Limerence: Untold Story Of Tears (BS2)

Prologo

She

Hindi ko alam na ganito pala kahirap ang mag mahal ng dalawang tao.

Dalawang tao, na parehong may hawak ng importanteng bahagi ng pagkatao ko.

Masakit.
Mapait.
Mapanlinlangan.

Ganyan ang laro ng pagmamahal, Kasi alam kong pag pumili ako ng isa. Masasaktan ako o makakasakit ako.

"Gising na ba sya?" My voice were shaky.

Nakatayo ako sa harap ng pintuan ng isang kwarto. May mga nurses na dumadaan sa paligid. May mga pamilya ng pasyente na natataranta.

Ganon din ako. Hindi ko na alam kung paano kumalma.

"Khaning." Kyl call me but I didn't bother to look at her.

Naramdaman ko ang pag init sa gilid ng mata ko. Mukhang nagsisimula nanaman ang pamumuo ng mga luha na kanina pa gustong lumabas.

"This is not your fault."

I glance at her. "Kyl. I-it is."

Nakita ko ang mga kaibigan ko na nasa likod nya. Kagaya ni Kyl ang buong atensyon din nila ay nasa aakin. Halata ang pag aalala sa mukha nila.

"Everything will be fine." Shiela sighed. "Jannilyn can recover from it."

"No doubt she is." Mahinang saad ko bago ko lingunin ang pintuan. "But we all know that, Even though she recovered from the physical pain. She can't escape emotionally and mentally."

Hindi ko mapigilan mapahikbi. Pamilya na ang turing ko sa bawat isa sa kanila. Ni minsan ay hindi ko hihilingin na may mapahamak sa kanila.

"Khaning!"
"Chloe!"

Narinig kong tawag nila saakin pero wala akong pinakinggan. Sunod sunod akong naglakad palabas ng hospital.

Mabibigat ang bawat hakbang ginawa ko, bawat hakbang ay parang sumasaksak saakin. Bawat hakbang ay alam kong gagawa ng malaking pagbabago sa buhay ko.

Natatakot ako.

Natatakot akong mawala sya saakin pero mas natatakot akong kitilin ng kaibigan ko ang buhay nya para lang saakin.

"Hey?"

Kinagat ko ang pang ibabang labi ko bago mag angat ng tingin sa paligid ko. His eyes have no emotion, but I felt safe.

He is around. He is my haven,with him. I am protected.

"Why it seems to be so easy to you to say your goodbye?"

Nagiwas ako ng tingin nang sambitin nya iyon. Alam kong masasaktan kaming pareho pag ginawa ko ito. Alam ko na masasaktan ko ang sarili ko ng sobra pag inalis ko ang taong to sa buhay ko.

Pero mas gugustuhin ko ng masaktan kaysa masaktan ang kaibigan ko.

"David." I almost whisper. "Maybe we aren't for each other."

"What are you saying?" He seriously said. I saw him clenched his jaw. "Khaning. We are good..."

"I can't hold anymore."

"Then let me hold it for you." Hinawi ko ang kamay nya nang maramdaman ko na sinubukan nyang hawakan yun.

"We've been through alot. I am willing to fight for you, I am willing to hold for our relationship."

I sobbed. "Thats the reason why..."

Bumakas ang pagtataka sa mukha nya. It breaks me into million pieces imagining him loving someone else.

"I don't want you to fight for me." I sobbed. "I want you to fight and save her..."

"To save my bestfriend."

My man is trained to fight but though I want to see him fight for me... To fight for our love.

But I don't want to see my bestfriend died.