Zij was de definitie van onstuimig. Haar gedachten gecompliceerder dan mogelijk te begrijpen; haar gezicht een onleesbaar masker getekend met raadsels.
Alexa Ambrose; iedereen in haar dorp kende de naam, en het mooie, jonge gezicht dat er bij hoorde. Bloedrode haren golfden tot aan haar middel, een bleke, zachte huid omarmde haar en haar smaragdgroene ogen schitterden uitdagend.
Ze was beeldschoon, daar was geen twijfel aan, en met haar charmes en zelfvertrouwen was een leger achter haar aan te krijgen.
Maar ondanks haar diepgewortelde zelfverzekerheid, hield ze een plek over die leeg voelde; een donker gat dat ze aan niemand liet zien, en wat ze niemand liet opvullen.
Niet ouder dan negen verloor ze haar moeder. Een pril meisje, de wereld nog volop aan het ontdekken; een tijd verleden en vergeten. Dit vrolijke meisje was al lang verdwenen.
En haar vader had werkelijk zijn best gedaan het gat dat haar moeder had achter gelaten op te vullen, haar plaats in te nemen en haar degelijk op te voeden, maar een dame grootbrengen was niet makkelijk voor hem geweest. Als wachter van de Koning van Keladrys had hij Alexa ter verdediging op haar elfde met zwaarden en messen in alle soorten en maten leren omgaan. Ze kon boogschieten en zich zo soepel als een schaduw voortbewegen.
Haar vrouwelijkheid leed hier echter absoluut niet onder- nee, zijden tunieken en shirts met de fijnste versieringen en fluwelen jurken vulden haar kast. Een trekje van haar moeder.
En wellicht dat dat haar zo eigenaardig maakte; als het achttienjarige meisje in de mooiste kledij over straat struinde, terwijl ze twee kapmessen op haar heup droeg.
Bloedmooi- en bloedlink.
JE LEEST
Ogen als smaragd
FantasyWat als op een dag, de hele wereld zich tegen je lijkt te keren? Als je dorp wordt vernietigd vanwege jou. Als jij de oorzaak bent van de dood van je familie en geliefden. Als je wordt opgejaagd door duistere krachten waartegen je niets kunt beginn...
