All over again...

18 - Een grote kleuter.

'Hazz, je kunt me echt wel loslaten' grinnikt Louis als we het ziekenhuis uitlopen.

'Ik wil je niet loslaten' mompel ik en hij grijnst breed. Hij drukt een kus op mijn lippen en ik zie veel mensen onze glimlachend aankijken.

Sinds ik met Louis heb, is het wel duidelijk dat meer mensen ons accepteren als we gewoon een stel zijn in het openbaar, dan als we doen alsof we gewoon vrienden zijn.

Louis ademt de frisse lucht in en zucht blij. Dit is zijn eerste keer buiten in het hele jaar, na de coma mocht hij namelijk ook nog niet naar buiten, in verband met de bacteriën enzo.

Ik laat hem bij de auto pas los en hij stapt soepel in. Ik grinnik en gooi de tas snel op de achterbank, waarna ik achter het stuur stap.

'Wat wil je vanavond eten?' vraag ik als we richting ons huis rijden.

'Kunnen we niet gewoon langs de mac ofzo, ik wil dadelijk niet meer hoeven koken' zegt Louis en ik glimlach.

'Ik vind het prima' zeg ik en ik rijd naar de mc Donalds buiten het dorp. We stappen uit en lopen hand in hand naar binnen. We bestellen het eten en gaan dan zitten.

'Wie had ooit verwacht dat ik hier een heel jaar niet zou komen' grinnikt Louis en ik grinnik zachtjes. Ik leg mijn hand over de zijne en hij glimlacht liefdevol naar me.

'Ben jij eigenlijk al afgestudeerd?' vraagt hij.

'Uhm, ik en de andere zijn vorig jaar allemaal gezakt' zeg ik zachtjes. 'We konden ons niet concentreren en de stof bleef echt totaal niet zitten'

'Dan kunnen we toch nog samen afstuderen' zegt Louis en ik bijt op mijn lip. Ik knik vrolijk en sta snel op als ons nummertje wordt gezegd. Louis stort zich meteen op het eten en ik grinnik.

Hij kijkt me lachend aan en de rimpeltjes bij zijn ogen worden weer zichtbaar. Ik glimlach breed en begin dan ook te eten.

Als we alles ophebben, bestel ik nog een ijsje voor Louis. Omdat hij daar al de hele tijd over aan het zeuren was, en dan lopen we naar de auto.

'Soms ben je echt een klein kind' zeg ik grinnikend als ik achter het stuur stap.

'Doen kleine kinderen dit?' vraagt hij en voor ik het weet, drukt hij zijn lippen op de mijne. Ik ga er verbaast in mee en hij trekt grijnzend terug.

'Snap het al' zeg ik en hij gaat grinnikend weer terug in de stoel zitten. Hij kijkt naar buiten, terwijl hij het ijsje opeet en ik kijk soms in mijn ooghoek naar hem. Ik snap nog steeds niet hoe ik een heel jaar zonder hem heb kunnen leven.

Hij is dan misschien een grote kleuter, maar hij is wel mijn kleuter....