A Way To Your World

Chapter 15

AWTYW - Usap

Hindi ako gaano nakatulog kagabi dahil sa walang hintong pambubulabog ni Drexel. Ayaw niyang patahimikin ang isip ko pati na rin ang... never mind. Ugh! Nakakainis! We hardly even know each other tapos ganito kalakas ang impact niya sa akin. It's been what? A few days only in Pamma and a few weeks only here. By that small amount of time, I found myself just liking him! At walang kahirap-hirap niya itong ginawa! Damn his dimple!

Kababa ko galing sa taas, pumunta na ako ng dining area only to find out na ngingiti-ngiti si Rantz. Okay... that's.. that's weird. Looks like someone's in a good mood. Tumikhim naman ako kaya nawala ang pagngingiti-ngiti niya kanina at agad napalitan ito ng pagkaseryoso.

Kumunot naman ang noo ko sa naging ekspresyon niya. Alam mo 'yon? 'Yong parang nahiya siya kaya ginawa niyang serious face ang kanyang itsura.

"Good morning, Rantz," pagbati ko sa kanya at saka umupo sa tapat upuan niya.

He cleared his throat before sitting properly. "Morning. I'm sorry, if I forgot to text you yesterday. May nangyari kasi kahapon.."

Tumango na lamang ako.

"Ano bang nangyari kahapon?" Tanong ko at kumuha ng bacon at eggs.

Despite of not having my proper sleep, hindi ko pa rin naabutan kung anong oras nakauwi ang magaling kong kambal.

"Uh... my f-friend.. something happened to her..." napatingin naman ako sa kanya at kumunot ang noo. Why does it sound like he was troubling to say the word "friend"? O dahil kulang lamang ako sa tulog kaya naisip ko 'yon?

"Who? I don't remember you having any girl friends. Well, maybe except for Audrey. Did she visited you?" I asked him. "Kumusta na pala siya niyan?" Dagdag ko.

Tumikhim naman siya. "Y-Yeah..  she's fine now," sabi ni Rantz ng hindi makatingin sa akin.

Huh. Weird.

Pagkatapos ng breakfast namin, pumasok na kami ni Rantz. I don't get him, though. Nakakapagtaka talaga siya dahil maging sa kotse pinipigilan niya ang pagngiti niya. Not his usual self. Kapag tinatanong ko kung bakit ganyan siya, umiiling lamang siya. I was really getting weirded out by him. At alam na alam kong may tinatago siya sa akin. Which I don't know why. He never hid something from me. I wanted to ask him about it, pero hinayaan ko na lamang siya dahil maging ako, hindi ko rin naman maisabi sa kanya ang nararamdaman ko para kay... oo, si ano.

Ada widely smiled at me before waving her hand. My brows furrowed. What's with her? Umupo naman ako sa upuan ko, which is katabi ko si... I'll ask Ada kung pwedeng siya muna ang makitabi sa akin.

"Ada.." tawag ko sa kanya.

"Yes?" After that she giggled.

Nagtaas naman ako ng kilay sa kanya. Seriously? What's with these people today? Ako na lang ba ang matino rito? Oh, no, wait—scratch that. Hindi rin pala ako matino dahil nagkagusto ako kay Drexel.

"Dito ka muna umupo." Sabay tapik ko sa upuan ni Drexel.

Tumayo naman siya at saka umupo.

"Why?" Nagtatakang tanong niya.

"I thought you're gonna help me avoid him?" Pagpapaalala ko sa kanya.

Napataas naman siya kilay.

"Oh. But is sitting here gonna change your feelings for him?" Medyo natatawa niyang sinabi.