Kaçan Kovalanır

BÖLÜM 33: Miras

Merhaba sevgili okurlarım
Besteye olanlara üzüldünüz mü? Bi bakarsınız bu iyi bir şeylere vesile olmuştur hee. Hadi hep beraber okuyup bakalım

Kendinizi bazen bi çıkmazda hissedersiniz ya hani sanki bi daha gülemiyecek ağız dolusu kahkaha atamayacak gibi hatta yaşayamayacak gibi. Ama hayat bize her şeye rağmen gülmeyi emrediyor.

Gözlerimi açtığımda anın şokunu hala atlatamamıştım. Belimi koltukta doğrulttum. Olayları anlamaya çalışıyordum. Kereme baktım. Bana soran gözlerle bakıyordu. Haklıydı. Gözlerimden yaş süzülmeye başladı, ani bir hareketle Kereme sarıldım. Ve hüngür hüngür ağlamaya başladım.

Kerem elini belime koymuş beni teselli etmeye çalışıyordu. Ama bunun bir tesellisi var mı ben de bilmiyorum.

Bir süre sonra ağlamam dindi. Ama acım bitmedi. Kerem hala benden bi cevap bekliyordu.
Burnumu çektim. Elimle saçlarımı geriye ittim.

"Kereem babam babam ölmüş"

Şok geçirdiği suratından belli oluyordu. Aslında babamı hiç görmemişti. Tek bildiği onun bi doktor olduğuydu.

"N-nasıl olmuş"

"Bilmiyorum"
Burnumu çektim ve devam ettim.
"Tek bildiğim habgi hastanede olduğu. Hadi beni noolur oraya götür Kerem yalvarırım"
Beni sakinleştirmeye çalışıyordu.

"Tamam tamam hemen seni oraya götürüyorum."

Bence bende toparlanmalıydım. Annemin yanında ona yardım etmeliydim ağlamamalıydım.

_____________________
Hastaneye gelmiştik. Bu babamın çalıştığı hastaneydi. Arabadan inip koşarak içeri girdim.

Ama annem orda değildi. Evde miydi? Peki babamın cenazesi burda değil miydi. O an omuzuma biri dokundu ürkerek arkamı döndüm. Bu Mehmet Abiydi. Babamın en yakın arkadaşı.

Gözleri kızarmış, saçları dağınıktı.
Bana en samimi bakışıyla
"Doktor olmanın en zor yanı ne biliyor musun?"

Başını eğdi üzgün olduğu belliydi.
"Sevdiğin insanları kurtaramamak"
Babamın ameliyatına o mu girmişti?
Bu gerçekten çok üzücü. Gözlerimdeki yaşlara dur diyordum hayır akmıyacaksın. Ama beni dinlemiyorlardı. Bende elimle sildim.

Mehmet abiyi alıp bir yere oturttum. Bende yanına oturdum. Keremi gördüm ona elimle git işareti yaptım.
Kaşlarını çatmıştı.

"Beste baban daha sen 2 yaşındayken burada çalışmaya başlamıştı. Seni ilk defa o yıl görmüştüm tabii sen şimdi hatırlamazsın."

Derin bi nefes alıp devam etti.
"Baban öldükten sonra sana vermem için bir şey verdi bana bir bir mektup bu. Sadece sana özel olduğunu söyledi."

Dönüp bana baktı. Zorla gülümsedi.
"Baban seni bana anlatırken hep benim kızım çok güçlüdür. Hatta senden bile güçlüdür derdi. İnanmazdım tabiki ama şimdi ikimize de bir bakıyorum da...
Evet güçlü olan sensin. Sen çok güçlü bir kızsın."

Bu sefer yaşları elim bile durduramazdı.
Konuşmalıydım.

"Peki mektup nerde?"

"Mektubun içinde ne yazdığını merak etmedim değil. Hatta sadece neden sana özel olduğunu da merak ettim ama asla okumadım. Ona ihanet etmedim."

Önlüğünün iç cebinden bir mektup çıkardı.
Titreyen ellerimle aldım.
Yanımdan ayrıldı.

Titreyen ellerim ve dinmeyen gözyaşlarım arasında mektubu açtım. Bu babamın el yazısıydı.

"Beste,
Bu mektup eline geçmişse ya ölmüşümdür ya da Mehmet bana ihanet etmiştir. Tabiki inşallah ikincisi olmamıştır.
Kızım biliyorum mesleğim yüzünden seninle çok uğraşmadım. Belki bu mektubu okuduktan sonra benden nefret ediceksin ama bunu bil ki ben seni çok seviyorum kızım.
Sana belki maddi olarak bi miras bırakamadım ama 2 tane mirasım var.
Birincisi,senin benim mesleğimi devam ettirmeni istiyorum. Vasiyetim gibi bir şey
İkincisi ve çok önemlisi senin Aslı dışında bir kardeşin daha var ve onu bul kızım. Ben bi hata yaptım. Seninle aynı yaşlarda olabilir tek bildiğim bu.
Benden nefret etmeni sağladıysam özür dilerim.

Baban..."

Kağıt gözyaşlarından sırılsıkalm olmuştu.
Ama ne okursa olsun ben babama kızamam. Babamın istediği gibi bir doktor olucam. Ve ikincisine gelirsek kardeşimi bulacam. Belkide ablam bilmiyorum Nasıl bulacağım hakkında hiç bir fikrim yok.

Eeeveeeet.
Bir bölüm de bitti.
Bu bölümde en sevdiğim söz şu oldu:"Hayat her şeye rağmen sana gülmeyi emrediyor"

Bölümle ilgili yorumlarınızı bekliyorum.

Hepinizi çok seviyorum💙💙