Limerence: Untold Story Of Tears (BS2)

kabanata 18

Tahimik lang ako habang nakaupo ako sa passenger seat. I can't help to admire the beauty of the sky. The clouds were effortlessly beautiful drifting above.

"Khaning!" Napatingin ako sa back seat.

Nakaupo doon si Layre. Maagang umuwi si Jannilyn kanina, kaya sa amin sya sumabay. And I doubt that I will Let her commute.

"Jan lang sa kanto" I smile, nang marinig ko syang magsalita. Tumango nalang ako sa Kanya.

Huminto ang sasakyan sa tapat ng isang eskinita. I pout. Madilim na ang paligid. May mga tambay sa harap ng tindahan, na hindi kalayuan ang lokasyon mula samin.

Layre opened the door. Napatingin naman ako agad sa kanya.

"Layre. Hatid na kaya kita-" muli akong Napatingin sa labas.

She chuckles. "Khaning. I'm all good. Ano ka ba, baka pagkaguluhan ka pa sa labas. Tsaka mga tropapits ko yang mga yan"

Hindi parin ako makapaniwalang tumingin sa kanya. Nag aalangan akong sumangayon sa sasabihin nya.

Akmang magsasalita pa sana ako nang lingunin nya si David.

"Kuya, thank you ah!" She smile. "Khaning..." Nilingon naman nya ako.

Muli akong sumulyap sa labas nang lumabas na sya. Normal lang syang lumakad na para bang walang mga lalaki sa paligid nya.

I sigh. I have this fear that I don't want to be surround by so many boys, at once. I felt soffucated.

"She would be fine-" Muling binuhay ni David ang makina ng sasakyan.

"No." I cut his words.

Muli kong nilingon ang labas. I saw Layre walking. Halos mawala na sya sa paningin ko. Palayo na sya ng palayo.

Nilabas ko ang cellphone ko sa bag. Mabilis kong hinanap ang pangalan ni Layre sa contact list. I immediately compose a message.

To Layre:
    Text me, if you reach home. We won't leave until I received it.

Nakita ko sa di kalayuan ang pagyuko ni Layre. Hindi ko na inalis ang tingin ko sa kanya. I saw her turn around.

"You are so worried" I heard Dhavid whispered.

I gulp. Nagbaba ako ng tingin sa phone ko namg tumunog iyon. Muli Kong nilingon ang kinaroonan ni Layre bago ako tuluyang umupo ng maayos.

"Let's go." Saad ko.

Umandar na ulit ang kotse. Wala akong ibang ginawa kung hindi ibaling muli ang atensyon ko sa labas. Napapikit ako nang maalala, kung gaano kalamig ang pakitungo saakin ni Jannilyn kanina. Shit.

Am I losing the friendship we built for decades?

Madilim na ang paligid. Tanging ilaw lang sa kalsada ang nagbibigay ng liwanag dito. Iilan nalang din ang mga tao na nakikita ko.

"Something bothering you" Dhavid whisper. He reach my hand.

Tinignan ko ang pagkapatong ng kamay nya sa kamay ko. Shit. How comfortable is it.

I look away, tears threatened in my eyes. Nanlalabo ang paningin ko. Hindi ko malaman kung bakit ako Nakakaramdam ng sakit. Everything seems to be fine.

Hinawakan ko ang puso ko nang maramdaman ang pagkirot nyun. I gulp. Shit. Hindi ko malaman kung saan nanggagaling ang sakit. But one thing is sure, it hurts.

I felt emptiness inside. I sigh. Pasimple kong nilingon si David. I don't want it. For me to doubt my feelings for you, but I can't help it.

Maybe it's just infatuation.