Limerence: Untold Story Of Tears (BS2)

kabanata 30

"Khaning. Kinakausap ko pa si KC." Reklamo ni papa, nang hilain ko sya papunta sa parking lot.

Nilingon ko ang likod namin. Magkahalong emosyon nanaman ang nakaramdan ko. Hindi nya ako sinundan.

I want him to rest, but there is a part of me that want him here.

"Pa, gusto ko nang umuwi." My voice almost crack. Nanunubig na muli ang mata ko.

"W-why are you crying, I thought you want to see him-" Lumingon pa sya likod ko.

Napabuntong hininga nalang ako. Nagpauna na akong lumakad papuntang sasakyan.

"P-pa. Tara na" Mahinang saad ko.

Kunot noo man ay marahan na tumango ang tatay ko, mukhang pumayag na sya. Nakailang ulit nya pang nilingon ang likod nya bago tuluyang pumasok sa sasakyan.

"Mang Kampe. Tara na ho." Saad ko.

Sinuot ko ang headset ko. Shit. Hindi ko naibalik Kay KC ang cellphone nya. Paguwi ko nalang at tsaka ko ibabalik to, maiintindihan naman nya 'yon.

"Pa, can you do me a favor?" I saw him nod. "Please do chat KC. Told her we are going home. She don't need to stay there if she didn't want too-"

"okay... but-" Kinuha ni papa ang cellphone nya. "Can you explain me the sudden changes of emotions?"

I pout. "I can't explain a thing. I really don't know too." Nagbaba ako ng tingin. "Pa, don't wake me up. Huh? I really need to rest. My brain isn't functioning well-"

"Hindi naman ata ang utak mo ang pagod ih." Biglang sumeryoso ang boses ni papa. "But it's a good thing that you finally decide to rest."

Hindi ko na sinagot ang sinabi nya. Tumingin lang ako sa labas. Pinikit ko na ulit ang mata ko hangang sa dalawin ako ng antok.

I badly need to rest.

"Khaning" Naramdaman ko ang paguyog sa balikat ko.

"Khaning, we are here."

Dahan-dahan kong minulat ang mata ko, nang marinig ko ulit. Nasa loob parin kami ng sasakyan at patuloy 'yong umaandar. Pero puro gusali na ang nakikita sa paligid. Halatang hindi na ito probinsya.

"P-pa" Nilingon ko sya. "W-what did KC said? Did she reply?" Kinukusot ko ang mata ko.

He slightly smile. Kumunot ang noo ko, nang hindi nag salita si papa. Nanatili lang syang nakatingin saakin habang namumula ang mata.

"P-pa" Napaayos ako ng upo. "Is everything alright?"

He slowly nod. "I'm just happy to have a daughter like you." He almost whisper. "It's a wonderful thing, that I've given a chance to raise you."

"P-papa." Naguguluhan na saad ko.

"It's so nice to be a father of Khaning. That good hearted person. Selfless at all time" He's voice crack. "I really w-want you to be happy.-"

Hindi ko namalayang tumulo na ang luha ko. "Papa, ano ba to?"

I hate it, when I saw my parents became weak. In front of me.

He open his hands. "Come here, I want to hug you."

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong sabihin. Pero namalayan ko nalang ang sarili ko na nakayakap kay papa.

Marahan nyang hinaplos ang buhok ko. Parang may humaplos sa puso ko, nang marinig ko ang paghikbi nya.

"P-papa" I gulp. "Ano bang nangyare?"