Yıllar sonra

4.bölüm:Proje

Medya: Umut Soydan

———————
Gördüğüm görüntü karşısında şok oldum. Zeynep teyze ve eşi yemeğe kalmışlar. Ama oğulları yok. Bu benim açımdan biraz iyi oldu ama keşke başka zaman gelselerdi. Çünkü ben kendimi nedense çok utangaç hissediyordum.

Ağır ağır merdivenden inerken annem "Riya,bak Zeynepler yemeğe kaldı. Bende tam seni çağıracaktım."dedi. Birden bana döndüler ve kırklı yaşların başlarında olan adam "Maşallah,ne kadar büyümüş."dedi. Bende gülümseyerek sandalyeyi çektim ve oturdum. Zeynep teyze "Sen Ertan amcanı hatırlıyor musun Riya?"dedi. Demek adamın adı Ertan'dı. Bende "Valla sadece simasını biraz hatırlıyorum,başka aklımda pek bir şeyler yok."dedim. Ertan amca "Küçüktünüz o zaman hatırlamazsın tabi."dedi.

Babam "Ee,sizin oğlan nerede bakalım?"dedi. Gelmemiş işte neden daha da karıştırır ki meseleyi? Ertan amca "Normalde gelecekti ama arkadaşlarından birisinin doğum günüymüş oraya gitti."dedi. Babam anladım manasında kafasını salladı. Yemekte genellikle sessizdim. Babam ve Ertan amca baya koyu bir sohbete dalmışlardı. Yemeğimi bitirip anneme "Ben yukarı çıkıyorum."dedim. Tam kalkacağım sırada annem kolumu tuttu ve "Riya misafir var saçmalama. Bak kaç sene sonra tekrar görüşüyoruz. Otur sende bizimle."dedi. Tam bir şey diyeceğim sırada Zeynep teyze "Serra bırak çıksın odasına. Sonra görüşürüz hem o zaman bizimki de olur."dedi. Gülümseyerek Zeynep teyzeye baktım. Sonra gözlerimi anneme çevirdim ve yalvarır bir şekilde ona baktım. Annem de daha fazla dayanamayıp "İyi tamam. Ama bir sonraki sefer duracaksın yanımızda bunu unutma."dedi. Gülümsedim ve öpücük atıp merdivenlere yöneldim.

Odama girip kitaplığımdan yarım kalan kitabımı aldım ve yatağa geçtim. Genellikle boş vakitlerimi kitap okuyarak geçirirdim. Sanki kitaptaki kahraman benmişim gibi hissederim. Her başka kitapta başka kişiliklere bürünürüm. Sanki ben yaşıyormuşum gibi. Genellikle yanımda her zaman kitap bulundururum. Çevremdekinler "Bana neden çok kitap okuyorsun?"diyorlar. Ama bilmiyorlar ki ben gerçek aşkı,hüznü,mutluluğu sadece kitaplarda buluyorum.

Şu an okuduğum kitaptaki aşık olduğum karakter Ediz Çağıran. Ve her kitapta farklı karakterlere aşık oluyorum. Bu duyguyu keşke gerçek hayatta yaşayabilsem. Gerçek aşkı bir kez de ben tatsam mesela...

Kitaptan bir bölüm okudum ve kendimi çok uykulu hissediyordum. Saate baktığımda 22.46 olduğunu gözdüm. Lavaboya gittim,dişlerimi fırçaladım ve yatağa girip kendimi uykuya teslim ettim.

Alarmın sesini duymak gerçekten işkence olmaya başlamıştı. Genellikle geç yatıp geç kalkan biriydim ve sabah 07.30'da kalkmak çok kötü işkenceydi. Zar zor da olsa kalktım ve lavaboya gittim. Yüzümü yıkayıp dişlerimi fırçaladım ve saçımı üstten topuz yapıp aşağı indim. Annemlere "Günaydın."dedikten sonra sandalyeyi çektim ve oturdum. Babam "Dün konuşamadık yeni bir şirketle ortak olacağız. Bügün toplantımız var Özkan Holding sahibi Mustafa Bey ile. Cumartesi günü eğer bu iş olursa birlikte yemeğe gideceğiz. Onun da oğlu varmış."dedi. Bu iş olursa babam açısından baya güzel olacak gibi. Ben "Senin adına sevindim babacım."deyip gülümsedim. Babam da gülümseyerek "Evet baya güzel olacak inşallah."dedi. Annem de "Anıl eğer olursa erken haber ver de yemek için Riya ile alışverişe gidelim."dedi. Babam tamam anlamında kafasını salladı.

Kahvaltımı bitirip annemlere "Ben hazırlanmaya gidiyorum."dedim ve ayağa kalktım. Merdivenleri çıkıp odama girdim ve ilk önce çantamı hatırlamaya karar verdim. Bugün fizik,edebiyat ve coğrafya dersleri vardı. Kitaplarımı koyduktan sonra yanıma konu anlatımı olan tekrar kitabımı aldım. Kalem kutumu ve cüzdanımı koyduktan sonra üstümü değiştirdim. Saçlarımı hafif dalgalandırıp omuzlarıma dökülmesine izin verdim. Hafif makyaj yaptım ve çantamı alıp aşağı indim.