Limerence: Untold Story Of Tears (BS2)

kabanata 25

Bright ray of sunshine peeked into my room through curtains.

Kinusot ko naman ang mata ko. I smile as I notice the sun shining. I stretch my arms. Wala akong sinayang na oras, agad akong tumayo.

"David" Saad ko nang sagutin ko ang tawag.

Pilit kong inabot ang sandok sa taas ng mga kaldero. Shit. My cooking skills getting better. But it's above zero.

"Shit." Napamura ako nang makita ko, ang sunog na likod ng isdang piniprito ko.

'Khaning! Why, something wrong?-'

Napangiti ako nang marinig ko kung gaano sya natataranta.

I gulp. "I failed cooking again." Napabuntong hininga naman ako. "Nasa city jail ka na ba?"

'On the way. Traffic ih.' Narinig ko ang ilang busina ng sasakyan sa kabilang linya.

'Dinner tayo, mamaya?' I heard his husky voice.

Napanguso ako nang balingan ko ng tingin ang isda. Sunog ang kalahati. Hilaw naman ang kabila. Shit.

"Yeah" Saad ko.

Pinatay ko muna ang apoy. Halos mapatalon ako sa sunod sunod na pagtalsik ng mantika.

'Let me guess, you are cooking?' I heard a laugh at his line.

"Tigilan mo nga ako David. Porket marunong kang magprito!" muli kong narinig ang pagtawa nya sa kabilang linya.

'Hands up. Let's change the topic then.'

Niloud speaker ko ang cellphone ko nang ilapag ko 'yon sa lamesa. Mabilis naman akong nag lakad papunta sa refrigerator. Milk and cereal will do today.

'Susundin nalang kita mamaya. Saan ba yung bahay nung kaibigan mo-'

I chuckles. "No need. Selosa yung mga 'yon." Hinila ko ang isang upuan. "I'll meet you after that. I will post the vlog now. Kakaedit ko lang ih."

'Kumain na ba?' Biglang tanong nya.

Inabot ko naman ang laptop na nakapatong sa sofa. "No. Not yet. Pagtapos narin kasi ako. Thumbnail nalang-"

'Kumain ka muna. Those things can wait. Khaning, kakalabas mo lang sa hospital.'

"Sir. Yes sir" Natawa pa akong sumaludo, kahit alam kong hindi nya 'yon nakikita.

'I'm here. I'll call you later. I heard his husky voice. 'Take care'

"Bye." Pinatay ko na ang tawag pagkatapos nyun.

Binuksan ko ang YouTube account ko. Hindi ko maiwasang mapangiti nang makita ang mga vlogs ko noon. Shit. My subscribers count adds. Akala ko wala na akong babalikan.

I sigh. I type the title of the video. Ilang ulit pa akong napaisip kung anong magandang title. It is just a 4 minutes video. Pero napaka Kabado ko.

Kinuha ko ang cellphone ko. I start editing the thumbnail. Hindi ko maiwasang mapangiti, nang magkatabi kami ni David sa picture ang gagamitin ko. I blur his face, and encircled our intertwined hands.

I texted Layre before I posted the video. With the title of my biggest announcement. wala akong pinalagpas na segundo. Mabilis kong inubos ang pagkain ko.

"Jannilyn." I press the doorbell again.

Ilang beses kong sinubukan pindutin ang door bell. Pero hindi parin sya lumalabas. I sighed as I turn around. Pabalik na sana ako sa sasakyan nang may marinig akong kaluskos sa likod ko.