Behind Of My Successful Life|✅

STORY THIRTY FIVE

~~~~~♥~~~~~

Habang nakatingin ako sakanya ay ramdam ko ang masamang plano niya.

Ano nanaman ba ito Mrs. Dela Peña?

Andame nanamen pag-uusap ay hindi ko paren alam ang ngalan niya.

Nakangisi siyang lumapit saakin kaya agad akong napaatras.

Kita ko ang tagumpay sa mga mata niya nang makita ang takot sa mukha ko.

Napahinga akong malalim.

I envy how visible my feelings and emotions are.

"Let's fight at fire." seryosong saad niya at nakangising pumasok sa gate nang Orphanage.

Habang naglalakad siya ay di ko maiwasan ang makita ang kutsilyong pinapaikot niya sa daliri niya.

Napangiwi ako sa ginagawa niya.

Teka maglalaban kami? Ei wala nga akong gamit na panlaban. Di ko naman inaasahan na mangyayari ito sa buhay ko edi sana nag practice nalang ako nung isang oras na wala pa sila.

Antanga mo talaga Khurshanne. May pangarap ka pa!

Naglakad na ako pero katangahan nga naman natalisod pa ako sa...bato?

Napangiti nalang ako sa naisip. Kumuha ako nang mga bato at nilagay iyon sa bulsa nang dress kong pang-ospital pa.

Nang makarating kami sa may tapat nang apoy ay ramdam ko ang inet nito.

Inekis ekis niya ang kutsilyo na akala mo ay nageensayo.

Napalunok ako nang makita kong kumislap ang kutsilyo. Wow bagong hasa!

Napasinghap nalang ako nang bigla siyang kumilas at inatake ang pisnge ko.

Wow ang biles ah di pa nga ako ready.

Napairap nalang ako at nilagay ang isa kong kamay sa bulsa kung saan naroroon ang mga bato.

"Want some granade?" sabi ko sakanya at pinagkiskis ang mga maliliit na bato para magtunog granada nang makita ko ang wrinkles sa noo niya ay napatigil ako.

Wala sa sariling nabato ko ang lahat nang mga bato sa isang bahagi.

Matanda parin siya. Mas matanda parin siya sakin.

I hate myself for I still don't disrespect people no matter how deserving they are.

Napasigaw nalang ako sa sobrang frustration.

Nakatingin lang ako sakanya at hinahayaan siyang hiwaan ako sa braso.

Mahapdi. Patuloy ang pagtulo nang mga dugo mula sa pisngi at braso ko akal ko ay tapos na ok na.

Pero nagulat ako nang bigla niyang hiwaan nang malaki ang kaiwang binti ko.

Tatlong hiwa. Akala ko ba ay putok nang baril pinaglolokohan ba ako nito?

Nanghihina man ay tatayo na sana ako pero para akong nanlamig nang makita siya.

Ang mga mata ni Ryukia na walang emosyon. Napangiti ako dahil iyan ang pangarap ko. Ang walang makikitang emosyon sa mga mata.

Napangiti ako at inisip na siguro ay kaya siya nandito para iligtas ako.

Nanlaki ang mga mata ko at gulat na napatingin sakanya, may hawak siyang baril na nakatutok saakin.

Hindi ko alam pero nanghina ako at tuluyan nang napaluhod nang tignan ko ang orphanage ay nawawala na ang apoy at nagsisimula nang umulan.

Kita ko ang mga daliri niyang gagalawin na sana ang gatsilyo nang baril. Napapikit nalang ako at hinayaan iyon.