All over again...

12 - Louis' ouders.

De afgelopen maand is echt snel gegaan. Mijn vrienden zijn iedere dag met me mee gegaan naar het ziekenhuis en ik moet eerlijk toegeven, het doet me goed. Ik ben een jaar lang alleen erheen gegaan en ik hoorde dus alleen mijn eigen stem. Nu zie ik meer mensen tegen Louis praten, waardoor het me ook meer moed geeft. Ik moet volhouden, voor Louis.

Vandaag gaan we wederom na school naar het ziekenhuis. We zitten verdeeld in 2 auto's en ik rijd achter Niall aan.

'Ben ik de enige met een raar gevoel?' vraagt Zayn ineens. 'Zo'n gevoel dat je krijgt als je weet dat we iets fouts gaat gebeuren?'

'Nee' zeg ik. 'Ik loop ook al de hele dag met dat gevoel rond'

'Laten we hopen dat het niets met Louis te maken heeft' zegt Perrie zachtjes en we zijn bij het ziekenhuis. We stappen uit en voor het eerst loop ik zenuwachtig naar binnen. We gaan naar de goede kamer en als ik de deur open, betrekt mijn gezicht meteen.

Johannah en Mark Tomlinson, de ouders van Louis, zitten langs het bed terwijl Lottie aan de andere kant zit. Johannah en Mark zijn hier al de hele maand niet geweest, waarschijnlijk omdat ze het weer eens te druk hadden met het werk.

'Harry!' roept Lottie vrolijk en ze rent op me af. Ik til haar op en ze knuffelt zich tegen me aan.

'Wat doen je ouders hier?' vraag ik zachtjes in haar oor.

'Ze zeiden dat het ziekenhuis gebeld had' fluistert Lottie en mijn keel wordt droog, dat kan niet veel goed betekenen. Ik knik en zet haar terug op de grond.

'Harry' zucht Johannah en ze trekt me in een knuffel. 'Hoe gaat het met je?'

'Dat zou je weten als je wat vaker bij je zoon kwam kijken' zeg ik en mijn vrienden grinniken zachtjes. Ik ga aan de andere kant van Louis zitten en zijn ouders kijken me doordringend aan.

'Waarom zijn jullie hier?' vraag ik dan.

'Het ziekenhuis belde' zegt Mark. 'Ze vroegen of we hierheen wilde komen, we weten alleen niet op welk knopje we moeten drukken om een verpleegster hierheen te laten komen'

Ik druk op het groene knopje en rol met mijn ogen.

'Ongelofelijk' mompel ik en de deur gaat al open.

'Fijn dat u zou snel kon komen' zegt een dokter die binnen komt en ik zit meteen recht. Normaal komt er gewoon een verpleegster.

'We hebben geen goed nieuws'....