All over again...

13 - Slecht nieuws.

'De kans dat Louis wakker wordt, is nog heel klein' zegt de dokter. 'Als we hem hier nog langer houden, kwellen we hem alleen maar. Ik wil hem best nog wel een weekje geven, maar als ik u was, zou ik uw zoon laten inslapen. Dat doen ze soms ook mensen die ernstig ziek zijn, je kunt het zien als iemand uit zijn leiden verlossen'

Mijn mond is open gevallen en er rollen tranen over mijn wangen. Dit kan niet echt zijn. Ik wordt dalijk gewoon wakker, het is gewoon een droom.

'We snappen natuurlijk best dat zo'n grote beslissing niet in een uurtje gemaakt kan worden, u houdt natuurlijk van uw zoon dus we geven u een week' zegt de dokter. 'Het spijt me echt'

Bij al mijn vrienden rollen er ondertussen tranen over onze wangen en Lottie staart levenloos voor zich uit.

'Meneer' zegt Johannah snel als ze haar man even aan heeft gekeken. De dokter wilde met de kamer uitlopen, maar hij draait zich verbaast om.

'Ja?' vraagt hij.

'We doen het' zegt ze en mijn ogen worden groot. 'Kan het zaterdag gebeuren? Voor 12 uur?'

'Natuurlijk mevrouw, we gaan meteen de papieren in orde maken' zegt de dokter verbaast en hij loopt weg.

'Vinden jullie niet dat dit in overleg hoort te gaan?' vraag ik meteen. 'Jullie zijn niet de enige die iemand verliezen door dit. Jullie doen net alsof Louis helemaal niks voor jullie betekend'

'Hij is onze zoon, Harry, ons besluit staat vast' zegt Johannah en mijn tranen zijn niet meer te stoppen. Mijn vrienden zijn helemaal uit het veld geslagen en luide snikken verlaten Lottie haar lippen.

'Jullie vermoorden jullie eigen zoon' stamel ik.

'We doen hem uit zijn leiden verlossen' zegt Mark.

'Waarom nu? Hij ligt hier al een jaar' huil ik en ik sta op. 'Ik ben hier iedere dag geweest en jullie komen misschien net 1 keer in de maand. Jullie komen 1 keertje en jullie besluiten in een seconden om hem een spuitje te geven? Jullie zouden niet eens voor kinderen mogen zorgen'

'Harry' zegt Liam snel als ik naar de deur ren en hem opentrek.

'Geef me gewoon even' huil ik en ik ren de kamer uit. Ik ren het ziekenhuis uit en ga in mijn auto zitten. Luide snikken verlaten mijn lippen en ik laat mijn hoofd tegen het stuur aanvallen.

'Dit kan niet echt zijn. Dit kan niet echt zijn' mompel ik en ik knijp mezelf in de hoop dat ik wakker wordt.

Waarom Louis? Waarom niet een of andere crimineel? Waarom moest hij aangereden worden? Waarom heeft hij van die harteloze ouders?

'Please, Lou, wake up'....