Limerence: Untold Story Of Tears (BS2)

kabanata 15

Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Nangangapa ako ng mga salita. Nanatili kami sa ganong posisyon. natatakot akong lumapit, marahil sa sobrang lakas ng tibok ng puso ko.

I Pout "Y-you look pale"

I cleared my throat. Umiwas na ako ng tingin. Para akong napapaso tuwing nagtatama ang mata namin.

He smile. Muli syang umupo sa tapat ng soup. He scoop it. I gulp. Hindi ko maiwasang Kabahan. There is a part of me, that want to make him impress by the way I cook.

"O-okay lang?" Kabadong tanong ko.

He nod. Bago sya ulit sumubo, I can't help to smile. Shit. Hindi ko alam kung paano hahabulin ang mabilis na pagtambol ng puso ko. I gulp.

"You need to take a nap" I said. "You really don't look good. Para kang bangkay... Sobrang putla mo-"

Kumunot ang noo ko ng biglang umangat ang gilid ng labi nya. Pero agad ding nawala iyon.

"Why are you smiling?"

He pout. "I'm feeling uneasy." He whispered.

"Huh?" I touch his neck. "Your temperature is too high"

He gulp. "Remain your distance. Hindi lang yung temperature ko yung mataas"

I gulp. Marahan akong umiling. "Bilisan mo na jan, Lincoln have an extra shirt. You need to change-"

"Who is Lincoln? Ang alam ko yung pangalan nung isa Joseph ah" His jaw went slack. All I can see is a confuse reaction filling his eyes.

I smile. "Lincoln is my brother" I gulp. "Sige na kumain ka na muna. Baka magkasakit ka pa lalo, tapos sugurin nanaman ako ng girlfriend mo-"

"Ex!"

Umiling nalang habang tinalikuran sya. Nagpatuloy nalang ako sa paglalakad. Kinuha ko ang isang shirt ni Lincoln. Lincoln hate it when someone touches his cloth. Ichachat ko nalang siguro sya.

I look at the shirt. It's cute. May taste talaga ang kuya ko sa pamimili ng damit. Napawi ang ngiti ko. David is taller than Lincoln. Kuya loves going to gym, but David's body is far from him.

"Okay na nga to" I sigh. I tried to stretch the shirt. "Buti naman stretchable."

I immediately go down stairs. I pout as I saw David drinking water. From afar I can see how shaky his hand is.

"You really need to rest" I sighed. Nagbaba ako ng tingin sa mangkok. "Shems. Naubos mo? Do you want me to cook again-"

He smile. Marahan syang umiling. Mula sa distansya naming dalawa malaya kong Nakikita ang pagbigat ng talukap ng mga mata nya.

Nginuso ko ang couch. "Lay there."

Mas nataranta ako. He's lower lip trembled. Marahas akong napalunok bago lumakad palapit sa kanya. I reach him. Inakay ko sya pahiga sa couch.

Dahan-dahan ko syang hiniga. I knew he's trying to carry his own weight. Ni wala nga akong naramdaman na bigat. Tinanggal ko na ang pagkawit ng braso nya sa balikat ko. I didn't bothered to look at him. Habang hawak ko sya kanina naramdaman ko kung gaano kataas ang temperature nya. I run to the kitchen. Kung saan ko iniwan ang towel.

Nilapag ko iyon sa malapit na lamesa. I soak the towel there. Piniga ko narin iyon, bago ako humarap sa kanya.

Kunot ang noo ko habang inaayos ang pagkatupi ng towel.

"You are smiling again." I sigh before I place the towel at this forehead. I can feel he's breathing heavily.

"W-why?" He gulp. "Don't you like it?"