Celeste: The Last Witch

Prologue

People says witches are bad. They're evil. They depicted us as evil, ugly, green skin tone with large pigmented spots, wart-nosed, stinky old smell, has dirty dead finger nails, bad breath, has a giant mole on face, and wicked face. Sabi nila kumakain kami ng lamang loob ng tao. They say that we're making potions and spells in a cauldron. Sinasabi din nila na tuwing gabi ay sumasakay kami sa isang walis na lumilipad suot ang aming pointy hats and black cloak.

Well some of them are true and most are just rumors.

Well, maybe baka totoo ang ibang sinasabi nila. Hindi lang ako sigurado. Wala pa naman akong nakikitang ibang witches maliban sa akin. Siguro dahil ako na lang ang nag-iisang witch? Hindi ko nga alam kung nasan ang totoo kong magulang at ibang kalahi ko.

Hindi ako pangit at mas lalong hindi ako mabaho. My skin isn't green. Mala-porselana ang kutis ng balat ko at may magandang mukha. Ewan ko sa mga tao kung saan nila nakuha o narinig ang sinasabi nila tungkol sa amin.

Yes, I make potion and cast a spell out of a cauldron pero ginagawa ko lamang iyon kapag gumagawa ako ng healing potion para ideliver sa town. My adoptive parents own a pharmacy here in our town at ako ang gumagawa sa ibang medisina na bihirang mahanap dito sa lugar namin.

I also wear black cloak and ride on a broom at night. But not to kill or harm people or cast a spell on them. I fly with my broom every night to find some herbal plants in making a medicine and to learn some new spells.

Hindi ako masama at mas lalong hindi ako kumakain ng lamang loob ng tao. Gaya ng tao, kumakain din ako ng pagkaing kinakain nila. It's very disgusting to eat human flesh. I might vomit right now thinking about eating human flesh. It's not in my vocabulary and will never be. I don't want to be called cannibal.

By the way nandito ako ngayon sa kwarto ko dahil hinahanap ko kung saan ko naiwan ang spell book. I should have put it under my bed last night! Hindi pwedeng malaman ni mama na nawala ang spell book ko. She might be sad for losing my real mother's heirloom for me.

"Where is it?" I asked myself while searching.

Inisa-isa kong binuksan ang bawat drawer baka nandoon. But I doubt I put it in the drawers. Inisip kong mabuti kung saan ko huling hawak ang spell book ko at dahil masyado na akong desperada para mahanap ang spell book ko, isang lugar ang biglang pumasok sa isip ko. Tama! At the woods, sa labas ng town. At my usual spot! Dali akong tumakbo palabas ng bahay.

Napansin ko ang nagkumpulang tao malapit sa Town Hall kaya napahinto ako saglit. Bakit ba ang daming tao? Anong meron? Nakisiksik muna ako sa kanila at mukhang alam ko na kung anong meron. May napagbintangan na naman siguro silang magnanakaw at paparusahan. Ganyan ang pamamalakad sa town namin.

Patuloy ako sa pakikisiksik hanggang sa nakita ko kung sino ang ang pinagkukumpulan ng mga tao. May babaeng nakatayo sa gitna, mukhang kaedad ko lamang pero parang mas matanda siya sa akin ng konti. She's crying and feeling weak. I pity her. Ano kaya ang ginawa niyang kasalanan? Sana naman hindi gaano kalaking parusa ang ipapataw sa kaniya.

Habang tinitignan ko siya, may kaonting kirot akong naramdaman sa puso ko. Hindi ko maintindihan kung bakit pero pakiramdam ko konektado siya sa akin. Sa tabi ko naman ay babaeng umiiyak at nagmamakaawa na pakawalan ang babae. Napansin ko ang kulay ng buhok niya na siyang kulay din ng buhok ko.

"Maawa kayo! Pakawalan niyo ang anak ko! Wala siyang ginawang masama!" Pati ako ay naaawa din sa kanilang dalawa. Kung walang ginawang kasalanan ang anak niya bakit nandyan siya? Nakagapos sa gitna at hinihintay ang kaniyang parusa.

Tumingin kami sa host at hinihintay ang sasabihin niya.

"Pakawalan niyo ang anak ko!" Sigaw ng nanay sa tabi ko. I glance at the woman, she don't look the same with her daughter. Hindi sila magkahawig ngunit magkapareho sila ng kulay ng mata.

"Ang babaeng ito ay may alam kung sino ang babaeng gusto nating makuha! At pinilit namin siyang magsalita pero ayaw niya. Nakakatawa dahil mas gustuhin niya pang iligtas ang babaeng mangkukulam" natatawang sambit niya. Kinuyom ko ang kamao ko dahil sa narinig.

Hindi na bago sa akin na ako ang habol ng mga tao dito at hindi na rin bago sa akin na ayaw nila ang isang mangkukulam dahil malas daw ito sa Town. Pero hindi ko maitatago ang galit nang dahil sa akin ay may mapaparusahan sa pag hindi pag-amin sa kaniyang nalalaman. Tinignan ko ang babae sa gitna ng nakapalibot na tao. Nakatingin din ito sa akin ngayon. Paano niya nalaman? Ngumiti lamang siya sa akin na para bang sinasabi niyang okay lang siya.

"How?" naluluhang tanong ko sa kaniya. My heart leapt the moment I saw her eyes. Hindi ako makapaniwala na sa sitwasyon niyang ito ay nakuha niya pang ngumiti sa akin na parang wala lang.

Tila narinig niya ang boses ko sa isip niya. It's what witches can do. Telepathy... But, only witches can handle the echo-effect inside the receiver's head.

"Magsalita ka lang. Sabihin mo sa kanila ang mga nalaman mo" Sabi ko. Hindi ko gustong may mamatay nang dahil sa'kin. I don't want her to die. Umiling lamang siya at ngumiti.

"Gawin na ang parusa!" Utos ng announcer. Bakit ang bilis? Hindi man lang niya binigyan ng oras ang mag-ina.

Gaya ng sinabi niya, ginawa nga ng dalawang lalaki. They cut the head of the girl. But before they could cut her head I heard the girl talk in my mind. It made me stop, it made me feel useless, and it made me fall.

"I will protect you even if it cost my life, sister" she said before she close her eyes and lifelessly fell down on the ground bathing with her own blood.

I feel tears fall from my eyes. I didn't know... Hindi ko alam na may kapatid ako. Ang tanging alam ko lang ay nag-iisa na lamang ako but I was wrong. There were two of us left yet I didn't know. Hindi ko nagawang iligtas ang kapatid ko. My body is shaking and all i could ever do was look at her lifeless.

I saw her mother cry. Alam kong hindi niya ito tunay na ina dahil ang layo ng istura nila sa isa't isa. I went near her and hugged her. Ramdam ko ang sakit na dinanas niya ngayon. Hindi lang siya ang nawalan ng mahal sa buhay pati ako na walang kamalay-malay na may kapatid pa palang naiwan na huli na nang malaman ko

"Magbabayad sila" Sabi ko bago umalis. Hindi ko nagawang tignan ang kapatid ko. I'm a useless sister!

***
Disclaimer:

This is a work of fiction. Any resemblance to actual events, businesses, names, characters, stories are just a coincidence. This story is originally made by me and a product of my imagination.