Celeste: The Last Witch

Chapter 17: The Town Behind The Wall

It's almost sunset. We are now preparing our things, no need for a tent. Nagdala ng napakalaking tent si Amor na lahat kami ay magkakasya at hindi naman sigurado kung sa tent ba talaga kami matutulog. My mother is in a rush, sinabi niyang magmadali kami. Nakahanda na lahat ng gamit namin and we're ready to leave.

There's a three two-wheeled horse-drawn carriage waiting for us outside. One is for our things and the two left is for us. Isa-isa naming nilagay ang mga gamit namin sa unang kalesa. Pinauna ko na silang sumakay. I looked at my mother who's teary looking at us. I smiled at her and hug her.

"Mag-iingat po kayo. Pakisabi na lang din po kay Papa na sorry. Babalik po ako, babalikan ko po kayo." pinipigilan ko ang sarili ko na maiyak. Mom gave me a kiss on my forehead.

"Be safe. I love you." She said. I look at her and bid my last goodbye. Hindi ko inaalis ang tingin ko kay mama hanggang sa mawala na siya sa paningin ko.

Napatingin ako kasama ko sa loob ng kalesa. Veronica is sitting beside Kael at nasa tapat na upuan nila ako. In every carriage ay tig-aapat ang kasya. Pero dahil anim kami ay tig-tatatlo kami sa bawat kalesa. I gave them a slight smile, slight but not fake.

Tinignan ko ang mga tao na busy sa kanilang ginagawa. How could a life like this can be so cruel? Bakit hindi pantay-pantay ang lahat ng tao? Bakit may masama at hindi? Bakit may mayaman at mahirap? 

Napatingin ako sa batang babaeng nagbebenta ng mga posporo. Dinadaanan lamang siya ng mga tao at sinipa pa ng isang matabang babae ang binebenta niya. Wala man lang siyang ginawa kundi kunin ang natapong posporo. Pinatigil ko ang kalesa sa tapat ng batang babae at kumuha ng pera sa pitaka.

"Little Miss! What were you thinking? Stay away from that dirty child." Naiinis na tanong ni Brian. I hate it everytime he calls me little Miss. Why could he be so cruel like this? Pati bata idadamay niya. The child is poor and pitiful, at hindi naman masama na lapitan ko ang bata. The little girl is just too innocent to suffer.

"Sandali lang." I said yet he just smirked at me kaya inirapan ko siya. Agad akong tumingin sa batang babae. Gusot-gusot na ang damit niya at madumi na din ang mukha niya. Marami siyang sugat sa kamay at nakapaa lamang ito. I pity her so much.

"Bibili po kayo?" Her voice sounds like an angel. Umiling ako sa kaniya na ikinalungkot niya. I pat her head and smiled at her.

"Nasaan ang mga magulang mo?"

"Si mama na lang po ang meron ako, may sakit po siya ngayon kaya ako na lang po ang nagbebenta para sa kaniya."

Kinuha ko ang perang kinuha ko sa wallet ko kanina at binigay sa kaniya iyon. I saw her eyes glow for a second but then it fade when she faced me. She folded my hands with money at ngumiti saka umiling.

"Hindi ko po tanggapin yan. Bilhin niyo na lang po 'tong mga posporo ko." nakangiti ngunit malungkot ang kaniyang mata habang sinasabi iyon.

"Magkano ba yan?"

"One hundred po." I have five hundred pesos in hand and don't have any change kaya napaisip ako ng pwedeng gawin.

"I'll buy all the matches and keep the change na lang." Sabi ko sabay bigay sa kaniya ng pera. Malaking ngiti ang iginawad niya sa akin at nagpasalamat.

Bumaba mula sa kalesa si Veronica. Napatingin ako sa kaniya. She's holding a bar of chocolate at isang pulang hairclip. Binigay niya iyon sa Bata. Wala namang pag-alinlangang tinanggap iyon ng bata. The little girl smiled cheerfully. I'm happy to see her smile.

"Ang gaganda at ambabait niyo po." Saad niya na ikinatuwa namin ni Veronica.

"And you're the prettiest" bigla namang namula ang bata at napakamot sa batok dahil sa sinabi ni Veronica. Natawa na lang ako, bigla namang napawi ang tawa ko ng biglang sumulpot si Brian na nakakunot ang noo.