Flo's POV
"Hey, Rence! Hurry up breakfast is ready!" Sigaw ni Rantz sa baba namin.
"I'm coming!" Sigaw ko pabalik at bumaba na.
Today is the first day of summer so.. I don't know why Rantz is rushing me to go downstairs. He always waits for me at our dining area, hindi 'yong sisigaw siya ng ganyan. Then, a sudden thought came to me, maybe Mom and Dad are back! They just went to a business trip last month, alam kong wala man silang pasabi kung kailan ang kanilang uwi. But I'm definitely sure they are here!
Pagkababa ko ay hindi nga ako nagkamali, nandito na sila! Nakaupo sina Mom and Dad sa magkabilang dulo ng lamesa. And the excitement feeling didn't escaped. So, I quickly rush to them and immediately hug Dad and later on went to Mom to hug her, as well. But to my disappointment walang yakap o ngiti akong natanggap mula sa kanila.
"Flo, I told you to stop doing that.." Medyo iritadong sabi ni Mom while stirring her coffee.
Napakagat naman ako sa labi ko at kinalas ang yakap sa kanya.
"I just missed you," mahina kong sinabi.
"Flo, you're going to be twelfth grade this school year, but you still act like a little kid," Dad reasoned out while reading the newspaper.
Yumuko na lamang ako at pumunta na lang sa upuan ko. Ngumiti naman si Rantz sa akin nang umupo na ako sa tapat niya. He's making a look that I shouldn't be sad kaya ngumiti na rin ako sa kanya.
I'm used to this.. I still remember when I was in second grade, I was top 2 in our class. My twin brother was so proud of me. I told my parents about it and I wasn't expecting what their reaction will be.
"Mommy! Daddy! Guess what? I'm top 2 in our class!" Ngiti ko sa kanila habang nasa hapag kainan kami.
"That's great, dear.." sabi ni Mom kahit ang atensiyon niya ay nasa kanyang phone.
"You should be top 1, Flo. Remember, a Rodriguez is never fitted to be number 2." Kaya napabaling ako kay Dad sa kanyang sinabi.
"At least she's on top, Dad," pagtanggol ni Rantz.
Yumuko na lamang ako.
"I'm sorry, I'll try my best next time.."
"Don't try, do it," dismayadong sinabi ni Dad at saka tumayo na siya.
Through my grade school days, I tried my best to be top 1 in our class. Umaabot ako sa puntong hanggang alas dos ng madaling araw akong nag-aaral para mahabol ko na ang top 1 namin. Sometimes, I ended up fainting because of my lackness of sleep, but that didn't stopped me from studying. Eventually, habang nagtagal ay mukhang na-immune na rin ang katawan ko.
Nang mag graduate ako ng grade six pang top 2 lang ako. Actually, point one lang ang lamang sa akin ng top 1 namin. I was really nervous and excited at the same time nang paakyat ako sa stage. Nag speech ng konti dahil nga pangalawa ako sa ranko. Nang magsasabit na ng medalya lumilinga ako para hanapin si Mom o kaya si Dad. Nahagip pa ng mga mata ko si Rantz na nag thumbs up sa akin. Rantz doesn't really care kung nasa higher ranks siya o hindi, good grades are enough for him. Pero para sa akin, I need to do my best para mabigyan ako ng atensyon nila Mom and Dad.
Patuloy ako sa paghanap pero ni anino nila wala akong nakita. Kinabahan na ako dahil ako na ang susunod na aakyat sa stage. Sinong magsasabit ng medal sa akin? Nang may narinig akong konting takbo mula sa kabilang hagdan, unti-unting gumaan ang pakiramdam ko dahil mukhang pumunta naman pala si Mom o Dad. But I realized something, Mom and Dad never runs even if they're in a hurry, they keep their posture and look elegant.
YOU ARE READING
A Way To Your World
Teen FictionFlorence Rodriguez wishes nothing but the best for the family. Sabik siya atensyon ng kanyang magulang kaya kahit anong pagawa nila ay susunduin niya. Paano kung may dumating na isang lalaki sa buhay niya, at binigay nito ang atensyon na pagkukulang...