All over again...

16 - Ik had dit echt even nodig.

'Louis!' roepen mijn vrienden vrolijk als ze na iets van een half uur binnen komen rennen. Heb ik echt zo snel gereden?

Iedereen geeft Louis om en om een knuffel en dan gaat hij weer tegen me aan liggen.

'Weet je zeker dat ik niet droom?' vraag ik voor de zekerheid en Louis grinnikt. Hij gaat met zijn gezicht naar mijn nek en ik voel zijn zachte lippen ertegenaan. Dit laat mij rillen en hij glimlacht.

'Denk het niet' fluistert hij en mijn vrienden beginnen te glimlach.

'Je had eerder zelfmoord willen plegen'grinnikt Niall. 'Dan was hij eerder wakker geworden'

'Hazz, had geen zelfmoord moeten plegen' zegt Louis zachtjes. 'Niet vanwege mij'

Ik leg Louis op zijn rug en ga zelf met mijn hoofd tegen zijn borst liggen. Zijn hand gaat rustig door mijn krullen en ik luister naar zijn hartslag.

'Wanneer mag ik naar huis?' vraagt Louis en ik kan een grinnik niet onderdrukken.

'Je bent net wakker, Lou, misschien moet je eerst even op kracht komen' zeg ik.

'Dat kan ik ook thuis' zegt Louis droog en mijn vrienden grinniken.

'Dezelfde Louis' zeggen ze tegelijk.

'Gelukkig wel' zeg ik terwijl ik nog dichter tegen hem aan ga liggen.

'Waarom belde ze eigenlijk jou?' vraag ik aan Niall. 'Waarom niet Lou zijn ouders?'

'Omdat ik ze dat vroeg' zegt Louis en ik kijk hem vragend aan. 'Ik heb alles gehoord, Hazz. Dus ook dat ze er niet eens 1 minuut over deden om te besluiten dat ze me weg wilde hebben'

Ik ga naar boven en druk mijn lippen op de zijne. Ik zie nog net dat al mijn vrienden beginnen te glimlachen, voor ik mijn ogen sluit. Hij zoent me verbaast terug en als ik weg trek, kijkt hij me verbaast aan.

'Waar had ik dat aan verdient?' vraagt hij.

'Je bent wakker geworden' zeg ik en hij glimlacht. Hij slaat zijn armen om me heen en trekt me weer tegen zich aan. Ik ga hem echt het komende jaar niet meer los laten, we moeten de tijd dat we niet konden knuffelen, wel weer inhalen natuurlijk.

'Waar is Zayn?' vraagt Louis.

'Lottie ophalen' zegt Liam en Louis begint te glimlachen. Hij knikt en dan gaat de deur net open. Er stromen alleen maar tranen over Lottie haar wangen en ze rent naar het bed. Ik ga een beetje van Louis af en til haar het bed op. Ze slaat haar armpjes huilend om Louis zijn nek en hij slaat zijn armen om haar kleine lichaam.

'Je bent gegroeid, kleine' zegt hij en Lottie drukt zich nog harder tegen hem aan.

'Ik houd van je, Lou' huilt ze.

'Ik ook van jou, Lot' zegt Louis zachtjes en Lottie glimlacht zwak.

'Stop met huilen' fluistert Louis en hij veegt haar tranen weg. 'Nergens voor nodig'

Lottie knikt en knuffelt zich weer tegen Louis aan. Ik sla mijn armen ook om ze heen en Louis zucht.

'Ik had dit echt even nodig' zucht hij.

'Anders ik wel' mompel ik...