Behind Of My Successful Life|✅

STORY TWENTY ONE

~~~~~♥~~~~~

Patuloy lang akong nakaluhod dito at umiiyak.

Hindi na ako nag aksaya pa nang oras para lang sumilong,dahil sa totoo lang ay ito ang ginugusto ko ngayon.

Ang umiyak nang payapa,kung saan kaya mong humagulgol sa lakas dahil natatakpan naman ito nang pagragasa nang tubig ulan, hindi mo narin kailangant pang pigilan ang mga luha mo sapagkat makikipagsabay nalang ito sa ulan na dumadaloy sa pisngi mo.

Napangiti nalang ako nang mapait,naisip na sa mga oras na ito tila ang ulan nalang ang karamay ko.

Napaisip din akong ano nga ba ang magagawa kung umiyak ako nang umiyak dito? Napatawa nalang ako nang pilit at tumayo kahit na alam ko ay ang tuhod ko ay hinang hina na.

Sa pagpipilit kong makatayo ay napasigaw nalang ako sa frustate nang bigla uli akong mapaupo.

Napasabunot nalang ako sa sarili kong buhok

I am weak but I have to get up.

Tatayo na sana uli ako nang makarinig nang pamilyar na boses na hindi ko inaakalang maririnig ko pa.

Sa pagsalita niya sa'kin ay napatawa nalang ako nang mahina dahil alam kong di niya ako matitiis.

"Napakayabang talaga," gigil na sabi niya. Ang babaeng kanina lang ay umiiyak. Si Ryukia.

Hindi ko alam kung ano ba ang nangyayare saakin at napangiti nalang din ako....ng totoo

"Paano mo naman nasabing mayabang ako, aber?" sabi ko sakanya. Mapang asar ang tono.

Naningkit ang mga mata niya at umirap na naging dahilan nang pagtawa ko.

"Bahala ka nga diyan, nakakairita ka." nababadtrip na saad niya saaken.

Wlaa akong nagawa kundi ang tumawa lang ng tumaw sa pikon niyang pagmumukha."Wala pa nga akong ginagawa napipikon kana." painosente kong sabi sakanya.

"Hindi ka talaga magpapatulong saakin makatayo diyan?" hindi makapaniwalang saad niya.

"Kaya kong tumayo." saad ko skanaya nang nakangiti sinisiguradong kaya ko.

"Pero bumabagsak ka." napangiti ako sa wika niya.

"Ang pinagusapan lang natin ay ang pagtayo ko pero di ko sinabing hindi ako babagsak." makahulugan kong sabi sakanya.

Napangiwi nalang siya sa sinabi ko.

"Edi okay." sabi niya at humalukipkip habang nakatingin saakin at hinihintay akong makatayo.

Patuloy parin ang pagragasa nang ulan kaya nagiging maputik na dahilan kung bakit nagiging mas mahirap.

Nang sa pagsubok kong muli at di ako makatayo ay nanghihina na talaga ako di ko na kaya.

Susuko na sana ako nang marinig ko ang boses niya.

"Do not give up. The beginning is always the hardest." wika niya.

Hindi ko alam kung nangongolekta ba siya nang mga qoutes o ano pero napangiti ako.

Habang nakatingin sa kanya ay napatawa nalang ako nang patuloy kong binubuhat ang sarili kong katawan, pinipilit na sana makaya kona.

Pero bigo ako.

Kita ko ang lungkot sa mga mata niya nakangiti siya pero makikita mo ang lungkot dito.

Nagulat ako nang niyakap niya ako dahilan para mapaiyak ako.

This days I became weak, and Im scared because of it.

A/N:

Nyenyenye naeexcite na ako sa mangyayari. Double Meaning tong chap na to wag kayong ano, pero malalaman niyo payon sa mga susunod na kabanata.

Sa sobrang excite ko baka tapusin ko to mamaya charot lang pagdasal niyo nalang na hindi ako mahuli ni mama na nagpupuyat, Amen.

Baka paabutin ko ito nang 30 chapters, ewan basta pag sinipag ako baka habaan ko pa HAHAHAHA.

So babye magbabasa muna ako, reader din ako mga inday HHAHAHA