Limerence: Untold Story Of Tears (BS2)

kabanata 27

"K-Kyl! Gusto k-ko sumama" Hinablot ko ang kamay nya.

"kyl... Please" Sunod sunod ang pagpatak ng luha ko ng ipasok na si David sa Emergency room.

Hinawakan ni kyl ang kamay ko. "Shh. Khaning. They can't perform they work well if you are there." She whispered.

"k-khaning" Naramdaman ko ang pag hagod ni Risimei sa likod ko.

Hinawakan ko naman ang kamay nya. Hindi ko parin nag sisink sakin ang lahat ng nangyare.

Umupo ako ng maayos. Hinawakan ko ang dibdib ko. Shit. Naninikip nanaman 'yon. Nanlalabo ang paningin ko. Naghahalo lahat ng emosyon.

"Khaning. Look, I did what I need to do." Hindi ko na nilingon si kyl ng magsalita sya.

I gulp. "A-alam mo parang ayoko nang maging masaya." Napasinok ako. "K-kasi pag masaya ako may nangyayare nanaman na iba... Kadalasan masama pa."

Sinandal ko ang likod ko sa sandalan ng upuan. Parang kanina lang kasama ko pa sya. It just a matter of hours and now he's here.

I sob. "N-natatakot ako"

Lumuhod si Tresha sa harap ko. "Khaning. Ano ka ba? You need to think positive in this situation."

I sighed. Nanginginig ang tuhod ko. Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman. Halos wala na akong makita dahil sa pag-agos ng luha.

"Khaning. Kailangan mong kumalma or else... You will end laying on hospital bed too." pagalit ni Esha.

I sigh. Hinawakan ko na ang dibdib ko. Naninikip nanaman 'yon. Pinunasan ko ang luhang tumulo sa pisnge ko.

"Khaning. Hindi mo mababantayan si David. If you aren't strong now. You need to fight because he will surely fight too." I heard kyl said.

Hindi na ako tumingin sa kanya. Umayos nalang ako ng pagkakaupo. Hindi ko alam kung anong dapat kong sabihin. At wala rin naman akong sapat na lakas para magsalita.

Ilang beses akong nagpalit ng pwesto habang nakatingin sa orasan. Lalong lumakas ang pintig ng puso ko ng umaandar iyon habang nakasara parin ang pinto ng ER.

"K-khaning. Kumain ka muna" Napalingon ako sa likod ko. Nakita ko ang papalapit na sila Risimei.

Inangat nya ang ilang paper bags na bitbit bitbit nya. Nasa likod nya si Jannilyn.

"Khaning kumain ka muna-" Saad ni Jannilyn.

"Ayokong umalis dito ih." Tinignan ko ulit ang pinto ng ER.

Risimei slightly smile. "Gaga, bawal dito kumain-"

Jannilyn cleared her throat. "Wala naman tayong lalabagin na rules. If we eat here." She sighed. "But we need to eat fast. Maraming may sakit na dumadaan dito-"

"Yeah... Hindi naman ako makakain ng madami ih" Mahinang saad ko.

Nilingon ko ang likod nila. "Na saan yung iba?" Kunot noong tanong ko sa Kanya.

She smile. "Nireport na nila yung gun man. Tinawagan na rin ni Howard yung pinsan ni David. And he will be here in no time." inabot nya saakin ang paper bag.

I sigh. "May balita na ba si kyl? Baka pwede kong malaman yung lagay n-ni David."

Jannilyn pout. "I wish I could give you those answers but I can't."

Pinanood ko na umupo si Risimei sa tabi ni Jannilyn. Muli kong pinasadahan ng tingin ang orasan. Parang ang Bagal-bagal ng paggalaw nyun.