die nacht uit huis geweest?' Vraagt David. Ik schud mijn hoofd 'nee zoals ik al zei ik lag thuis te slapen' hij knikt en schrijft het een en ander op in een boekje.

'Wanneer mag ik Kane zien?' Vraag ik. 'Zodra jullie beide verhoord zijn' antwoord hij kortaf en hervat de vragen. 'Is Kane die nacht uit huis geweest?' Ik schud mijn hoofd 'nee hij lag naast mij'

Na drie uur verder aan vragen begin ik moe te worden. 'Hoelang weet u al af van de drugs handel?' Ik denk na 'zoals als ik me kan herinneren al' antwoord ik. 'Ik was toen een jaar of 17 volgens mij' hij knikt en schrijft het weer op. 'Ik denk dat het genoeg is voor vandaag, bedankt voor je medewerking' zegt David en staat op.

'Wil jij mevrouw naar haar cel brengen' zegt David tegen de bewaker. 'Cel?' Zeg ik hardop. 'Je had gezegd dat ik Kane nog zou zien' zeg ik in paniek. 'Morgen is weer een nieuwe dag zijn verhoor is nog niet ten einde' antwoord David en verdwijnt. Ik wordt naar een cel geleid waar zich alleen maar een bed bevind. Ik heb dit wel eens gezien in films maar had nooit verwacht dat dit er echt zo uit zou zien.

Ik ga zitten en barst gelijk in huilen uit. Ik hoop zo erg dat Bas op de hoogte is gebracht en de kinderen nu tijdelijk bij hem verblijven. Opeens staat er een man voor mijn cel die de deur opent. Hij maakt een beweging dat ik er uit kan lopen en ik volg hem richting een andere kamer. Dezelfde kamer als waar ik net in zat. 'Ik ben al verhoord' zeg ik maar de man reageert niet. 'Wilt u gaan zitten' zegt hij en wijst naar de stoel waar ik net gezeten heb. Ik volg zijn aanwijzingen en neem plaats op de stoel.

De man verdwijnt zonder iets te zeggen en daar zit ik dan alleen. Voor mijn gevoel duurde het wel uren voordat de deur weer open gaat. 'Meneer mag ik vragen wat ik-' ik stop met praten wanneer ik zie dat in plaats van de man Kane door de deur komt. Uit blijdschap spring ik van mijn stoel en omhels hem. Zijn vertrouwde geur is alles wat ik op dit moment nodig heb. 'Sorry Eef, sorry Voor alles' fluistert hij in mijn oor. Ik schud mijn hoofd 'ben je oké?' Vraag ik met een krakende stem. Hij knikt 'jij?' Vraagt hij en kijkt me aan. ' ik denk het' antwoord ik.

Kane laat mijn hand niet los wanneer we tegen over elkaar gaan zitten. 'Mason hij is dood' zeg ik meer tegen mezelf dan tegen hem. 'Ja, ik weet het' zegt Kane en wrijft geruststellend over mijn hand. 'Heb jij-' hij onderbreekt mij 'sst we kunnen dat soort dingen nu niet bespreken we worden afgeluisterd' fluistert hij, zo zacht dat ik het zelf haast niet versta. Ik knik en bekijk hem van top tot teen. Hij is angstig dat kan ik zien aan zijn ogen.

'Ik wil naar huis Kane' zeg ik en voel de tranen opkomen. 'Ik weet het babe, als ze over 24 uur geen bewijs hebben laten ze ons vrij' zegt hij. 'Ik maak me zorgen om de kinderen' zeg ik denkend aan Bas die nu met de kinderen zit. 'Luister alles komt goed, dat beloof ik je' zegt Kane. 'Maar hoe heeft dit kunnen gebeuren dan, na al die jaren' zeg ik snikkend. 'Iemand moet hebben geluld en ik ga uitzoeken wie' zegt Kane en ik zie die woede in zijn ogen.

'Probeer vannacht gewoon te denken aan de kinderen die je morgen weer gaat zien anders doe je geen oog dicht' verteld hij mij. Ik knik, ik had nooit van mijn leven gedacht dat ik in een cel zou moeten slapen. 'Wat als ze bewijs gaan vinden en we langer vast moeten blijven zitten' zeg ik lichtelijk in paniek. 'Babe heb jij mason vermoord?' Vraagt Kane serieus. Ik begin boos te worden dat hij aan mij twijfelt. 'Nee tuurlijk niet' zeg ik met enige stem verheffing. 'Dan hebben ze toch geen reden om je langer vast te houden, maak je maar geen zorgen' zegt Kane kalm.

Ik snap niet hoe hij zo kalm kan blijven. Opeens slaat de deur open en komen er twee agenten naar binnen. 'Jullie worden naar jullie cellen gebracht voor de nacht' zegt een van de twee met een luide toon. Ik begin in paniek te raken en snel omhelst Kane mij nog voor we uit elkaar worden gehaald. 'Het komt echt goed Eef dat beloof ik' schreeuwt hij wanneer hij de kamer uit wordt begeleid.

Ik slik en voel voor de zoveelste keer tranen over mijn wangen lopen. In geen duizend jaar had ik kunnen dromen dat dit mij zou overkomen.