Forgotten Child

Forty-second Chapter

I know I shouldn't rush but I'm really getting impatient. 

Tinignan ko ang death list na ginawa ko sa mga tauhan ni Bianca Geytt pagkadating ko ng Cave #1. Hinuhubad ko ang aking suot habang naglalakad papunta sa kinaroroonan nito.

I stepped out of my undies, grabbed a knife on the top of the table, and used it to scratch the final name on the list. 

"Who would have thought that I would actually finish it?" I grinned at myself tsaka sinundan ng bakas ang stolen picture ni Bianca na kinuha ko. "You're going down, Bianca Geytt. At sisiguraduhin kong ako ang makikita mo."

I stabbed the knife on the top of the wooden cabinet bago ko pinulot ang mga damit na ginamit ko para labhan. Maya-maya ay tumunog ang phone ko.

"Yeah?" I answered without bothering to look who was calling.

[You struck again, Beanie Girl.]

"Tinapos ko lang ang nasa listahan ko, Bryce."

[I see. Sa bilis mong tapusin ang lista mo, nagkakagulo na ngayon ang kampon ni Bianca.]

"I see," gaya ko sa kanya at inistart na ang washing machine. "Don't worry, hanggang tanong at hanap lang naman ang mga 'yan kung sino ang may sala eh. Up until now, kahit na ilang linggo na akong kakilala nila Sed, Ned, at Rin, ay hindi pa din nila alam ang tunay kong pangalan at itsura ko. They still call me Viper. Sila pa kaya?"

[Haha! You're gaining confidence every time we talk, Sweetheart.]

"Don't get me wrong, Bryce. I'd taken lots of damage from doing all of these. I may have finished the list, but it doesn't mean I didn't get hurt or experienced pain. My confidence level when it comes to fighting them is still in neutral."

[Neutral?]

"Yes. Every time na pinupuntirya ko sila, confident ako sa tanging alam ko, sa hangarin kong pabagsakin sila. Pero pagdating na sa labanan, I always take the risk dahil walang kasiguraduhan kung mamatay ba ako o mabubuhay after ng pagsugod ko, kaya neutral."

[That's... a weird logic.] Rinig ko ang pag ngisi niya. [Right. I'm talking to the girl who always love drinking water with fvcking lemon.]

 Natawa ako sa kanya. "Anyway, wag kang mag-alala, dear cousin. Kung may isang bagay akong sure, iyon ay ang pagiging kampante ko na hindi pa nila ako mahahanap."

[And why is that?]

Sumandal ako sa machine. "Dahil hindi pa ako nagpapahanap. Nagpaparamdam pa lang." I grinned. "Malalaman mo lang na may ahas sa paligid kapag natuklaw ka na. Tumutuklaw na ako, kaso hindi pa din ako nagpapakita. Pinaparamdam ko pa lang sa kanila ang presensya ko."

That earned me a laugh from him. 

[Adria, Adria. You earned that name Viper really well.]

"Thanks!"

[Uh huh. Get ready in 10. I'll be picking you up.]

Kumunot ang noo ko. "At bakit naman?"

[You wanted to know, right? And now you will. Your presence was noticed by someone you wanted to. So, congratulations, Sweetheart, you successfully got her attention.]

-x-

When Bryce asked me, "Why don't you see it for yourself?  Why don't you ask her yourself?" I got excited.

Kasi, finally, makakaharap ko na din ang famous Angel. Pero may problema. Paano ko siya makakaharap kung naglaho siya na parang bula?

Kaya ng tinanong ako ni Bryce kung bakit hindi ako mismo ang tumingin kung bakit hindi pwedeng kunin pabalik ni Angel ang pwesto niya, it bothered me. Lalo na't ng gabing pinakilala niya ako sa tatlo at narinig ko ang mga sinabi niya about sa nangyayari noon.

Bakit hindi na ginagalang si Angel? Bakit hindi na siya sinusunod? Bakit nawalan na siya ng kapangyarihan sa kanyang kaharian? Bakit wala ng takot sa kanya ang kanyang pinamumunuan?

And as I stand on the shadows, looking at the woman who's wearing a disguise to hide from everyone, I got my answer.

I now see that President Angel had lost her resolution. She's not the same as before, from what I heard from those three guys' stories na mabagsik, nakakatakot, nakaka-intimidate. Wala ang mga 'yun sa ngayong Angel na nakikita ko.

And somehow, seeing her like this made me sad.

Whoever did this to you, President... What did they do to make you lose yourself?

"Why don't you ask her yourself?"

Naalala ko ang tanong ni Bryce sa'kin. Ang pinsan kong iniwan ako after sabihin ang kinaroroonan niya.

I took a deep breath and adjusted my hoodie bago naglakad papunta sa kanya. She's currently sitting on one of the park's benches and just staring to the space.

At naka-wig pa siya. Oh, Angel...

Tumigil ako sa harapan niya at tsaka siya lang bumalik sa katinuan. 

"Can I help you?" taka niyang tanong. Kahit ang boses niya, malamya at walang-buhay, iyong pilit na tapang ba.

Dahil sa buhok at hoodie, medyo nakatago ang mukha ko kaya salubong ang kilay niyang tinitignan ako.

"Yes. You actually can," sagot ko bago ko siya malakas na sinampal.

‐------------------------------------------------
I am gonna ease up with updates as we are reaching the ending (finally!). Hopefully you stick around til the end. Thank you so much everyone! 😊

-Aks